Until eternity

9

Als ik 's avonds mijn bed inkruip, belt Nikky me.
'Mirre!!'
'Nikky!!'
'Aaaah'
'Jullie hebben gekust, is het? Vertel!'
'Jaa!!'
'Aaaah'
We schreeuwen allebei door de telefoon. Dan komt mama binnen. 'Mirre, wat is er hier allemaal aan de hand? Het is over twaalven.'
'Nikky is me vanalles aan het vertellen', lach ik.
'Ach, jullie twee toch.'
Terug naar Nikky.
'Ik ben er weer, Nik.'
'Het was echt geweldig! Tijdens de film legde hij zijn arm rond mij en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Toen we naar buiten gingen draaide hij zich naar me toe en kuste me!'
'Ooh ik ben zo blij!'
'Ik ook, Mirre, ik ook!'
'Na die kus nam hij mijn handen vast en zei hoelang hij me al mee uit wou vragen. Toen bracht hij mij naar huis en kusten we weer!'
'Jullie zijn zo schattig!'
'Oh Mirre, mijn mama roept dat ik nu echt moet gaan slapen, tot morgen!'
'See you tomorrow!'
Dan zegt Nikky nog snel: 'Zou je het erg vinden als hij in het vervolg bij ons komt staan met Lou?'
'Nee, natuurlijk niet.'
Einde gesprek.
Ik val in slaap.
's Ochtends staat Lou al buiten als ik buiten ga. We vertrekken meteen naar school.
Het is twee uur, we zitten hij Duits en dan komt iemand van het secretariaat binnen. 'Kan Lou met mij meekomen, neem je boekentas maar mee.'
Lou staat op en kijkt me even aan. We wisselen een verbaasde blik. Dan is hij weg.
In de pauze stuur ik hem een sms. Hij vraagt of hij me straks kan zien bij Irish Coffee dan vertelt hij me waarom hij weg moest. Ik maak me wel zorgen, het gaat waarschijnlijk over de resultaten van zijn onderzoek, maar waarom kan dat niet wachten tot na school? Ach, het zal wel meevallen hoop ik.
Als de bel gaat, pak ik snel mijn tas en spring op mijn fiets.
Ik ga alvast aan een tafeltje zitten. Vijf minuten later is Lou er ook. Aan zijn blik kan ik niks aflezen. Hij heeft nog niks gezegd.
'Moest je voor je resultaten weg?', vraag ik hem.
Hij staart naar zijn handen, zijn blik is emotieloos.
'Lou? Wat is er? Je kan het me vertellen.'
Hij heeft zijn hoofd op en kijkt me aan.
'Ik heb kanker.'