The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 16

De volgende dag ging ik nou niet bepaald met een gerust hart naar school. Ik maakte me enorme zorgen met de confrontatie die ik aan zou moeten gaan met Scott en Stiles. Ik moest bekennen dat ik geen oog had dichtgedaan en mijn uitgeputheid hielp ook niet bepaald mee aan mijn goede humeur. Ik wist al vanaf het moment dat ik opstond dat het een lange dag zou worden. Een té lange dag. En dan kwam er ook nog bij dat ik er achter moest komen of Jackson of Lydia de kanima was. Hoe moest ik dat doen als Scott en Stiles me niet meer vertrouwden? Het was een onmogelijke taak.

Ik stapte van mijn motor af en ik hoorde achter mij dat Kayleigh en Isaac ook op het schoolterrein waren aangekomen. Ik wilde naar ze toelopen totdat ik me besefte dat ik dat nu al helemaal niet moest doen. Dan zou ik nog meer geargwaand worden. Scott was inmiddels al achterdochtig genoeg. Ik hoorde hoe ze elkaar een kus gaven en zag hoe ze me vervolgens hand in hand voorbij liepen. Ze waren leuk samen.

Ik richtte mijn aandacht weer op mijn missie. Ik moest het vertrouwen van mijn vrienden terug vinden want ik moest zien te achterhalen wie de kanima was. Ik moest onschuldige mensen beschermen want dat beest was gevaarlijk. Moordlustiger dan weerwolven en ook veel sterker en sneller. En dan niet te vergeten dat de kanima iedereen kon verlammen door het rare goedje dat op zijn staart zat. Ik moest even mijn eigen gevoelens uitzetten en me richten op het grotere geheel.

Ik liep het schoolgebouw binnen en legde mijn motorjackje en mijn boeken in mijn kluisje. Vervolgens liep ik naar de les toe. Scheikunde. Dat had ik samen met onder andere Scott, Stiles, Lydia, Allison en niet te vergeten, met mijn pack. Kayleigh en Isaac stonden al voor het lokaal te wachten net als Scott en Stiles. De rest was er nog niet. Ik moest snel een keuze maken bij wie ik ging staan. Scott en Stiles wisten al dat ik in Dereks pack zat maar ik moest hun vertrouwen terug winnen dus er zat niet veel anders op dan bij hen te gaan staan.

Ik voegde me bij hen en ze keken me beiden argwanend en minachtend aan. Scott had Stiles op de hoogte gebracht, dat was duidelijk. Dat had ook niet anders gekund. Ik zuchtte en begon te praten. 'Jongens, dat ik in Dereks pack zit betekent niet dat ik niet meer te vertrouwen ben en dat we geen vrienden kunnen zijn. We zijn altijd al vrienden geweest en ik zou jullie echt niet zomaar verraden of zoiets dergelijks. Ik wilde niet eens bij Dereks pack horen maar wat kon ik er aan doen dat ik hem leuk begon te vinden en dat mijn beste vriendin in zijn pack kwam? Jullie zijn ook altijd met haar bevriend geweest en nu vertrouwen jullie haar niet meer. Doe toch eens realistisch. Echte vrienden verraden elkaar niet.'

Scott leek mijn poging een beetje te waarderen en ik zag aan de stand van zijn spieren dat hij zich een beetje ontspande. Op Stiles had mijn poging echter geen effect. Hij keek me nog steeds met een argwanende blik aan. Ik zuchtte nogmaals. Het ging een hele tijd kosten om hun vertrouwen terug te winnen en het was van cruciaal belang dat dat zou lukken. Tot die tijd had ik echter belangrijkere dingen te doen. Ik moest erachter zien te komen wie de kanima was. Jackson of Lydia? En wat zou de ander dan eigenlijk zijn? Want ze waren beiden gebeten.

Inmiddels was iedereen er en kwam de leraar aanlopen waarna hij het lokaal opende. Isaac ging zo snel mogelijk naast Lydia zitten waardoor ik vermoedde dat Derek ook aan hem en aan Kayleigh dezelfde opdracht had gegeven als aan mij. Ik besloot maar naast Allison te gaan zitten. Ik moest mijn verraad niet te opzichtig laten zijn. We kregen een proef waarmee we met verschillende mensen afwisselend moesten samenwerken. Als de proef goed zou lukken zou je een eetbaar kristal krijgen. Bij niemand lukte dat behalve bij Lydia waarbij Isaac gelukkig weer zat. Dat kwam goed uit want Isaac liet Lydia het kristal opeten en ik zag dat hij het gif van de kanima erop had gesmeerd. Ik wist waarom: een kanima kon niet worden vergiftigd door zijn eigen gif. Toch werd ik er boos om. Hoe durfde hij een vriendin van mij te vergiftigen? Wat als ze er ziek van werd? Zou ze dan dood gaan?

