Είναι Επικίνδυνος..

θα σε βρω

Άνοιξε τα ματια της.Ειχε δει έναν εφιάλτη,είδε να τον χάνει

Χάθηκε στις σκεψεις της και αγκαλιασε σφιχτα το μαξιλαρι του μυριζοντας το αρωμα του.

Προσπαθησε να διωξει τις κακές σκέψεις από το μυαλό της...

"Δέσποινα??"

"Μπράιαν που εισαι?? Είναι σκοτεινα δε μπορώ να σε δω,βγάλε με απο εδω μεσα ,φοβάμαι "

"Συγχωρεσε με ,δε μπορώ να σε παρω απο εδω είμαστε καταδικασμενοι"

"Τι θα γίνει??"

"Θα πεθανουμε δεσποινα " η φωνή του εσπασε..

"Δε θα τα καταφερουμε, απετυχα στο να σε προστατεύσω "

"Μπράιαν μην κλαις,δε φοβαμαι τον θάνατο εγω, ειδικα κοντά σου...όταν είμαστε μαζί νοιώθω ασφάλεια δε φοβάμαι,είμαι ευτυχισμένη "

"Δέσποινα με αγάπησες αληθινά??"

"Ναι μπραιαν σε αγαπησα"

"Τοτε γιατί πεθενω σιγά σιγά??"

"ΤΙ?? ΠΙΣΤΕΎΕΙΣ ΌΤΙ ΔΕ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ?? ΕΓΩ ΔΊΝΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ "

"κοιταξε να είσαι καλά δεσποινα χωρίς εμένα αυτή τη φορά το εννοω "

"Τι λες?? Γιατί το λες αυτό??"

"Πεθαίνω δεσποινα δε θα τα καταφερω,η μαγισσα μας κοροιδεψε.Νοιωθω την αγάπη σου μα αιμοραγω...

....κανεις δε μπορεί να με σωσει"

Ξαφνικά τον ειδε να πεφτει κάτω και να σπαει σε χιλια κομμάτια σαν γυαλι

[ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΌΣ ΜΟΥ ΤΏΡΑ,ΞΕΧΑΣΕ ΤΟΝ!!! ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΠΙΑ ΕΊΝΑΙ ΝΕΚΡΌΣ]

"Μπράιαν " Σηκώθηκε και βγηκε εξω ηταν τοσο τρομακτικός εφιάλτης

Εκατσε στο γρασίδι και εβαλε οσο πιο πολύ αερα μπορούσε στα πνευμονια της γιατί ενοιωθε πως θα τρελαθει.

Μηπως ήταν σε κίνδυνο??

Μηπως χρειαζόταν βοηθεια και δεν ήταν εκει να τον βοηθήσει??

Ξαφνικά ειδε ένα όμορφο λευκό Περιστέρι να προσγειώνεται επανω στο λευκο φορεμα της.Εκεινη χαιδεψε το μικρο του κεφαλακι.

"Μακαρι να ειχα φτερά σαν εσενα να παω να τον βρω"

Το Περιστέρι την κοιτουσε μεσα στα ματια σαν να καταλαβενε

"Που είναι ο μπραιαν??"

Ξαφνικά το Περιστέρι γύρισε αναποδα,κακο σημάδι.

Σταματησε να χτυπάει η μικρη του καρδια.

Ηταν νεκρο........

To be continued..