Stuck (Dutch, Niall Horan fanfic)

Hoofdstuk 1

Ik loop naar de keuken en hoop dat er iets te eten is. Het is niet dat ik veel eet. Ik heb alleen heel soms trek. Ik kreeg niet veel eten bij mijn ouders. Mijn moeder zei altijd tegen mij: "Waarom zouden we je eten geven. als je toch niks doet." Ik zou knikken en mijn excuses aanbieden. Want meisjes zoals ik mogen niet iets vragen. We waren een schande voor de maatschappij. Iedereen deed alsof je dom was. De jongens hadden een grote ego. Die zouden iets bereiken in hun leven werd hun verteld. Misschien mag ik daarom de jongen waarmee ik deze suite deel niet. Ik denk ook om het feit dat hij beroemd is en alles krijgt wat hij wil.

Ik open alle deurtjes die zich in de keuken bevinden. Er staat helemaal niks meer. Ik frons mijn wenkbrauwen in frustratie. Die boy-bander heeft vast al het eten uit de kastjes gehaald. Dan moet ik naar de supermarkt. Ik pak geërgerd een pen en papier om op te schrijven wat we nodig hebben.

Ik hoor de deur met een klap dicht vallen. Ik schrik en val achterover. Ik hoor voetstappen dichterbij komen. Ik pak het aanrecht beet en hijs mezelf omhoog. Ik staar zenuwachtig naar de deur. De jongen waar ik deze suite mee deel zei dat hij lang weg zou blijven. Hij mompelde iets over interviews. Mijn conclusie hier uit is dat het hem niet is. De deur zwaait open en ik kijk met grote ogen naar de persoon die in de deuropening staat. "Wat doe jij hier?" Vraag ik aan de boy-band jongen met zijn blonde haar. "Een van onze interviews is gecanceld omdat de straten vol stonden met onze fans." Hij grijnst naar me. Ik rol mijn ogen. "Ik vind het niet erg, heb ik meer tijd met jou," Hij knipoogt naar me. Ik walg van hem. Ik weet nog niet eens zijn naam.

Ik zucht en loop de keuken uit. Hij loopt me achterna. "Wat wil je?" vraag ik geïrriteerd. "Wat ga je doen?" Hij negeert mijn vraag. "Boodschappen," zeg ik terwijl mijn nagels in mijn handpalm druk. Het helpt me om te voorkomen dat ik tegen hem ga schreeuwen. Het zou alleen maar meer problemen bezorgen Bethany. Vertel ik mezelf. "Zal ik anders boodschappen doen? Je hebt volgensmij een zware reis achter de rug."

Sinds wanneer doen jongens iets voor meisjes?

Is het eerste wat ik me afvraag. Ik kijk hem wantrouwend aan. "Vanavond komen mijn vrienden langs dus..-." "Dus jij wilt het eten uitzoeken," maak ik zijn zin af. Ik begon het al raar te vinden. Een jongen die iets voor een meisje doet. Stel je voor! Dat gaat niet gebeuren.

Uiteindelijk gaat hij naar de supermarkt. Ik begin met het opruimen van de kamers. Ik ben uren bezig geweest met het opruimen. De jongen met die blauwe ogen maakt er echt een rotzooi van. Ik moest altijd thuis het huis opruimen. Mijn moeder die stond de hele dag in de keuken of moest mee naar een belangrijk etentje met mijn vader. Ik kijk trots de woonkamer door. Netjes opgeruimd ziet het er uit.

Ik hoor een zachtjes geklop op de deur. Dat zullen zijn vrienden wel zijn. Ik open de deur en het verrast me dat het hemzelf is. "Heb je geen sleutel?" vuur ik gelijk mijn vraag op hem af. Het is hier gelukkig niet zo erg dat je niks mag vragen. "Ja, ik heb wel een sleutel maar die was ik vergeten," zegt hij. Ik volg zijn blik naar de bijzet tafel. "Oh," is het enige wat ik zeg als ik de sleutel zie liggen. "Zou je alsjeblieft aan de kant kunnen gaan?" Vraagt hij. "Ja, sorry ik had niet door dat ik in de weg stond," zeg ik bitter. Zijn expressie veranderd van vrolijk naar serieus. "Het maakt niet uit," zegt hij terwijl zijn blauwe ogen in mijn bruine ogen staren. Ik verbreek het oogcontact doordat ik aan de kant stap zodat hij er langs kan. Ik besef alweer dat ik zijn naam nog niet eens weet. "Hè! Wat is je naam eigenlijk," vraag ik hem uiteindelijk. "Niall, Niall Horan en wat is de jouwe?" vraagt hij met een nieuwsgierige blik. "Bethany," zeg ik kortaf. Ik weet niet wat mijn achter naam is. Mijn ouders hebben het me nooit verteld. "Mooie naam," zegt Niall met een glimlach. Ik rol met mijn ogen en loop naar de bank. Na een tijdje zitten en voor me uitstaren diep in gedachten kucht Niall. Ik draai me om naar hem. "Wat?" vraag ik nog half in gedachten. "Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?"