Until eternity

16

De wekker gaat af. Met moeite ook mijn ogen. Lou slaapt nog dus ik ga hem wekken.
'Lou, tijd om op te staan!'
Langzaam opent hij zijn ogen en dan pas beseft hij dat we vandaag naar de zoo gaan. Hij lacht naar me met zijn lieve 'Lou lach'. Ik douche me snel en kleed me aan.
'Lou, vind je het goed als we bij het treinstation iets van ontbijt ophalen?'
'Ja, tuurlijk!'
Als we buiten het ziekenhuis zijn, houd ik een taxi tegen. Geen enkele taxi stopt, dus Lou besluit om het anders aan te pakken. Fwiett! Na zijn fluit stopt er een voor onze neus.
Hij kijkt me grijnzend aan.
'Waar willen de jongeren naar toe?', vraagt de chauffeur.
'Het station, alstublieft.'
De rit duurt een dik kwartier. Als we aankomen, bestel ik aan het loket twee tickets heen en terug. Lou en ik staan aan het perron. Een medewerker van make a wish moest mee, maar hij heeft beloofd om zo onopvallend mogelijk bij ons te blijven. De trein is er.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben naast elkaar, neem ik mijn laptop.
'Welke films heb je er op staan?', vraagt hij. Ik open mijn filmlijst.
'Kijk maar eens, ik moet snel naar de wc', zeg ik lachend.
Even later zit ik weer op mijn stoel en heeft lou de Titanic gekozen.
'Ik dacht dat je die film niet geweldig vond. Wil jij die echt zien?', vraag ik.
'Ja tuurlijk, dit is toch jouw lievelingsfilm?'
'Ja inderdaad, dankje.'
We starten de film. Lou's warme sterke schouder ligt tegen me aan, ik voel zijn warmte over mijn lichaam verspreiden. Dan komt de scène waar het schip op de ijsberg botst en begint te zinken. De tranen rollen over mijn wangen en ik probeer ze weg te vegen.
Lou legt zijn arm rond mij. 'Maar Mirre, ben je aan het wenen?'
'Nee hoor', zeg ik met zoveel mogelijk overtuiging. Maar voor Lou klonk het helaas niet overtuigd genoeg.
'Mirre, I see everything.'
Door de tranen heen moet ik lachen. We lachen samen en dan is de film afgelopen.
'U bent aangekomen bij het station van Arnhem', zegt de stem door de microfoon.
We stappen uit de trein en nemen dan de bus naar Burgers' Zoo.
Eenmaal daar aangekomen, krijgen we de VIP kaartjes rond onze nek.
'Er zijn toch nog soms voordelen aan kanker hebben.'
Het blijft me verbazen hoe goed Lou er mee omgaat.
Een gids neemt ons mee vanaf de ingang. Nadat we een snelle rondleiding gekregen hebben, gaan we in het Burgers' Zoo restaurant eten. Heel deze dag is op de kosten van de organisatie. Toch heb ik een raar gevoel, ik beleef hier een geweldige dag doordat Lou ziek is.
'Nu neem ik jullie mee naar de babygorilla's zoals gewenst', zegt de gids. Mijn mond valt open. Ik heb tijd al eens een babygorilla willen zien en dat weet Lou. 'Heb je heel de tijd dat je je wens mocht doorgeven aan mijn wensen gedacht?'
'Ja, ik vind dat je dat verdient hebt na alles wat je voor mij gedaan hebt.'
Ik geef hem een dikke knuffel.
We staan bij de achterkant van het gorilla resort. Een medewerker van de zoo komt met 2 baby'tjes aan.
Ze geven een voorbeeld van hoe je ze moet vastpakken. Dan overhandigen ze ze aan ons. De grote Bolle oogjes kijken speels. Molly, heet ze. Molly slaat haar armen om mijn nek. Ik wist niet dat mensen zo geliefd waren door aapjes. Lou heeft Molly's broertje vast, Bolly. We lachen naar elkaar. Dit is magisch.
Dit was een droom dag.
's Avonds gingen we nog uiteten onder ons tweeën. Het is half tien als we terug op de trein stappen. Ik zie dat Lou uitgeput is van deze uitstap.
'Lou, ik wil je echt superhard bedanken, je hebt me de dag van m'n leven gegeven.'
'Dat was met heel veel plezier gedaan. Zou je het erg vinden als ik mijn ogen sluit?'
We sluiten beide onze ogen. Als ik Lou's andemhaling hoor vertragen leg ik mijn hoofd op zijn schouder. Ik zie kleine glimlach verschijnen op zijn gezicht.