Αγάπη τι δύσκολο πράγμα

Άτιτλο κεφάλαιο 5

  Μπήκα μέσα και είδα τον Ιάσονα μέσα σε γύψους.Ράγιζε η καρδιά μου να τον βλέπω έτσι.Δεν ξέρω γιατί.Ίσως η συνήθεια.Αυτός πήγε να με βιάσει και εγώ κάθομαι εδώ να περιμένω να ξυπνήσει για να τον ενθαρρύνω.Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.Καλά τι κάνω;;Μπήκε μέσα ο Ανδρέας ''Γιατί κλαις;;'' Με ρώτησε γεμάτος απορίες ''Τίποτα δεν είναι θα μου περάσει..''Του λέω με σκυφτό κεφάλι ''Κλαις γι'αυτόν;Για τον άνθρωπο που θα σε βίαζε;;Πας καλά;;'' ''Τι θες τώρα;''Σηκώνω το κεφάλι μου για να τον κοιτάζω στα μάτια ''Να μου απαντήσεις.''μου λέει ''Ε ναι λοιπόν κλαίω γι'αυτόν.'' Του απαντάω εγωιστικά χωρίς να σκεφτώ.Ο Ανδρέας ενοχλημένος και ταυτόχρονα συγκρατώντας τα νεύρα του χτύπησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο και έφυγε..Αμέσως μετά ακούω μια φωνή.Ήταν ο Ιάσονας. ''Άννα..'' λέει με όσο ποιο πολύ φωνή είχε. ''Ναι;''Του απαντάω απόμακρα και ψυχρά.''Που είμαι;'' ''Στο νοσοκομείο..είχες ένα ατύχημα''.Αμέσως μετά χτύπησε η πόρτα..ήταν ο γιατρός ''Περάστε έξω σας παρακαλώ'' ''Γιατί;γιατρέ τι έγινε;'' ''Τίποτα, μην ανησυχείτε, όλα καλά..μια εξέταση θα κάνω'' ''Εντάξει''.

Σκέψεις Ιάσονα:

Ωραία..τώρα που είμαι άρρωστος θα μπόρω ποιο εύκολα να την ρίξω στο κρεβάτι..Αν δεν θέλει με το καλό θα το κάνω με το άγριο.

Τέλος σκέψεις Ιάσονα.

Βγήκα έξω.Είδα τον Ανδρέα να κάθετε σε μια καρέκλα.Οι ματιές μας διασταυρωθήκαν.Ο Ανδρέας είχε ένα θλιμμένο ύφος, σαν ένα παιδί που σου παίρνουν το παιχνίδι σου.Δεν ξέρω γιατί αλλά ένοιωσα την καρδιά μου να χτυπά όλο και ποιο δυνατά λες και θα έσπαγε.Ο Ανδρέας......

Νεξτ ή Ντιλιτ;❤