Mijn ogen moesten even wennen aan het tafereel dat ik voor me zag. Het was afschuwelijk, dat was mijn eerste mening die ik erover vormde. Afgrijselijk, weerzinwekkend, al dat soort woorden. Ik stond met mijn mond vol tanden en ik wist dat de anderen met hetzelfde probleem kampten.
Mijn vader zat vastgebonden op een stoel en hij was nog maar half bij bewustzijn. Het was overduidelijk dat hij gemarteld was, want overal zaten sneden en andere wonden op zijn lichaam verspreid. Verder lag er hier en daar ook wat martelmateriaal in alle uithoeken van de kamer. Mijn ergste nachtmerrie was waarheid geworden, mijn vader had een onwerkelijke hoeveelheid aan pijn moeten verwerken. Ik wist zeker dat dit hem een gigantisch trauma zou opleveren en dat hij de komende tijd moeite zou hebben om anderen te vertrouwen. Ik zinderde van woede. Wie aan mijn vader kwam, kwam ook aan mij. En het enige waar ik zeker van was, was dat ik wraak wilde nemen op degenen die hem dit hadden aangedaan en er raasde een verlangen door me heen om hen net zoveel pijn te doen als dat ze mijn vader hadden bezorgd.
Voor mijn vader stonden twee gedaanten. Een mens en een monster. Ik kreeg ze pas scherp voor mijn ogen toen ik me erop concentreerde weer iets rustiger te worden en dat ging gelukkig iets gemakkelijker door Derek, die mijn woede aanvoelde en mijn hand als geruststellend gebaar had vastgepakt.
Eerst focuste ik me op het mens. Die jongen, ik had hem wel eens gezien. Stoer, zwartleren jackje en een dodelijk kalme gezichtsuitdrukking. Donkere haren en doordringende ogen. Ik besefte me met een schok dat die jongen wel eens geflirt had met Allison. De jongen met de camera...
Daarna keek ik naar het wezen dat naast de jongen op de grond kroop. Een nog grotere schok, de kanima, Jackson. Dus dit was de persoon die Jackson in zijn macht had?! Dat bespaarde ons in ieder geval de verdere moeite van de zoektocht en konden we hem eerder uitschakelen om Jackson te redden. Twee vliegen in een klap. Dan besefte ik me nog iets. De kanima was bang voor water, een eigenschap die een kanima niet bezat maar dat iets van de dader reflecteerde. Ik bekeek de jongen, de o zo slechte jongen, nog eens goed.
Watervrees... had hij een fobie voor water? Ik kon me er maar moeilijk een voorstelling van maken maar ik was vastberaden achter het verhaal te komen dat zich achter dit hele gedoe schuilhield.
Ik vond mijn woorden terug en begon naar hem te schreeuwen. 'Waarom?! Wat heeft mijn vader je misdaan?! Wat hebben wij je misdaan?! Waarom ben je zo duivels?!' De jongen leek niet blij te zijn met de duivelse benaming en dat gaf me een zwak gevoel van voldoening.
'Laat ik eerst maar even zeggen: ik ben niet duivels. En het gaat er niet om wat specifiek jullie me hebben misdaan, het gaat erom wat de maatschappij, de samenleving, me heeft misdaan en wat jullie hebben gedaan om me tegen te houden dat te wreken.'
'Ik snap je niet. Doe niet zo vaag, ben duidelijk,' beet ik hem toe met mijn tanden strak op elkaar geklemd. Anders was ik er zeker van dat ik weer begon met schreeuwen en dat wilde ik voorkomen.
De jongen zuchtte, maar maakte geen verdere aanstalten om zijn verhaal beter toe te lichten. Het veroorzaakte een harde en diepe grom die uit mijn keel ontsnapte.
'En je waterfobie, waar komt dat vandaan?' probeerde ik opnieuw hem aan het praten te krijgen en de waarheid boven tafel te halen.
Wederom deed de jongen niets anders dan zwijgen. Het frustreerde me, het maakte me ziedend.
Ik schudde Dereks hand van de mijne af en liep dreigend op de dondersteen voor me af. 'Jij vuile verrader! Klootzak! Vertel gewoon verdomme de waarheid! Dat is je enige kans om ervoor te zorgen dat ik je niet net zo verbouw als je met mijn vader hebt gedaan!'
