Stuck (Dutch, Niall Horan fanfic)

Hoofdstuk 17

Jullie mogen me allemaal haten, laatste update in 2014 en het is soort van bijna 2017. Maar ik heb mijn rust gevonden of dat klinkt raar, in ieder geval ik zit nu op het HBO en ik heb weer zin om te schrijven dus hierbij ga ik weer verder met dit verhaal. 

--------------------------------------

  "Wacht, Bethany en Eleanor," roept Harry we draaien ons beiden om, om richting Harry te lopen. Een paar seconden later volgt er een explosie en een piep in mijn oor. Als ik om me heen kijk is iedereen helemaal hysterisch. Ik voel alles om me heen draaierig worden en langzaam wordt alles zwart. 

-----------------------

Ik wordt wakker op een vreemde plek, alles om me heen is wit-achtig. "Waar ben ik?" vraag ik als ik een gedaante vanuit mijn ooghoeken naast me zie zitten. "Veilig," Is het enige wat diegene zegt. Het was een jongen van in de twintig en zijn stem kwam me erg bekend voor. Ik sloot mijn ogen om goed te kunnen nadenken over wie het was. 

Ik hapte naar lucht toen ik op de naam kwam. "Niall!" Alle herinneringen kwamen weer binnenstromen. "Godzijdank dat we veilig zijn!" "Hoe lang ben ik buiten bewustzijn geweest?" Vroeg ik nieuwsgierig en lichtelijk angstig. "5 dagen," antwoord hij en ik zucht en gelijk besef ik me iets anders. "Hoe is het met Eleanor?" Ik voel de angst door me heen sluipen. Stel dat haar iets overkomen zou zijn. Ze begon echt als familie voor me te voelen in een hele korte tijd.
Verdorie Bethany! Je moest niemand meer zo dichtbij je laten komen.
"Dit is een lastig onderwerp Bethany, Eleanor ligt in een coma en is ernstig gewond, waarschijnlijk gaat ze het niet halen," zegt Niall zachtjes. Ik krijg een koude rilling door me heen en de tranen springen in mijn ogen. "W-wat?" breng ik uit met een verstikte stem. "Het is voor iedereen zwaar," Niall gaat op de rand van mijn bed zitten maar ik schiet overeind. "Ik wil hier weg, ik wil een leven alleen leiden. Ik wil geen pijn meer voelen omdat ik van mensen ga houden," vertel ik aan Niall. Ik zie dat ik bij hem nu ook iets raak, er lopen tranen over zijn wangen en houd zijn kaken stevig op elkaar. "Bethany je denkt nu niet helder na, je zit onder de medicijnen," zegt Niall zachtjes. Ik schud mijn hoofd lichtjes. "Ik weet het zeker," mijn stem klinkt vastberaden alleen mijn hart begint pijn te doen. Ik wil niet bij hem weg, wie houd ik voor de gek, mezelf en iedereen. Ik wil geen pijn meer lijden, ik dacht dat ik ervan weg was maar het lijkt altijd zijn weg terug te vinden, iedere komt het in een andere vorm en dit keer is het liefdesverdriet. Ik wil schreeuwen, ik voel me zo verdeeld dat ik niet meer weet wat ik nou wil. 

"Beth, neem geen abrupte beslissingen," vertelt Niall me, zijn blauwe ogen waar ik op ben gaan vertrouwen kijken me intens aan. "Niall, ik word er niet beter op, ik heb een grotere kans dat mijn ouders mij gaan vinden als ik bij jullie ben, ik ben gehecht geraakt om jullie om me heen te hebben, stel dat Eleanor overlijdt. Ik wil nergens meer aan vast zitten, ik wil meer dingen los laten. Ik moet leren om dingen los te laten en ik begin hier mee," probeer ik uit te leggen aan Niall. Alhoewel het ook een soort uitleg voor mezelf is. Waarom ik mezelf hier toe zet. Ik moet leren om dingen los te laten, want anders blijf ik altijd vast zitten in het verleden aan dingen die nooit meer terug zullen komen. 

"Bethany, luister naar jezelf, je bent onzin aan het praten. Ik snap het niet," blijft Niall doorzetten, proberen me te overtuigen op zijn manier. Ik werp mijn benen uit het bed en ik voel me nog niet licht in mijn hoofd dus ik probeer voorzichtjes op te staan.

"Niall mijn beslissing staat vast en er kan geen verandering meer in gebracht worden." 

Ik wilde de kamer uitlopen maar zag toen dat ik een pyama aanhad. Typisch. In de hoek van mijn kamer zie ik mijn koffers staan.

"Wil je alsjeblieft weggaan Niall?"

-------------------------

Yay nieuw hoofdstuk :) lekker kort ook ;) maar ik ben bezig met het schrijven van meer en langere hoofdstukken dus no worries