The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 17

En zo kwam het dat we toen de school uit was we allemaal in één huis gepropt waren. En met allemaal bedoelde ik Jackson, Lydia, Scott, Stiles, Allison en ik. Ik wist dat het maar een kwestie van tijd was voordat de anderen, degene tegen wie wij moesten vechten - mijn pack - ons zouden vinden. We moesten voorbereidingen treffen en zo snel mogelijk maar hoe konden we ons goed verdedigen vanuit een huis met maar hooguit een uur aan voorbereidingstijd? Het was een onmogelijke taak en ik hield niet van onmogelijk. Ik wilde dingen hebben die ik kon bereiken en niet tevergeefse moeite ergens in stoppen. En dus zat er maar één mogelijkheid op voor zover ik in mijn gestreste toestand kon bedenken. Iemand moest met ze praten. Scott leek hetzelfde te denken, ik kon het voelen en buiten dat was het niet moeilijk aan zijn gezicht af te lezen als je hem eenmaal kende.

'Ik moet met Derek praten. Hij wilde me in zijn pack toen hij pas net alfa was en ik de enige was die al weerwolf was. We hebben de grootste kans dat hij luistert als ik met hem praat.'

'En Samirah dan? Zij heeft een hechtere band met Derek,' vroeg Stiles.

'Dat weet ik maar momenteel is die band misschien juist een gevaar. Ik ben er vrij zeker van dat hij gekwetst is dat ze onze kant heeft gekozen en buiten dat kan hij altijd haar gevoelens kwetsen om haar aan zijn kant te krijgen.'

'Hallo, ik sta hier hoor,' zei ik een beetje geïrriteerd.

'Ja, sorry,' zei Scott hoewel ik merkte dat hij dat alleen zei omdat ik dat wilde horen en dat hij er niet met zijn hoofd bij zat, wat best logisch was.

Ik wilde me in de discussie van Scott en Stiles mengen alleen daar had ik de tijd niet voor want we merkten allemaal op hetzelfde moment op dat Derek, Kayleigh en Isaac ons hadden gevonden. Ze stonden aan de overkant van de straat en keken allemaal naar het huis waar wij ons in bevonden. Ik vermoedde nu al dat het op een gevecht uit zou gaan lopen gezien dat we allemaal in een vijandelijke houding stonden. Dit kon nog wel eens spannend worden. Ik voelde mijn hartslag versnellen en ik was nu al bang wat ik zou gaan doen als ik op mijn verraad aangekeken werd. Nou ja, aan wiens kant ik ook zou staan, ik zou altijd een verrader zijn. Momenteel was ik een verrader van mijn pack en van de jongen van wie ik hield en als ik aan hun kant zou staan zou ik een verrader zijn van mijn vrienden. Ik vroeg me af hoe ik ooit in deze vreselijke positie was beland maar ik was me bewust dat dit niet het moment was en dat dat maar later zou moeten komen.

Er was nu geen tijd meer om aan ons plan te twijfelen in hoeverre dat dan ook mocht zijn afgesproken en Scott liep het huis uit. We zorgden er wel allemaal voor dat we hem goed konden zien zodat we hem te hulp zouden kunnen schieten als het op een gevecht uit zou lopen.

'Derek,' zei Scott.

'Scott,' zei hij terug.

'Je moet me beloven dat je Lydia niet aanvalt. Wat er gebeurd is tijdens scheikunde valt vast wel te verklaren als we daar de tijd voor krijgen. Lydia is onschuldig, je moet me geloven.'

'O ja? Zelf Stiles zei dat ze een harteloze bitch was en we weten allemaal dat hij helemaal op de wolken is door haar.'

'Dat zei hij niet. Niet zoals jij het zegt. Je moet me vertrouwen.'

'Sorry Scott, dat kan ik niet. Er is genoeg bewijs. Laat me nu mijn ding doen anders neemt ze jou mee in haar val.'

'Nee. Ik laat je niet je ding doen. Je laat haar met rust.'

'Scott,' zei Derek dreigend en we voelden allemaal aan dat dit op het punt stond mis te gaan.

'Luister dan even!' zei ook Scott zonder de kalmte die eerder nog in zijn stem had doorgeklonken. 'Lydia is gebeten door Peter. Er was niets met haar gebeurd. Vervolgens beet jij Jackson en er gebeurde ook niets met hem. Wat nou als Lydia immuun is en dat ze dat op de een of andere manier aan Jackson heeft overgedragen? Ik bedoel, ze waren immers wel samen.'