Ik was schijnbaar niet de enige die het opmerkte want Scott stond razendsnel op en riep Lydia's naam. De hele klas keek hem verbaasd aan en toen was hij gedwongen weer te gaan zitten en net als mij hulpeloos toe te kijken want hij kon moeilijk zeggen dat Isaac Lydia aan het vergiftigen was. Ik hield mijn adem in toen Lydia het kristal richting haar mond bracht. Wat als het fout zou gaan? Ik kon alleen maar afwachten en dat haatte ik. En toen at Lydia het kristal op. Aan haar gezicht was af te lezen dat ze het lekker vond. Ik wachtte nog een paar minuten angstig af maar ze werd niet ziek. Ze scheen niets te merken van het gif. Maar dat betekende... Nee, dat kon niet. Er was vast wel een andere reden waarom ze tegen het gif kon. En waarom zou ze onschuldige mensen vermoorden? Zo was ze niet. Maar toch. Was Lydia de kanima?

De rest van de dag ging in een waas voorbij. Ik wist dat Isaac Derek op de hoogte had gebracht van het incident met Lydia. Ik kende Derek. Hij wilde haar uitschakelen zonder af te wachten of er een andere verklaarbare reden was. Hij zou zijn impulsieve gedrag de overhand laten nemen en er was niets wat ik er tegen zou kunnen doen. Ik snapte dat de kanima gedood moest worden, anders zouden er vele onschuldige mensen sterven. Wat was één moord tegen misschien wel tientallen anderen? Hoe erg ik het ook vond, als het zeker was dat Lydia de kanima was zou ze uitgeschakeld moeten worden. En dan zou ik daarbij helpen. Áls. Maar het was helemaal nog niet zeker. Ik wilde eerst bewijs hebben. Ik wilde mijn vriendin beschermen want ik zou het niet kunnen verdragen dat ze gedood zou worden en dat dan later zou blijken dat ze onschuldig was. En er was maar één ding dat ik kon bedenken om mijn wil voor elkaar te krijgen.

Het was pauze en ik liep op een vlug tempo op Scott en Stiles af. Ze leken verbaasd toen ze mijn bezorgde gezicht zagen. Ik legde niets uit en begroette ze niet eens maar ik trok ze gelijk aan hun armen mee een leeg lokaal in. Momenteel was ik bezig mijn pack te verraden en ik mocht absoluut níét betrapt worden. Ik deed de lamp aan van de bezemkast waarin we beland waren en deed zo stilletjes mogelijk de deur op slot. Daarna draaide ik me naar de jongens om.

'Het is goed mis. Isaac heeft Derek verteld over wat er tijdens scheikunde is gebeurd. Ze denken nu voldoende bewijs te hebben dat Lydia de kanima is. Ik weet dat Derek haar meteen na schooltijd zou proberen te vermoorden.'

Stiles keek me niet-begrijpend aan. 'En je vertelt ons dit omdat?'

'Omdat ik één test niet voldoende bewijs vind. Lydia is mijn vriendin en ik kan niet toestaan dat ze vermoord wordt zonder dat het zeker is dat ze vele onschuldige mensen vermoord. Wie weet is er wel een andere reden die verklaard waarom ze tegen dat gif kon. Ik bedoel, het kan Lydia niet zijn. Zij is niet zo slecht dat ze mensen kan vermoorden zonder er zelf kapot aan te gaan.'

'Dus je wilt helpen?' vroeg Scott verbaasd.

'Ja, ik wil mijn vrienden beschermen en jullie zijn ook mijn vrienden. We moeten een manier bedenken om haar in veiligheid te brengen ook al betekent dat dat ik tegen mijn vriendje en mijn pack zou moeten vechten. Maar begrijp echter wel dat ik ze zal helpen Lydia te vermoorden als ze echt de kanima blijkt te zijn.'

Ik zag dat ze dat niet leuk vonden maar ze wisten dat dit mijn voorwaarde was en dus knikten ze. 'Dus wat ben je van plan?' vroeg Scott.

En zo begonnen we met z'n allen een plan te bedenken om Lydia in veiligheid te brengen.