Chapter 3
I'm your average dreamer
I'm a true escapist
Always expecting a happy ending
Maybe I've been watching
Too many movies
Maybe I should grow up
And stop pretending
When I saw your face though Everything was slow-mo
And I started wondering why...
CHORUS:
Why can't it be
Just a pathway full of roses
Leading to a sunset view
Where the one you've always dreamed of waits
Why can't it be
It was like a movie scene
The way I felt for you
Only you, didn't fall
Now it's not like the movies at all Woo... Oh... Ohh...
Just like the movies ni KC Concepcion ang nag-play sa phone ko. Pinatay ko nalang, ang pathetic kasi ng kanta.
Nandito pa rin ako sa field. Sa 'di kalayuan ay may love birds na nagtutuka. Sarap batuhin, kita na ngang may nag-iisa dito! Pero 'di joke lang, maghihiwalay lang din yan. *evil grin*
Ang lalaki, paakbay-akbay, kilig naman si tangang babae. Chansing lang 'yan te! Tawag ng pangangailangan. Haha.
Hindi naman ako bitter, don't misinterpret it. Let's just say, I've been through it, once...and maybe that would be the last. Nangarap din ako minsan pero gumuho din 'yon lahat. Tanga ko eh. Hindi naman ako nasaktan masyado nun. At dahil hindi nga masakit, nagtangka lang naman akong mag-suicide. *sarcasm*
Oo. OA ako! Kaya't ang tigas ko na ngayon, pero 'di ako bitter.
I don't wanna think about it again. I hate myself for being so stupid before. Ayoko nang maalala pa.
Ang dapat kong alalahanin ay ang kay requirement ni Sir Gomez. I need to buy tickets so I made my way to the ticket booth of our gym.
RCS stands for University's Resident Choral Society. Sarap ng buhay ng mga 'yan, free tuition na nga, may monthly compensation pa, at libre pa ang gala. Madalas silang pinapadala sa mga competitions domestic or even international. Walang puhunan ni piso, boses lang.
"One ticket please."
Sabi ko habang naghahalungkay ng pera sa wallet ko. Taktak na naman ang P150 ko for the ticket. Bakit pa nga ba sila nagpapabayad ng ganun kamahal? Kaso, no choice tayo eh.
"Here ma'am," sabay abot ng ticket.
Pagtingala ko upang bayaran ang ticket, nagulat ako sa nakita ko.
Nagmadali akong umalis, baka gantihan niya 'ko. Naku po, gusto ko pa namang grumadweyt. Takot ako.
"Miss! Hoy miss!"
Nakilala niya kaya ako? Hindi ko sya nilingon.
"Bayad mo!!!!" Pahabol nyang sigaw.
Hindi pa pala ako nakabayad. Nakakahiya! Pero, ayoko nang bumalik! Takbo!!!
Hinabol niya ako. Pero dahil mabilis akong tumakbo, 'di na niya nakita kung saan ako lumiko at nagtago.
Sinilip ko sya. Huminto na siya at napakamot nalang sa ulo.
Akalain mo ba namang 'yong Security Guard na pinapabili ko ng tagsingkong puso kanina ay naging teller ba naman ng ticketing booth?
Nalibre tuloy 'ting ticket ko. Nakaw pala.
*sigh*
Sorry Lord.
