Stuck (Dutch, Niall Horan fanfic)

Hoofdstuk 2

Na een tijdje zitten en voor me uitstaren diep in gedachten kucht Niall. Ik draai me om naar hem. "Wat?" vraag ik nog half in gedachten. "Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?"

----------------------------------------------------------------

''Waarom vraag je dat?'' vraag ik hem verward. ''Gewoon,'' zegt hij met een blos op zijn wangen. ''Het is zeker heel gewoon,'' zeg ik op een sarcastische toon. ''Je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoordt,'' zegt Niall. Ik denk na over zijn vraag. ''Ja, ik geloof in liefde op het eerste gezicht,'' zeg ik uiteindelijk. Hij knikt en dat was onze eerste 'normale' conversatie. Ik hoor dit keer gebonk in plaats van geklop op de deur. ''Daar zul je ze hebben,'' zegt Niall terwijl hij mij verontschuldigend aan kijkt. Ik zucht en zet de tv aan. ''Um, Bethany?'' Ik kijk naar Niall. ''Zou je zo naar je kamer willen gaan. We gaan voetbal kijken,'' zegt Niall. ''Ja, geen probleem,'' zeg ik terwijl ik naast mij een vuist bal uit frustratie. Hij glimlacht kort. ''Bedankt,'' ik negeer zijn bedankt en loop de woonkamer uit. 

Ik hoor geklap en gejuich. Ik kreun en wrijf in mijn ogen. Het is 23:00 s'avonds. Ik ben waarschijnlijk in slaap gevallen. Ik zie het boek dat onder me ligt. De hunger games. Dat boek is zo geschreven dat het echt lijkt. Dat is mijn mening tenminste. Ik sta op en doe snel een knot in met een oud uitgerekt elastiekje. Ik loop richting de woonkamer nog steeds slaapdronken. 

''En wie is dit Niall?'' vraagt een van de jongens die naast Niall zit. De rest is allemaal geconcentreert op de wedstrijd. Behalve die jongen met bruine krullen. ''Huh, wat zei je?'' Niall volgt zijn vriend zijn blik en ziet mij staan. ''Je zou in je kamer blijven!'' roept Niall me toe. ''Sorry dat ik wakker werd van jullie geschreeuw,'' Ik leg de nadruk op jullie. Nu kijkt iedereen me aan. Niall staat op en pakt mijn arm beet. Ik kijk met grote ogen naar zijn hand die mijn arm fijn knijpt. ''Niall, je doet me zeer,'' zeg ik terwijl ik mijn arm uit zijn greep probeer te krijgen. ''Naar je kamer, Bethany,'' zegt Niall op een boze toon. Ik zucht en als hij zich omdraait omdat ik maar besloten heb om weer naar mijn kamer te gaan trap ik hem na. Ik hoor zijn vrienden lachen. Een van hun steekt zelfs zijn duim naar me op. Ik draai me om en been boos weg. Hij is niet de baas over mij. Hij kan dat wel denken maar hij is dat niet. Ik moet terug vechten voor mijn eigen wil. 

Als ik Niall zijn vrienden hoor vertrekken. Kan ik eindelijk proberen te slapen. Ik hoor een geklop op de deur. Niall loopt stilletjes mijn kamer binnen. ''Het spijt me Bethany,'' zegt hij terwijl hij me met schuldige ogen aankijkt. Ik sla hem in zijn gezicht. ''Auw,'' jammert hij. ''Die verdiende je,'' ik voel mijn woede weer opborrelen. Niall zucht en staat op. ''Weltrusten, Bethany,'' zegt hij en Niall slaat de deur achter zich dicht. Nu, kan ik eindelijk slapen. Want met te weinig slaap heb ik ook weinig geduld en wil je liever niet bij mij in de buurt zijn. 

Ik word weer wakker als ik buiten gerommel hoor. Ik kijk naar buiten en zie een lichtflits. Fijn het is onweer. Ik haat onweer. Toen ik rond de 10 jaar was had ik nog een zus. Ze was in de tuin bezig toen er een plotselinge onweersbui langs kwam. Ik heb haar geprobeerd mee naar binnen te nemen. Ze zei nee en vertelde me dat ze onweer iets moois vondt.  

--FLASHBACK--

''Chloe waarom kom je toch niet naar binnen?'' vraag ik terwijl ik haar mee naar binnen probeer te trekken. Omdat de bliksem iets moois is. Ik zucht en draai me om. ''Je weet dat het gevaarlijk is,'' ik kijk bezorgt naar de lucht die er dreigend uitziet. Ik zie weer een lichtflits. ''Het raakt je niet, daarvoor zijn afleidingsmasten gemaakt,'' stelt Chloe me gerust. ''Maar-maar,'' stotter ik angstig dat haar iets overkomt. ''Ga jij maar naar binnen, ik blijf buiten,'' zegt ze op een eigenwijze toon. ''Chloe alsjeblieft,'' smeek ik haar voor de laatste keer. Ze schud haar hoofd en blijft buiten zitten. Het begint te regenen wat binnen een paar minuten overgaat in hagelen. Ik kijk zwijgend vanachter het raam hoe mijn zus buiten zit en kijkt naar de dreigende lucht boven haar. Ik wil me omdraaien maar ik hoor een gil. Ik wil naar buiten rennen maar mijn moeder houdt me tegen. ''CHLOE,'' schreeuw ik in paniek. Ik duw en trap mijn moeder van me af en sprint naar buiten. Ik voel aan haar pols of haar hart nog klopt. Maar het klopt niet meer. Ik begin hysterisch te huilen. Boos op mezelf dat ik haar niet naar binnen heb getrokken. Ik voel een steek in mijn hart. Ik schreeuw. Ik bid en blijf in bed voor dagen. Mijn ouders werden boos op me omdat ik 5 hele dagen in mijn bed heb gelegen. Ze hadden besloten dat ik alles wat Chloe deed bij mijn gewone dagelijkse taken op moest nemen. Ik was gebroken, ik durfde van niemand meer te houden. 

--EINDE--

Ik begin te huilen. Ik voel nog steeds de pijn in mijn hart. Mijn hart is nog steeds niet geheeld. Mijn deur zwaait open. Ik zie Niall met slaperige ogen in de deuropening staan. ''Gaat het wel? Ik hoorde gesnik dus ik dacht laat ik even kijken of het wel goed gaat,'' zegt Niall. ''Waarom zou je bezorgd om me zijn,'' zeg ik terwijl ik snel mijn tranen weg veeg. Ze branden achter mijn ogen. Hij kijkt me met gekwetste ogen aan. ''Ga nu niet zielig spelen,'' zeg ik terwijl ik verontwaardigd mijn wenkbrauwen ophaal. ''Toen straks deed je gemeen, ik vertrouw je niet,'' zeg ik terwijl ik mijn ogen samenknijp naar hem. ''Ik heb mijn excuses toch al aangeboden,'' zegt hij op een fluister toon. ''Maar dat betekent niet dat je het de volgende keer niet meer doet,'' zeg ik terwijl ik naar de grond kijk. Als ik in zijn ogen kijk weet ik dat ik hem ga vergeven omdat hij me smekend aan kijkt. Hij kijkt me aan met een sympathieke blik en staat op. ''Ik probeer je alleen maar te helpen, Bethany.''