Αγάπη τι δύσκολο πράγμα

Άτιτλο κεφάλαιο 18

Part18~

Αφηγείται ο Άγνωστος

Άγνωστος-Ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Άγνωστος1-Θα τους κάνουμε την ζωή κόλαση.

Άγνωστος-Πώς;;

Άγνωστος1-Πρώτα απ'όλα θα κάνουμε εκείνο τον βλάκα να μας παρακαλά για ελεημοσύνη.

Άγνωστος-Πως;

Άγνωστος1-Θα τον πατήσουμε στο ευαίσθητο σημείο του..

Άγνωστος-Την κοπέλα;

Άγνωστος1-Ναι ρε βλάκα..απορώ που σε βρήκα..

Σκέψεις Άγνωστου

Τον Μαλάκα..τον βαρέθηκα..νομίζει πως τα ξέρει όλα, αν δεν ήμουν εγώ....Που θα μου πάει όμως..θα βρω την ευκαιρία μου και θα απαλλαγώ από αυτόν.

Τέλος σκέψεις Άγνωστου

Άγνωστος1-Πήγαινε τώρα να δεις τι κάνουν...Αα βάλε τους και κάτι να φαν..δεν τα θέλουμε νηστικά τα πιτσουνάκια μας..είπε και γέλασε 

Πήγα να τους πάρω κάτι αποφάγια που αφήσαμε χθες..όχι πως δεν έχουμε λεφτά για να παραγγείλουμε ή ξέρω εγώ..αλλά γιατί έτσι είπε ο αρχηγός...Έτσι και αλλιώς με τα λεφτά που έχει αγοράζαμε όλο το μαγαζί..Πήγα και άνοιξα την πόρτα.Κοιμόντουσαν.Τους κλότσησα για να τους ξυπνήσω..Ξύπνησαν.Η κοπέλα φαινόταν κουρασμένη..Μπορεί να ήταν από την νάρκωση..Ναι, την ναρκώσαμε..Φαίνεται δεν το τραβά ο οργανισμός της, αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει. ''Σας έφερα να φάτε'' τους είπα ''Πώς θέλεις να φάμε;με τα πόδια;'' μου λέει εκείνη ''Εσύ σκάσε..αρκετά μας ζόρισες..'' είπα καθώς την χαστούκισα.. 'ΓΑΜΏ ΤΟ ΚΈΡΑΤΟ ΜΟΥ.ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΠΆΣ.'' ''Γιατί τι θα μου κάνεις;θα με δείρεις;για έλα.'' ''Αντρέα άστον.'' λέει η κοπέλα ''Ναι Αντρέα άστον'' λέω με σαρκαστικό ύφος για να του σπάσω τα νεύρα...δεν είπε τίποτα..εγώ έφυγα..πήγα στην κουζίνα για να πιω νερό.. 

Τέλος αφήγησης Άγνωστου..

Αφηγείται η Άννα.

Σκέψεις Άννας

Νοιώθω πολύ κουρασμένη.Φοβάμαι μην το καταλάβει ο Αντρέας ότι αυτοί με χτύπησαν.Δεν θέλω να το μάθει, δεν ξέρω τι θα κάνει..Όλη την ώρα προσπαθώ να μαζέψω τα πόδια μου για να μην φαίνονται τα χτυπήματα, αν και νομίζω το έχει καταλάβει..φοβάμαι μόνο στην σκέψη.

Τέλος σκέψεις Άννας

''Άννα;''με ρωτάει ο Αντρέας ''Ναι;'' ''Γιατί δε μου το λες;'' ''Ποιο;'' ''Ότι σε χτύπησαν'' ''Δε με χτύπησαν...'' του λέω ''Ρε Άννα...''Αυτός ο εγωισμός μου.Θα με φάει καμιά μέρα.Δεν είπα τίποτα.Βούρκωσα.Το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω στην αγκαλιά του.Μόνο εκεί, μόνο εκεί νοιώθω ασφαλής.Και γαμώ τα σχοινιά.

Τέλος σκέψεις Άννας

Αφηγείται ο Άγνωστος

Ήρθε η ώρα.Πήγα στην κουζίνα και φώναξα ένα φίλο μου ''Ήρθε η ώρα.'' του είπα και αμέσως κατάλαβε.Με ακολούθησε και κατευθυνόμασταν προς το δωμάτιο που τους είχαμε κλεισμένους.Μπήκαμε μέσα.Αμέσως τα μάτια τους κατευθύνθηκαν στα μαχαίρια που κρατούσαμε..ήταν χλομοί.Μ'αρέσει αυτό.Ο φόβος τους.Τα χέρια τους να τρέμουν.Αμέσως στράφηκαν τα μάτια μας στην κοπέλα.Τρομοκρατήθηκε.Ο Αντρέας κοιτούσε μια εμάς μια την Άννα.Πήγαμε προς το μέρος της.Εκείνη άρχισε να κλοτσάει και να φωνάζει μια ''αφήστεμε'' και το όνομα του Αντρέα.Ο Αντρέας προσπαθούσε να ξεμπλέξει τα σχοινιά όμως ήταν αδύνατο...Κόψαμε τα σχοινιά και την πήρε ο φίλος μου στον ώμο του..Εκείνη φώναζε και κλοτσούσε.Εγώ έμεινα στον Αντρέα.

Τέλος Αφήγησης Αγνώστου 

Αφηγείται η Άννα *Συνέχεια*

Με έβαλε στον ώμο του ο άγνωστος και εγώ ανήμπορη φώναζα για να με ακούσει κάποιος και τον κλοτσούσα, αλλά τίποτα.Με πήρε σε ένα δωμάτιο.Με κατέβασε και εγώ τον χτυπούσα για να φύγω.Αμέσως με τράβηξε ένα χέρι και....

 Νεξτ;;❤