Είναι Επικίνδυνος..

ΦΥΓΕ

Ενω είχε την ευκαιρία να τον σκοτώσει κάτι ελεγε μεσα της να μη το κάνει,όμως ειχε απογοητευτει και ηταν σίγουρη πως τίποτα δε γινόταν να φτιάξει ξανά.

Κοιταξε απο την άκρη του ματιου της την ωρα,ειχε παει 12:05 τα μεσάνυχτα και ηταν ευτυχισμένη μεσα της που δε πρόλαβε ο αδερφός της να δει τον βίαιο μπραιαν.

Τον μπραιαν που αγαπουσε τοσο πολυ..

Της επιασε βιαια το πρόσωπο και κολλησε τα χειλη του πανω της χωρίς την θέληση της.

Εβαλε το χέρι του στο ποδι της,τότε ήταν που φοβηθηκε περισσότερο απο ποτε,μα το μόνο που έκανε ήταν να βγάλει μαχαίρι που ειχε επανω της και να το πετάξει κάτω.

Για ένα λεπτό εμενε να την κοιταζει μεσα στα ματια χωρίς να κάνει τιποτα

Έσβησε η αγάπη που ενοιωσε γι αυτόν,την πληγωσε.

"Μπράιαν με πονας,βγάλε τα χερια σου απο πανω μου " του είπε σοβαρά

Όχι δεν θα εκλαιγε ξανα,έμεινε να κοιτάζει μόνο το κενό..να χάνεται μεσα στη δικιά της θλιψη.

Ολοι είχαν δίκιο,έπρεπε να τον παρατησει.

Αμεσως χαλάρωσε το χέρι του και την άφησε,έτρεχε αριστερά και δεξιά σπαζοντας ότι έβλεπε μπροστά του

Η δεσποινα ξαπλωσε σε μια γωνία και τον κοιτουσε απο μακριά..

-----------------------------------------------------------

Ήρθε το ξημέρωμα και ο μπραιαν δεν είχε ξυπνησει ακόμα.

Ανεπνεε?

Ζουσε??

Ήθελε να το μαθει, μα ο πυρετός της δε την αφηνε,αυξάνονταν ολο και παραπάνω κάνοντας την να βλεπει παραισθησεις,μια απο αυτες ήταν ο μικρός αδερφός της.

"Δέσποινα σε περιμένω να έρθεις"

"Θα έρθω μικρε,θα έρθω "

Ήταν κατακοκκινη και τα ματια της ήταν πρισμενα..συρθηκε στο πάτωμα
Και επιασε το μαραμενο τριανταφυλλο που της εδωσε χθες ο μπραιαν κρατοντας το σφιχτα στο χερι της.

Ο μπραιαν ανοιξε τα ματια του και αντικρισε εναν χαμο γύρω του

"Ωχ οχι,Δέσποινααα??"

Σηκώθηκε και την ειδε σε μια γωνία στο πάτωμα,ετρεξε προς εκείνη

"Μεινε μακρια μου,μη με πλησιάζεις"
Του ειπε με σπασμένη φωνη

Κοιταξε το χερι της που εσταζε αιμα απο τα αγκάθια του τριανταφυλλου και την αγκαλιασε σφιχτα

"Τι σου εκανα αγάπη μου?? Τι??"

"Εισαι πληγωμενη ασε με να..

"ΣΕ ΜΙΣΏ ΣΕ ΜΙΣΏ! ΣΕ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ"

"τι σου εκανα Δέσποινα?? Συγχωρεσε με,οτι και να ήταν αυτό δε μπορώ να το ελεγξω είναι η καταρα μου"

Τον κοίταξε μεσα στα ματια με πόνο με ενα ερώτημα που την βασανιζε ενα "γιατι?"

"Μπράιαν φανταζόμουν αλλιώς το πρωτο μας φιλί"

Τα μάτια του άνοιξαν διαπλατα

"Συγχωρεσε με αγαπη μου,πεθαινω σιγά σιγά συγχώρα με"

"Δεν θα πεθάνεις,θα λυθεί η καταρα σου γιατί σαγαπαω ακόμα "

"Με αγαπας ακόμα?"

Το be continued..