My best friend (H.S GW16)

~24

"Συγνωμη"μουρμούρισα και σιγουρα ειχα κόκκινα μάγουλα.Ο Χαρρυ γέλασε πνιχτα και αρχίσαμε να φεύγουμε.

"Θα πλήρωνα αυτην την γυναίκα ξανα και ξανα για να κανει αυτο που εκανε,μονο και μονο για να δω τα μάγουλα σου τοσο κόκκινα"με κοροϊδεύει και αρπάζει το κεφάλι μου κεφαλοκλειδώμα.

"Χαρρυυυυ"παραπονιέμαι και με αφηνει.Μολις βρίσκω την ευκαιρία του δίνω μια μπουνιά θυμού στο μπράτσο αλλα δεν φαινεται καν να την ένιωσε και Κατσουφιαζω.Και γελάει.Τιποτα αλλο δεν κανει σημερα απο το να γελάει μαζι μου!

"Λοιπον ελα βρήκα που θα παμε"λεει χαρούμενος καθώς με αρπάζει απο το χέρι και τρέχει.

Μετα απο λιγο τρέξιμο εχουμε φτάσει εξω απο το σπιτι του,που προς έκπληξη μου δεν εχω ξαναέρθει ποτε τωρα που το σκέφτομαι.

"Λοιπον το σπιτι σου;Εδω θα κάτσουμε;"ρωτάω ενω εκεινος ξεκλειδώνει την πόρτα.Για να ειμαι απόλυτα ειλικρινείς ντρέπομαι την Κ.Αν,παρόλο που κανει παρεα με τους γονείς μου και με αγαπάει πολυ και καθε χρόνο μου κανει απίστευτα δώρα δεν την εχω και τελεια άνεση.

Η πόρτα ανοίγει και στο σπιτι επικρατεί ηρεμία.Γυρναω να κοιτάξω τον Χαρρυ ο οποίος ακολουθεί απο πίσω.

"Μαμα;Μπαμπα;"φωναζει και ύστερα χαμογελάει πονηρά.

"Τ..τι;"σέρνω τις λέξεις απ το στόμα μου και τον κοιτώ αγχωμένα.

"Ηρέμησε μωρο μου,καταρχήν να σου δείξω το σπιτι δεν εχεις ξαναέρθει"χαμογελάει,η Σαμ σιγουρα θα εχει ερθει,η σπαστική φωνη εμφανίζεται και μπορω να πω οτι με επηρεάζει αλλα την διώχνω μακρυά.

Ο χώρος ειναι υπέροχος,σου δίνει μια αίσθηση ζεστασιάς,το ξύλινο δάπεδο σε συνδυασμό με το τζάκι στο σαλόνι και τους όμορφους άσπρους καναπέδες σου προκαλούν το αίσθημα του διακοσμητή που βαθμολογεί και βάζει δέκα στα δέκα.Η κουζινα ειναι εξίσου απο ενα ομορφο ξυλο και το τραπεζι στην μεση ειναι αρκετα μεγάλο.

"Ειναι τελειο αληθεια"αναφώνησα και γέλασε.

"Παμε πανω να σου δείξω το δωματιο μου"ειπε σαν μικρο παιδι που και έτρεξε πανω.

Οταν άνοιξε την πόρτα ενα αρκετα μεγάλο δωματιο εμφανίστηκε μπροστά μου.Ειχε ενα διπλό κρεβάτι με μπλε παπλώματα και άσπρα μαξιλάρια,απέναντι υπήρχε η ντουλάπα που ηταν ενσωματωμένη στον τοίχο,διπλα το γραφείο,πλησίασα δειλά προς εκείνο και επιαςα στα χέρια μου μια κορνίζα που ειχε πανω στο ράφι.Ειμασταν εμεις,εγω και ο Χαρρυ κάπου στα 8-9 αγκαλιά και ο Χαρρυ ειχε το προσωπο του γεμάτο με σοκολάτες.Εφερα τα τα δάχτυλα μου απαλά επάνω στο γυάλινο υλικό και ενα χαμογελο απλώθηκε στα χείλη μου.