Prologue
.
"Ate, what's happily ever after?" Maarting tanong ng kapatid ko. Paulit-ulit kasi syang nag-o-oral reading sa tabi ko. Pangsampung beses na siguro niyang binasa ang librong Cinderella na niregalo ko sa kanya sa loob 30 minutes, pabilib. Ang ingay! sana di ko nalang pinagbibigyan yang pangungulit niya ng Cinderella products.
"Ateee, are you even listening?" Nakapamewang pa 'yan ha.
Ay naku! Paano ba to natutong mag-englis ni sa linyang yan hindi nakakaintindi!
"Ikaw Sesies, tinuringan ka naman sanang first honor, tapos 'yang linyang yan, itatanong mo pa?" Pag-iiwas ko, ayoko kasi sa mga fairytales
Nag-pout lang siya. Iba tong batang to pag nagpout, tantrums na ang kasunod nyan.
Naku! Dapat laging pinagbibigyan.
"Ateeeeeeee! I'm asking you whaaaaat ngaaa!" 'yan na naman ang brat kong kapatid!
"Ano, masaya na silang namuhay habambuhay." Walang kabuhay-buhay at kakwenta-kwenta kong sagot.
"Talaga ate? Yeii! Gusto kong maging si Cinderella!" Masiglang sagot ni Sies.
Kaya nga ayoko nang pinagbabasa to ng mga ganyan, nagmumukhang tanga eh. Sample na tong kapatid ko oh, tanga lang nakangiti sa kawalan. Lumalandi na! Itulak ko kaya to nang mawala? *grin* Pero good ate pa din naman ako kaya't itinulak ko lang naman palabas ng kwarto.
---
.
...And they lived happily ever after.
Tss. Hindi ko na mabilang kung makailang beses ko nang nabasa 'yang gasgas na linyang 'yan.
Kahit ano pang gawin mo, life doesn't end in happily ever after.
You may be the happiest and have the best in life---wealth, perfect family, and ideal lovelife---everything will still end in tears.
Kaya 'yang mga fairytailes...
One word lang: Paasa.
