Η νοσοκόμα χαμήλωσε το κεφάλι της.
"ΕΙΠΑ! ... Που είναι το παιδί μου!"
Η νοσοκόμα πήρε πάλη το χαρτί και έγραψε.
《Λυπαμαι, η μικρη δεν τα κατάφερε στο δυστύχημα 》
Γουρλωσα τα μάτια μου με τρόμο και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά λες και προσπαθούσε να βγει από μέσα μου.
"Τι εννοείτε δεν τα κατάφερε,ποιο δυστύχημα;"
Είπα ανχομενος, και έτοιμος να κλάψω, περιμένοντας με φόβο για το τι θα γράψει μετά. Μου έδωσε το χαρτί και το διάβασα διστακτικά.
《Χτυπήσατε με ένα φορτηγό κύριε και η κόρη σας δεν, δεν τα κατάφερε. Ευτυχώς εσείς χάσατε μόνο την ακοή σας 》
Χωρίς να το καταλάβω, δάκρια κύλησαν από τα μάτια μου. Έσκισε το χαρτί σε χίλια κομματια και σηκώθηκα.
"ΜΌΝΟ ΤΗΝ ΑΚΟΉ ΜΟΥ !!;; ΈΧΑΣΑ ΤΗΝ ΚΌΡΗ ΜΟΥ!!" είπα νευριασμένος και έφυγα τρέχοντας από το νοσοκομείο.
Τώρα;... Τώρα είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι να κρατάω στην αγκαλια μου το αρκουδακι της, που μου έδωσαν στο νοσοκομείο, με τα δάκρια να κυλάνε ασταμάτητα από τα μάτια μου. Ο Θεός μου έχει πάρει ότι αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο. Δεν με αγαπάει ο Θεός.
FLASHBACK
"Δεν είναι υπέροχο; το καλλίτερο δώρο που θα μπορούσε να μας δώσει ο Θεός"
Είπε η γυναίκα μου τρίβοντας την κοιλιά της.
"Αγάπη μου, ανησυχώ, πάντα κάτι κακό μου συμβαίνει, δεν με αγαπάει ο Θεός" η γυναίκα μου άρχισε να γελάει και με φίλησε. "Μην λες ανοησίες είμαστε τα παιδιά του, όπως εσύ δεν θα θες να πάθει τίποτα κακό το παιδί σου, έτσι δεν θέλει ούτε ο Θεός να πάθουμε κακό"... χαμηλωσα το κεφάλι μου και της φίλησα την κοιλιά.
.............................................
"Να που τελικά πήρε το δώρο πίσω" είπα στον εαυτό μου και έκανα προσπάθεια να κοιμηθώ.
"Μπαμπα;"
Άκουσα την φωνή της Aurora.
"Αurora;"
Φώναξα πίσω
"Μπαμπα,είμαι στον ουλανό με την μαμά και τα αδέλφια μου σου είχα πει οτι ήθελα παντα να έλθω εδω και τελικά ήλθα, αλλά μου λύπης μπαμπα"
Τα αδέλφια της... πάντα ήθελε αδέλφια... Και όταν με ρωτούσε της έλεγα ότι έχει τον ήλιο και την σελήνη.
"Κ-και εμένα μου λύπης" άρχισα να κλαίω πάλι.
"Μην κλαίς μπαμπάκα, εγώ έφταιγα που ήλθε η μαμά στον ουλανό, και τώλα ο Θεούλης πηλε και εμένα"
"Όχι όχι μικρή εσυ δεν ε φταιγες, δεν σου άξιζε αυτό"
Άρχισα να κλαίω ποιο πόλη, ήθελα να την αγκαλιάσω σφιχτά, ήθελα να γυρίσει πίσω, ήταν μόνο 4 χρόνον... Γιατί!; Γιατί δεν πέθανα εγω;
"Μπαμπάκα μην κλαίς, εσυ πάντα με έλεγες αγγελούδι και τώλα έγινα στα αλήθεια. Μπαμπάκα δεν πέθανα, απλά σταμάτησα να ζω."
Μόλις το άκουσα αυτό έχασα τον ελέγχω τα δάκρια άρχισαν να με πνίγουν και ξαφνικά ξύπνησα!
Άνοιξα τα μάτια μου και πήρα βαθιά ανάσα. "Δεν πέθανα απλά σταμάτησα να ζω"... είπα στον εαυτό μου. Αυτό της είχα πει όταν με ρώτησε αν έχει πεθάνει η μαμά της. Στην ουσία ήταν το ίδιο πράγμα απλά... Ήταν ποιο ήπιο για ένα παιδί.
Φφφφ θέλω να μην βλέπω αλλά όνειρα . Γύρισα και αγκάλιασα το αρκουδάκι της Aurora...το αγκάλιασα σφιχτά και συνέχισα να κλαίω με την ελπίδα ότι ίσως με πνίξουν τα δάκρια μου
