Της επόμενες μέρες άρχισα να τρελαίνομαι, είχα χάσει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, κλειστά όλα τα παράθυρα, τα πατζούρια,ούτε μια ακτίνα ηλίου να περνάει μέσα. Το σπίτι μέσα στον καπνό από τα αμέτρητα τσιγάρα στην σταχτοθηκη. Έχεις ποτέ νιώσει ότι η ζωή που ζεις δεν είναι δική σου; ότι δεν έχεις τον ελέγχω. Ότι όλοι γύρο σου ζουν και εσύ απλά... αναπνέεις, βλέπεις, περιμένεις, για ποιο πράγμα; Δεν ξέρω... απλά περιμένεις. Έχεις ποτέ νιώσει ότι δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει πια, σαν .... να μην νοιάζεσαι για τίποτα . Ότι έχεις χάση το πάθος για να κάνεις το οτιδήποτε . Τ-το μυαλό σου να σκέφτεται τόσα πολλά πράγματα που να έχεις μπερδευτεί πλέον για τα συναισθήματά σου. Το συναίσθημά του απόλυτου κενού, το συναίσθημά το ότι πλέον δεν έχεις όνειρά να ελπίζεις, στόχους να κυνηγάς, το συναίσθημα..... Ότι έχεις πεθάνει, απλά... ακόμα αναπνέεις. Α-ακόμα. Λοιπόν έχεις ποτέ κλάψει επειδή...είσαι απλα ΕΣΎ...
Γιατί αυτό ακριβός είναι όλοι μου η ζωή πλέον.
*knock knock*
Άκουσα την πόρτα να χτυπάει. Σκουπισα τα μάτια μου, πέταξα το τσιγάρο στο πάτωμα σβήνοντας το με το πόδι μου και πήγα να ανοίξω.
Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, νήπιο λογικά,με μακριές μαύρες μπούκλες, χλωμό δέρμα σαν πορσελανινης κούκλας και μεγάλα, καθαρα,κάστανα ματια... Σαν καθρέφτες... γύρο γύρο κόκκινα σαν να έκλαιγε για μέρες.
"Κ-κύριε μπορώ να κάτσω για λίγο μαζί σας" είπε με σπαστη και αδύναμη φωνή έτοιμη να σβήσει, και τότε ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του παιδιού.
"Τι, τι έγινε μικρή που είναι οι γονείς σου;" είπα και γονάτισα μπροστά της.
"Μ-μένω στον πάνω όροφο κ-και οι γονείς μου λείπουν"
Είπε σκουπίζοντας τα μάτια της. Μα καλά πως άφησαν ένα παιδί τέτοιες ηλικίας μόνο του; σκέφτηκα αλλά δεν ρώτησα, δεν ήθελα να αναστατώσω και άλλο την μικρή. Την πήρα αγκαλιά και την έβαλα να κάτσει στο σαλόνι, δεν μιλήσαμε καθόλου από την ώρα που μπήκε μέσα, αλλά παρόλα αυτά ένοιωσα την ψυχή μου να ήρεμη... Μετά από τόσες μέρες ταραχής. Η μικρή είχε απλώσει κάτι παραμύθια που τους είχαν δώσει στο σχολείο σε όλο το πάτωμα και ζωγράφιζε τα εξώφυλλα καθώς εγώ την κοιτούσα προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνετε. Μέχρι που αποφάσισα να της μιλήσω
"Λοιπόν μικρή πως σε λένε;"