Ik stond op het punt op hem af te springen toen ik Dereks sterke armen weer om me heen voelde en Jackson in de aanval ging. Fijn, nu had ik het helemaal gedaan. Ik had de camerajongen in het nauw gedreven en nu zette hij de kanima tegen ons op, nog steeds zonder dat we enig idee hadden waarom hij dit alles had gedaan. Ik haatte het om in het donker te moeten tasten. Ik haatte onwetendheid.
We zetten ons allemaal schrap om tegen Jackson te vechten. We wisten dat we hem uit moesten schakelen maar dat we hem niet te erg moesten verwonden omdat we hem moesten kunnen redden. En dat terwijl hij gewoon zijn gang kon gaan om ons te vermoorden. Het was een oneerlijk gevecht.
De kanima haalde met zijn staart naar ons uit. We konden gelukkig net op tijd ontwijken. De staart, dat was het grootste gevaar aan dat wezen. Dus als we de staart eraf konden halen... dan hadden we de sterkste schakel uitgeschakeld.
'Jongens, de staart! Hak de staart eraf!'
Allison ging meteen in aanval en binnen een paar uithalen lukte het haar om de staart eraf te snijden met haar zwaard. Dat was het fijne aan Allison: ze was het beste met pijl en boog maar kon ook geweldig met een zwaard overweg.
De jongen die Jackson in zijn macht had, begon te schreeuwen. Hij was niet gek en had meteen door dat we de kanima nu een stuk meer onschadelijk hadden gemaakt.
En zo ging het gevecht door. De kanima haalde wederom uit en verwond een aantal van ons verschrikkelijk. Waaronder Allison... Ik was bang dat Lydia gelijk zou krijgen. Ze zag er zwak uit en na elke ademteug zonk ze nog verder weg naar het onbekende.
'Lydia!' riep Derek plotseling. Degenen die zijn handen niet vol hadden aan het bevechten van de kanima keken hem vragend aan, waaronder ik. 'Ik heb het uitgevonden! Ik weet hoe we Jackson kunnen helpen en tegelijkertijd dus ook de kanima kunnen verslaan!'
'Hoe?' schreeuwde Isaac vragend.
'We moeten hem zijn menselijkheid laten zien. En degene van wie hij het meeste houdt... is Lydia.'
'Maar Jackson heeft het uitgemaakt met haar,' bracht Stiles er tegenin. Logisch, hij was eindelijk van concurrentie af en nu leek het dat dat alsnog niet het geval was.
'Ja, dat klopt, maar hij is nooit gestopt met van haar te houden. Ze is altijd in zijn hart gebleven. Zelfs nu kun je het nog zien. Hij is iets minder gevaarlijk als hij tegenover haar staat, net alsnog hij nog steeds probeert te voorkomen dat hij haar pijn doet.'
De rest luisterde nu iets aandachtiger naar Derek, omdat we wisten dat hij inderdaad gelijk had. Jackson had een zwak voor Lydia en Jackson was de kanima, wat betekende dat ook de kanima een zwak had voor haar.
'Dus wat wil je doen?' vroeg Kayleigh.
'We moeten hem helpen herinneren aan iets wat veel voor hem betekent en dat kan alleen Lydia doen,' zei Scott, die het inmiddels ook door leek te hebben.
'Inderdaad, Scott heeft gelijk,' zei Derek.
'Gaat dat lukken, Lydia?' mengde Isaac zich ook in het gesprek.
'Ja, ik weet al wat ik moet doen,' zei ze en met dat gezegd te hebben, ging ze voor de kanima staan, met alle gevolgen van dien.
Hey lieve lezers, alweer een hoofdstuk! Ik denk dat er nog hooguit twee hoofdstukken komen en dan epiloog en dan dankwoord en zo en dat ik daarna kan beginnen aan het vervolgdeel.
Ja, ik ben van plan dat idee over een vervolgverhaal door te zetten! Ik zal in dit boek vermelden wanneer het eerste stuk erop staat, zodat julie dat ook kunnen lezen als jullie dat willen.
Uiteraard nadat ik de rest van dit verhaal voltooid heb, wat dus bijna is! ;)
En o ja, ik wil nog steeds een Q&A doen als jullie dat willen maar ik heb nog steeds geen vragen ontvangen, dus vergeet niet daarvoor vragen te stellen!
Comment & Vote!
JE LEEST
The Bite - Teen Wolf #Netties2017
Fanfiction(Seizoen 1 & 2) Wat als je wordt gebeten door een weerwolf? En niet zomaar door een weerwolf, door Derek Hale. En dat hij wil dat je bij zijn pack komt? Wat als hij je beste vriendin ook bijt om je zo maar te dwingen? En wat als je hem leuk gaat vin...
