Το επόμενο πρωί με ξύπνησε ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα. Άνοιξα τα μάτια μου και σοριαστικα στο πάτωμα και με ξαναπήρε ο ύπνος, αλλά η πόρτα ξαναχτύπησε. Τελικά σηκώθηκα και πήγα να ανοίξω.
"Γ-Γεια σας κύριε"
Κοίταξα χαμηλά και είδα το κοριτσάκι από χτες.
"Γεια σου μικρή, ήρθες για το βιβλίο σου ε;" η μικρή έγνεψε και έτριψε το μπράτσο της στο οποίο σημείο είχε μια μελάνια. Δεν ρώτησα όμως, Δεν ρώτησα ούτε Γιατί έκλαιγε χτες και απλά πήγα και της έφερα το βιβλίο. "Είναι πολύ ωραίο βιβλίο, Είμαι εντυπωσιασμένος ,Δεν περίμενα ένα παιδί στην ηλικία σου να διαβάζει κάτι τέτοιο"
Η μικρή σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε με τα δύο της κατακόκκινα μάτια, λες και εκλεγε για ώρες. "Σ-σας ευχαριστώ " γονάτισα μπροστά της και της χαμογέλασα. "Μπορείς να μου μιλάς στον ενικό εγω είμαι φίλος σου , σωστά; " η μικρή με πλησίασε και με αγκάλιασε σφιχτά τόσο σφιχτά λες και με παρακαλούσε να μην την αφήσω. "Πρεπει να παω" είπε αλλά σαν να μην το θέλει. Πηρε το βιβλίο και έφυγε τρέχοντας στο σπίτι της.
Μπορεί να...να έπεσε και να χτύπησε. Έτσι εξηγείτε και η μελάνια και Γιατί έκλαιγε χτες.
Πήρα βαθιά ανάσα και πήγα και ξάπλωσα στον καναπέ μου κοιτώντας το ταβάνι.
"Μπαμπά ; Γιατί δεν είσαι εκεί μπαμπά, Μπαμπά... πάνε εκεί"
"Που είναι το εκεί Aurora;"
"Εκεί μπαμπά...εκει Που σε χριαζετε"
"Ποιος; Ποιος με χριαζετε"
"Δεν ήσουν εκεί μπαμπά. Δεν ήσουν και χάθηκε
"Που; Ποιος χάθηκε; "
"Ναι μπαμπά... Μην κάνεις το ίδιο λάθος μπαμπά"
"Δ-Δεν καταλαβενω;"
Ξύπνησα φωνάζοντας Με τον ιδρώτα να στάζει από το πρόσωπο μου. Δεν ξέρω τη γίνετε απλά... απλα θέλω τα όνειρα να σταματήσουνε.
