Until eternity

6

'Mirre? Mirre, wakker worden, het is zeven uur', fluistert papa in mijn oor.
Ik open mijn ogen langzaam. Dit is niet mijn kamer. Nu herinner ik het me weer, ik ben gisteren voor de tv in slaap gevallen. Ik kruip uit de zetel en loop naar boven, kleed me daar om en fris me op. Ik smeer mijn boterhammen en eet cornflakes. Nadat ik mijn tanden gepoetst heb en mijn schoenen aangetrokken heb, geef ik mama en papa een kus en loop naar de garage voor mijn fiets. Lou fietste niet mee dus kan ik meteen vertrekken.
Deze ochtend heb ik hem nog een sms'je gestuurd om hem succes te wensen. Daar bedankte hij me voor.
Sinds het gesprek heb ik geen stress meer gehad. Ik zie al zo voor me hoe Lou als hij terugkomt zegt: 'Zie je wel, Mirre, je hebt je voor niets zo ongerust gemaakt.'
Het eerste uur lijkt dubbel zo lang te duren dan de andere dagen. Als de bel gaat haast ik me naar het volgende lokaal, ik wil er absoluut als eerste zijn.
9:20, de les is al tien minuten bezig en Lou is er nog steeds niet. De stress begint weer op te komen. Hij zij dat hij er dit uur zou zijn, toch?
'Meneer, mag ik even naar het toilet, alsjeblieft?'
'Ga maar, Mirre', zegt meneer Aerts.
Ik ga de deur uit en haal mijn gsm tevoorschijn, ik moet helemaal niet naar het toilet, maar ik loop er toch heen. Ik wil mevrouw Lodewijks niet tegenkomen in de gangen.
Ik zoek terug in onze berichten van gisterenavond, hij had "misschien het tweed uur al wel" geschreven. Hm, niets om me dus zorgen over te maken. Ik blijf lang genoeg weg in de hoop dat Lou op zijn stoel zit wanneer ik de klas terug binnenkom.
Helaas.
Ik neem weer plaats aan een lege tafel.
Voor de middag is hij sowieso terug, maar nu voel ik me toch best alleen. Nikky zit in verkoop, in de middag loop ik naar haar toe.
'Heeft Thomas nog iets tegen je gezegd of jij tegen hem?'
'Nee we hebben niet gepraat, maar hij lachte wel heel lief naar me, hoor.'
'Oooh!', zeg ik om haar te plagen.
De pauze is gedaan.
Biologie.
Daar is Lou!
Ik loop op hem af.