Until eternity

4

Mama start de film. Hij gaat over een meisje met leukemie, ze wordt verliefd. Dit is echt een huilfilm, ik ben vanaf de helft van de film tot het einde aan het Wenen. Niet alleen door de triest film, maar ook omdat ik ban ben.
Papa is na onze film nog steeds niet klaar met zijn werk.
'Nog ééntje onder ons twee?', vraagt mama.
'Ik ga denk ik even naar boven.'
Ik loop naar mijn kamer en toets het nummer in.
'Heey Mirre!', klinkt het aan de andere kant van de lijn.
'Hoi, Lou. En?'
'En?'
'Ja, heb je het aan je mama en papa verteld?'
'Ik ben dat morgenvroeg van plan.'
'Oké.'
Ik praat denk ik heel gejaagd, want Lou zegt: 'Mir, doe rustig. Er is niets aan de hand, echt. Na onze wandeling heb ik me niet één keer slecht gevoeld!'
Ik kan er niet aan doen, maar een snik ontglipt mijn mond.
'Ben je aan het huilen?' Stilte. 'Mirre?'
'Oh Lou, ik ben gewoon zo ongerust.'
'Weet je wat? Over tien minuten in de boomhut.'
Hij legt af.
Toen we naar het eerst leerjaar, had Lou voor zijn verjaardag een boomhut gekregen. Twee weken na hem was ik jarig. Lou gaf me een code. De toegangscode. Sinds toen is die hut ónze hut. Nooit heeft iemand anders een voet binnen gezet.
'Mama, ik ga even naar buiten, oké? Kunnen we morgen misschien verder doen?'
'Ja, is goed. Niet te laat maken, ik kruip al onder de lakens', zegt mama.
'Okkidokki!'
Ik trek rap mijn trainingsvest over mijn pyjama en ga naar buiten. Het lampje in de hut brandt al.
'Vanillepudding', fluister ik.
Lou opent de deur voor me.
'Ga zitten en praat, Mirre. Waarop ben je zo ongerust?', vraagt hij met serieuze blik.
Ik ha zitten in onze zetel en kijk naar de grond terwijl ik zeg: 'I-ik zag juist een film. Een meisje kreeg plots een bloedneus, dus gingen ze naar een dokter. De dokter vroeg of ze last had van vermoeidheid, duizeligheid en hoofdpijn. Omdat ze ja zei, lieten ze haar verder onderzoeken en kwamen ze tot de vaststelling dat ze leukemie had.'
Lou staart me aan met een zo-had-ik-er-nooit-eerder-over-nagedacht-blik.
'Mirre, ik beloof dat ik me ga laten onderzoeken, oké? Maar zo mag je niet denken. Buiten die vermoeidheid enzo voel ik me prima.'
Ik zucht van opluchting.
'Ja, ik ben helemaal in de war en aan het overdrijven, denk ik', zeg ik bewust.
'Ach, kom hier.'
Lou neemt me in zijn sterke jongensarmen. Mijn hoofd leunt op zijn schouder. Hmm, hij ruikt echt goed. Is het zijn shampoo of zijn deo of ... HOW, Mirre, stop met zo te denken! In mijn hoofd geef ik mezelf onder de voeten. Wat mankeert mij toch.als het half twee is besluiten we dat we misschien maar eens terug naar huis moeten. Deze spelletjes avond met koekjes en chocomelk was echt gezellig.
'Slaapwel, Lou!'
'Slaapwel!'
We zwaaien elkaar gedag en gaan naar binnen.