Θα εισαι για παντα καταραμένος,θα σκοτώνεις και θα γίνεσαι ενας τρελός καθε μεσάνυχτα που περνανε ολοι οι άνθρωποι θα σε φοβουνται,μόνο όταν βρεθει καποια να ενωσει τα κομματια σου και σε αγαπήσει θα σωθεις..μεχρι τοτε ο χρόνος σου ξεκινάει αντίστρο...
Έτρεξε και επιασε μια πετσετα και την εβαλε στο πρόσωπο της,τα δάκρυα του έπεφταν επανω της σαν το νερό
"Ξυπνα Δέσποινα ξυπνα"
Της άγγιξε ελαφρά τα μαγουλα προσπαθώντας να την συνεφερει
"Μη με αφήσεις "
Ανοιξε φευγαλεα τα μάτια της και του εσφιξε το χέρι
"Μπράιαν.."
"Τι είναι αγαπη μου πως νοιωθεις ανοιξε τα ματια σου"
"Ποναω μπραιαν..
Εγυρε το κεφάλι της στα πλάγια
"Δέσποινα μη σε παρακαλώ μεινε μαζί μου θα τα καταφερουμε "
Άρχισε να βηχει πολλαπλασιαζοντας τα αίματα που ειχε στη μύτη της
"Εισαι..είσαι σίγουρος? Θα τα καταφέρουμε??"
"Μαζι" ειπε και με μια κινηση την σηκωσε στην αγκαλια του σφιχτα
Το χέρι της ήταν αφημενο στον αέρα έτρεξε η ειζια και της έπιασε το χέρι "Μαμά δε θέλω να παθεις τίποτα"
Της χαμογελασε απαλα και εκλεισε τα ματια της.
Ο πυρετός δεν ελεγε να φυγει οι εφιαλτες την τρομαζαν, δεν την άφηναν να ξυπνησει,ήθελε να γυρίσει πίσω μα όσο πιεζε τον εαυτό της τοσο χειρότερα ήταν για εκείνη
Ο ιδρώτας εσταζε επανω της τα μαλλια της είχαν βραχει και ειχε μια ανήσυχη εκφραση στο πρόσωπο της Της ψιθυριζαν όμορφα λόγια και εκεινη τα έβλεπε μέσα σε εφιαλτες
Τι ήταν αυτό που την σκοτωνε αργά?? Και πως γίνεται να το παλεύει ακόμα?? Πως ζει??
"Κανε με περήφανο τα έχεις καταφέρει μη τα παρατησεις τώρα γιατί θα σε ακολουθήσω"
Τον ακουγε αμυδρα και έβλεπε το πρόσωπο του μέσα σε έναν εφιάλτη,σε ένα γκρεμό έπεφτε εκεινος και και από την άλλη μεριά η ειζια,η ζωη τους βρισκοταν στα χέρια της, η μαγισσα ήταν από πάνω τους και γελουσε αρρωστημενα
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Διάλεξε ποιον θα σωσεις το παιδί σου ή εκείνο?? "
"Και τους δυο"
"Δεν μπορείς "
"Μπορω"
Τα μάτια της ειζιας την κοιτούσαν παραπονεμενα
"Μαμααα " με μια κινηση η μαγισσα την εριξε από το γκρεμο
........
Ξύπνησε αμεσως και έβγαλε μια κραυγη αγωνίας από τον πανικό της
"Μπαμπά η μαμά ξύπνησε "
Ετρεξε με φορα μέσα στο δωμάτιο και την κοίταξε μεσα στα μάτια
"Δεσποινα??"
Την άγγιξε στο μέτωπο
"Δέσποινα καις"
"Καλά είμαι απλά θέλω να πάρω λίγο αέρα να με βοηθησεις να σηκωθω λίγο?"
"Στηρίξου επανω μου"
Σηκώθηκε αργά με την βοήθεια του και στάθηκε στα πόδια της...τοσο ομορφη στα ματια του,τα ροδοκοκκινα μαγουλα της τα σπαστά μαλλια της που εφταναν μεχρι την μέση της,όλα επανω της ήταν υπέροχα για εκείνον.
Βγήκαν έξω και η δεσποινα έκατσε στο γρασίδι και κοιτουσε την πανσελινο
"Θυμάσαι την σπηλια που ζούσαμε παλιά οι δύο μας?? "
