My best friend (H.S GW16)

42

Έχουν περάσει δύο μέρες από την ημέρα των γενεθλίων μου και ο Χαρρυ δεν μου μιλάει.Τα παιδιά μάλιστα μου είχαν κάνει και έκπληξη και δεν ήταν εκείνος.

Δεν ξέρω πότε θα βρω την δύναμη να πιάσω να του μιλήσω,ξέρω ότι εν μέρη έχει δίκαιο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να με αποφεύγει.Αυτες της δύο μέρες είμαι τελείως χάλια.Μου λείπει.Με τον Αλεξ δεν μιλάμε και τόσο,μια φορά που τον συνάντησα στο my market και ακόμη μια όταν είχα βγάλει βόλτα τον Νορμάν.Και αυτός πρέπει να μαλωσε με την κοπέλα του αλλά δεν έχω κατάλαβει γιατί τόση ένταση. Εγω είχα κάθε φιλική διάθεση απέναντι στους καινούριους μου γείτονες που είναι και στην ηλικία μου,γιατί να μπλεχτουν τόσο τα πράγματα!!?

Το κουδούνι χτυπάει και ο Χαρρυ πετάγεται έξω καθιστώντας δύσκολο να τον προλάβω.Τελικα τον πετυχαίνω δίπλα από  την τραπεζαρία να μιλάει με μια κοπέλα την οποία πρώτη φορά την βλέπω.Η καρδιά μου αυξάνει τον χτυπο της και προχωράω σταθερά προς εκείνους.

"μπορώ να σου πω"χαμόγελαω ψεύτικα στην κοπέλα και τον τραβάω πριν προλάβει να πει τίποτα.

"τι θέλεις Λιζ"ξεφυσαει.

"τι Κάνεις?Μου λες!!?Ήθελες να με κάνεις να νιωσω όπως ένιωσες εσύ με τον Αλεξ ωραία μπράβο το κατάφερες!"είμαι σίγουρη πως αυτήν την στιγμή είμαι κόκκινη από τα νεύρα αλλά δεν με ενδιαφέρει καν,αν είναι αυτός να μιλάει με κορίτσια δεν με νοιάζει και θέαμα να γίνω και αποβολή να πάρω για κανένα ξεμαλλιασμα σε αυτήν την ηληθια!

"τι ακριβώς κάνω?απλά έπαιρνα τις σημειώσεις που έχασα εχθές"ανασηκωνει τους ώμους.Παει με περνάει για χαζή.

"εσύ να πάρεις σημειώσεις?Οκέι Χαρρυ άστο αν είναι έτσι τραβά πάρε όσες 'σημειώσεις ' θες με εμένα τελείωσες"φεύγω πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε,δεν το πιστεύω πως το έκανα αυτό.Δεν το πιστεύω πως χωρισαμε.Τα δάκρυα καίνε και μαζεύω τον εαυτό μου στις τουαλέτες πριν με πάρει κανένα μάτι.

Ότι και να έκανα με τον Αλεξ θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε και να το λύσουμε δεν το πιστεύω πως φτάσαμε εδώ..Αλλά όχι να με κοροϊδεύει και μπροστά στα μάτια μου!Εξάλλου ποτέ πήρε ξανά αυτός σημειώσεις?!Κοιτιεμαι στον καθρέφτη και βγάζω έναν μωρφασμο" σκατα "λέω στο είδωλο μου και ξεκινάω να  καθαρίζω την μάσκαρα κάτω από τα μάτια μου.

Μόλις ακούω βήματα πετάω γρήγορα το χαρτί και μπαίνω μέσα στην τουαλέτα κλείνοντας την πόρτα.Ακουω δύο κορίτσια να μπαίνουν μέσα και σχεδόν δεν αναπνεω.

"δηλαδή τι θες να πεις ήρθε και σου μίλησε ?"

"ναι και καλά για κάτι σημειώσεις,και το καλύτερο..ήρθε και η κοπέλα του σίγουρα θα τρώει ένα κέρατο αυτή.."

"μπα δεν νομίζω να είναι έτσι αλλά ποιος ξέρει.."

"τέλος πάντων,παντως εγώ τον έχω βάλει στο μάτι από την πρώτη κιόλας Μέρα"

Μόλις τις  ακούω να φεύγουν ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω,δεν έχω όρεξη να κάνω μάθημα οπότε ξεκινάω να πηγαίνω προς το σπίτι στο μυαλό μου γυρίζουν τα λόγια της κοπέλας
" θα έχει φάει κέρατο.." το κεφάλι μου γυρίζει,ξέρω πολύ καλά πως δεν είναι έτσι τα πράγματα ο Χαρρυ με αγαπάει..Μόλις φτάνω σπίτι πετυχαίνω την μαμά μου να μαγειρεύει στην κουζίνα.Δεν ξέρω αν πρέπει να της πω αυτό που έγινε στο σχολείο ίσως να ξανασκεφτομουν την πρόταση της,δεν θέλω ένας Χαρρυ να μου ορίζει την ψυχολογία..Ποιος νομίζει πως είναι?

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου,όλα είναι όπως τα άφησα°τα βήματα μου με οδηγούν στο μπάνιο σε ένα χαλαρωτικό ντουζ,αφού τελειώσω πέφτω στο κρεβάτι και παίρνω το κινητό στα χέρια μου,και βλέπω ένα μήνυμα του Χαρρυ.

*έχεις δίκαιο είμαι ένας βλακας αλλά δεν θέλω να χωρίσουμε*

Δεν απαντάω και αφήνω το κινητό στο κομοδινο.

Θέλω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και σίγουρα θέλω χρόνο για να κάνω κάτι τέτοιο,η πόρτα χτυπάει και η μαμά μου μπαίνει μέσα με έναν δίσκο με φαγητό.

"σου έφερα να φας"χαμογελασε και καθησε στην άκρη του κρεβατιου τοποθετώντας τον δίσκο στο κωμωδινο.

"ευχαριστώ μαμά αλλά δεν πειναω"

"ήθελα να σου μιλήσω...συμπεριφερθηκα άσχημα τις προάλλες..δεν θέλω να σε αλλάξω πόλη θέλω να είσαι εδώ μαζί μας και να είσαι με όποιον θέλεις...και ακόμα καλύτερα με τον Χαρρυ που τον γνωρίζουμε και τον αγαπάμε τόσο"στην αναφορά του ονόματος του έκλεισα τα μάτια μου για να κρατήσω τα δάκρυα που απειλουσαν να τρέξουν.

"χωρισαμε"είπα και ξεκίνησα να κλαίω με λιγμους,η μαμά μου σωπασε και πλησίασε να με αγκαλιάσει.

"είμαι σίγουρη θα είστε ξανά μαζί"ψιθύρισε και αφού άφησε ένα φιλί στο μέτωπο μου βγήκε έξω.

Θα είμαστε ξανά μαζί...θα είμαστε ξανά μαζί...επαναλαμβάνα αλλά ένιωθα πως δεν το ήθελα αυτό γιατί με καταστρέφει αν είναι κάθε φορά να νιώθω αυτό το αίσθημα πιο το νόημα?

Μικρό κεφάλαιο αλλα είχα να ανεβάσω χίλια χρόνια οπότε....ορίστε!συγνώμη ίσως είναι λίγο κακό αλλά παιδιά πανελλήνιες 2017😬 σας αγαπώ τα λέμε σύντομα μιας που έρχονται και Χριστούγεννα 🎄