Nobody knows my secret.

Hoofdstuk 11.

ik zit nu al een paar weken in groep 6. ik voel me niet fijn op school en ga liever niet heen. alles word erger, het slaan, het schoppen, uitschelden, buitensluiten.. noem maar op. in de klas heb ik nog altijd niemand. maar ik weet niet wat ik fout doe. ik zou willen dat ik kon veranderen naar hoe hun het willen, maar dat gaat niet. soms, zit ik er zo door heen, dat ik weg wil, van alles en iedereen, niet meer op de wereld zijn, wat wil ik dat graag zeg! maar dat gaat niet.. dan denk ik bij mezelf "kan ik dat m'n familie wel aan doen?" ik blijf vol houden.. maar het word steeds moeilijker. de leraren op school geven er geen fuck om. het zal niemand iets uit maken als ik er niet meer zou zijn.. ik weet het zeker. het is al een paar keer gebeurt dat ik niet naar school kwam, omdat ik er door heen zit. dan doe ik alsof ik ziek ben. m'n ouders weten een beetje wat er aan de hand is, maar ik hou het liever voor mezelf. hun kunnen er ook niks aan doen. 

in de klas, ga ik zitten. we moeten gaan werken, zoals altijd. ook wel logisch want het is een school. ik moet eerst afmaken wat ik nog niet af had van gisteren. door dat ik dyslexie heb, gaat het lezen niet zo makkelijk. en daardoor loop ik achter op de andere kinderen. als het 3uur is, moet ik blijven zitten, ik heb weer m'n werk niet af. maar daar kan ik niks aan doen. door mijn dyslexie ben ik nou eenmaal niet zo snel, en loop ik achter. maar de juf snapt het niet. volgens haar moet ik het zat af kunnen hebben, maar dat lukt mij echt niet. even later mag ik naar huis. als ik thuis kom, vertel ik m'n mama gelijk wat de juf zei, en mama belt naar school. ze moeten er rekening mee houden dat ik niet snel lees en dus niet snel werk. maar dat doen ze niet.