Vsaksnana Günlük

27 Eylül 2016

Şu anda odamda oturmuş ağlayarak bunları yazıyorum. Canım yanıyor ama nedeni o değil. Geleceğimle ilgili bir meseleden dolayı...

Her şey üzerime geliyor, boğuluyorum. Her nefes alışımla gözümden bir yaş düşüyor. Yaşlar gözlerimi yakıyor. Acıtıyor... Bunları yazabilmek için arada durup gözlerimi siliyorum. Gözyaşlarımdan önüm bulanıyor. Hiç bir şey göremiyorum. 

Çocukluğumdan beri bir hayalim vardır benim. Polis olmak... Polis olmayı ta ilkokul ikinci sınıfta aklıma koydum. Belki biraz çocukça ama bu hayalle yatıp kalkan bir insanım. Her mesleğimi sorana gururla polis der, nasıl güzel bir meslek olduğunu herkese anlatmaya çalışırım. O kadar seviyorum ki polisliği, kadın bir polis gördüğümde gözlerim dolar. Neden bilmiyorum ama içimde hep bir burukluk vardır kadın polislere karşı...

Ve şimdiyse polis olamayacağımı öğreniyorum... Belki de başından beri biliyordum hayalimin gerçekleşmeyeceğini... Bu yüzden kadın bir polis gördüğümde gözlerim doluyordu, bilmiyorum. Aslında alışkınım hayallerimin gerçek olamamasına. Her zaman, neyi istediysem elde edemedim. Hep bir burukluk kaldı içimde. Şimdiyse bana polis olamayacağım söyleniyor. Hiç bir şeye üzülmüyorum. Ama bu... Bari bu olsaydı be... Çok şey mi istedim diye kendime soruyorum. 

Tamam hadi anladım, ortaokulda sevdiğim çocukla sevgiliyken en yakın arkadaşımla aldatıldım, olsun dedim. Lisedeyken bu anlattığım çocukla saçma bir nedenden ayrıldık, buna da olsun dedim ama bu... Hayatınızın kararması gibi bir şey. O kadar bağlıyım ki bu mesleğe, başka mesleği yapabilip yapamayacağımı düşünemiyorum bile. 

Neden olamadığıma gelirsek, ben KKTC doğumlu olmama rağmen anne ve babamdan dolayı vatandaş olamıyorum. Bu yüzden burada mesleğimi yapamayacağım. Burada mesleğimi yapmayı geçtim, Türkiye den mezun olmak istediğimden o yönden kafam rahattı. Sonradan öğreniyorum ki, darbe ve bunun gibi olaylardan polis okulları kapatılmış. Rehber hocalarım bile ne yapacaklarını bilmiyorlar. Hadi diyelim Türkiye de okul açıldı, ve bende kazanıp polis oldum. Bu seferde ülkeme dönemiyorum. Doğup büyüdüğüm yer burası. Türkiye de yapamam... Sadece tatil için bile gittiğimde korkuyorum orada. 

Aklımdan sürekli şu kelimeler geçiyor. Şu hayatta istediğim hiç bir şey olmuyor. Şu ufak isteğim bile yerine gelemeyecek kadar şanssızım. YGS LYS yaklaşıyor diyorlar, ben daha onların ne olduğunu bile bilmiyorum. Bir yandan o, aklımı meşgul ediyor. Eski günleri hatırlıyorum... Bıktım, ölmek istiyorum desem yeridir... 17 yaşındayım ben, 17... Neden bu kadar kötü şeyler yaşıyorum, bilemiyorum. Belki de sadece benim abartmamdır.  

Bunları yazarken aklıma o geliyor yine... Bu gün okul sonrası terminale yürüyorum. O ortalıkta yok. Rahatım. Uzak bir okuldan benimle aynı şehirde kalan arkadaşlarımı görüyorum. Onlara sarılıyorum, özlem gideriyorum. Bu arada hava çok sıcak, herkes t shirt le. Bense polar ceketleyim, üşüyorum çünkü. Bizimkiler dalga geçiyor benimle. Gülerek karşılık veriyorum. Bizim kızlar dayanamayarak gölgeye geçelim diyorlar. Tamam diyorum bende. Arkamı dönüp çardağın altına ilerliyoruz. Tam bu esnada o geliyor yolun karşısından. Göz göze geliyoruz. Ben hemen gözlerimi kaçırıp kızlara sesleniyorum. Ben orada bekleyeceğim diyorum. Onlar da anlıyor durumu. Tamam diyorlar. Hiç hızımı kaybetmeden 180 derece dönüyorum ve ona bakmadan otobüsü beklemeye başlıyorum. 

Otobüs geliyor, biniyoruz. O gelmiyor. Mutluyum bu durumdan, neden olmayım? Sakin bir yer bulup oturuyorum. Arkamdan otobüse kız arkadaşım önümde bir yerlere oturmak için ilerlerken kulağıma eğilip ''Sana baktı.'' diyor. Bunu söyler söylemez, ona cevabımı iletiyorum. ''Umurumda bile değil. Bir daha onun adını anma. ''

Ne hissediyorum peki... Koca bir hiç bir şey... Eskiden bilirdim, hissederdim, acıydı.. Ama şimdi çok karışık. Bir türlü cevap veremiyorum. Belki de bu daha iyi. Belki de gerçekten bitti içimdeki adını koyamadığım şey... 

Belki de sadece daha büyük acılarım olduğu içindir... Belki de bu acılar onun acısını bastırdığı içindir...

Şarkı : ( Lady Gaga - Til İt Happens To You )

Güya bu gün keyifli okumalar! yazacaktım ama insan neler olabileceğini önceden tahmin edemiyor... Bu bölüm için herkesten özür dilerim..