My best friend (H.S GW16)

Παρτ20

Ο ήχος του κινητού μου με εκανε να πεταχτώ απο το κρεβάτι παρασέρνοντας μαζι μου και το χέρι του Χαρρυ που ηταν τυλιγμένο γύρο μου.Το πηρα στα χέρια μου και με προσεκτικά βήματα βγηκα απο το δωματιο.

"Ράιαν;"αναφώνησα.

"Ελα Λιζ,εισαι ετοιμη για το μαθημα;Να περάσω να σε παρω;"να παρει σωστά!Πως το ξέχασα εχουμε μαθημα 10-12 σημερα.
"Εμμ ναι περνά απλα ξεκινά σε 15 λεπτά "παρακάλεσα και αφου συμφώνησε έτρεξα να ετοιμαστω.Ο Χαρρυ ακομα κοιμόταν και η φατσα του ηταν αξιολάτρευτη ετσι με το ελαφρώς ανοιχτό στόμα και τα ήρεμα χαρακτηρίστηκα του.Χαμογελασα και μπηκα στην ντουλάπα,όπου διάλεξα ελα μαύρο κολάν και μια μακρυά μπλουζα ως τα γόνατα,πηρα να άσπρα τα Air Force και το σάλι μου και βγηκα εξω.Επιασα τα βιβλία απο το γραφείο μαζι με τα κλειδιά και το κινητό μου και κατέβηκα κατω.Οι σκέψεις μου αρχιςαν παλι να με τιμωρούν και Για να ειμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό δεν ειμαι και πολυ ενθουσιασμένη με τον Ράιαν απο οτι θα επρεπε..θα επρεπε σωστά;Ειναι γλυκός,όμορφος και ευγενικός αλλα κατι λειπει..Το κουδούνι χτύπησε βγάζοντας με απο τις σκέψεις μου.Ανοιξα και ο Ράιαν εμφανίστηκε στο κατώφλι της πόρτας.

"Εισαι Πανέμορφη"με κολακεύσε και κόκκινησα.

"Εμ ευχαριστώ,παμε;"

"Φυσικά"γέλασε και έτεινε το χέρι του να με καθοδηγήσει.Η διαδρομή ηταν οπως παντα σύντομη,ειμαι χαρούμενη που αυριο επιτελους γυρνάνε οι γονείς μου,χωρις αυτούς εδω φοβαμαι οτι κανω τα παντα άνω-κατω,ξερω ειναι γελοίο που ειμαι 18 χρόνων και δεν ξερω να καθοδηγώ σωστά τον εαυτό μου αλλα τι να κανω,με καλόμαθαν ,επισης ενας ακομη λόγος που χαίρομαι για αυτην την επιστροφή ειναι επειδη εχω μπερδευτεί με τα αισθήματα μου προς τον Χαρρυ και ελπιζω να ειναι επειδη ειμασταν μόνοι σε ενασπιτι και οι ορμόνες οργιάζουν και οχι επειδή οντως νιώθω κατι περα απο φιλικό για εκείνον .

"Λοιπον Λιζ τι λες θελεις;"ακούω την φωνη του Ράιαν και αποσυντονίζομαι απο τις σκέψεις μου.Τον κοιτάω και γαμωτο δεν το παρατηρούσα καθολου για να μπορέσω να απαντησω.Φαινεται να το καταλαβαίνει και αφηνει μια βαριά ανάσα,ειμαι πολυ ντροπιασμένη αυτη την στιγμη και το μονο που κανω ειναι να κοιτώ τα μπλεγμένα μου δάχτυλα.

"Συγνωμη,ειχα το μυαλο μου αλλου "προσπαθω να απολογηθώ και δεν γυρνάει καν να με κοιτάξει.

"Τι τρέχει Λιζ,γενικώς εισαι καπως.."το βλέμμα του κλειδώνεται με το δικο μου.Σκεψου κατι,και πες του! Μου λεει το υποσυνείδητο μου,και ξεφυσαω..