'Dat is belachelijk,' zei Derek met een gezicht waar buiten ongeloof ook nog vermaak in leek door te schemeren. 'Er is nog nooit iemand immuun geweest. Als de bijt je niet doodt, verandert hij je. Je kunt niet immuun zijn.'

'O ja? Wie zegt dat dat niet kan? Omdat we er nog nooit van gehoord hebben? Misschien is dat wel gewoon stil gehouden. Of waren er toen ook mensen als jou in het spel en werden die personen ook vermoord voordat er bewijs kon worden gevonden voor hun immuun zijn. En anders, er is altijd iemand die de eerste moet zijn.'

'Je gaat toch niet zeggen dat je dit verhaal zelf gelooft hè?' vroeg Derek. 'Want dan ben je echt niet goed wijs. En nu, ga uit mijn weg.'

Scott draaide zich nors om en liep weer terug naar het huis, naar ons.

'Jouw beurt,' zei hij tegen me toen hij me passeerde.

'Wat?'

'Jouw beurt. Misschien luistert hij wel naar jou en anders zullen we moeten vechten. Ik laat hem niet mijn vrienden vermoorden, zelfs niet als er bewijs was. Als er bewijs was zou ik proberen ze te redden.'

Hij keek me indringend aan. Ik zuchtte toegevend. 'Goed dan,' zei ik waarna ik me omdraaide om op mijn beurt de confrontatie aan te gaan. Iets dat me benauwde.

'Derek,' zei ik en ik zag aan zijn gezicht dat hij meteen merkte dat ik me hier niet op mijn plek vond ondanks dat ik eerst zélf nog met hem wilde praten.

'Samirah,' zei hij met een zwoele stem. Waarschijnlijk dacht hij me zo weer terug te winnen maar hij had moeten weten uit ervaring dat ik me niet zo makkelijk liet verleiden en dat ik niet zo toegeeflijk was. Ik was koppig en dat kwam nu goed van pas.

'Niet doen,' zei ik streng. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde meteen en hij kreeg een kille en tegelijkertijd gekwetste blik in zijn ogen. Hoe die twee emoties samen konden gaan was een goede vraag. 'Je hebt gehoord wat Scott zei. Hij heeft gelijk. Ze zijn immuun.'

'En hoe denk jij dat dan te weten? Het is onmogelijk en al was het mogelijk, je hebt geen bewijs.'

'Geef ons dan de tijd om bewijs te verzamelen.'

'Samirah, tijd is iets kostbaars. Als ik nu geen actie onderneem, hoeveel mensen zullen er dan na vannacht dood zijn?'

'Fijn, het is dus duidelijk dat je niet toe gaat geven. Dat gaan wij ook niet doen dus het komt er op neer dat we tegen elkaar zullen moeten vechten en we zijn afhankelijk van elkaar in hoeverre dat gevecht zal gaan.'

'Dus je gaat echt tegen je eigen pack en tegen mij vechten om een oude vriendin te redden?'

'Ze is nog steeds mijn vriendin en ik ken haar al veel langer dan dat ik jou kan. Vriendschap duurt voor altijd, liefde komt en gaat. Ik heb een net zo'n goede band met haar als met jou dus waarom zou ik voor jou kiezen?'

'Omdat ik je alfa ben?! En je vriend!'

'Je bent alleen mijn alfa als ik je accepteer als alfa en we hebben geen relatie als je het leven van iemand die me zo dierbaar is wilt nemen.'

'Dus het is over? Je kiest voor hen?'

'Ja, dat is inderdaad hoe de zaken ervoor staan.'

'Fijn,' zei hij bars.

Ik draaide me om en liep naar binnen zonder mijn ex-pack en mijn ex-vriendje nog een blik waardig te keuren. Het kostte me echter veel moeite. De een was mijn beste vriendin, de ander het vriendje van mijn beste vriendin en ook een goede vriend van mij en de laatste was de persoon voor wie ik gevoelens had. En ik moest tegen hen allemaal gaan vechten om mijn andere vrienden te beschermen. Ik kon er maar één ding over zeggen. Het was klote, zwaar klote.

Hey lieve lezers, wat zouden jullie doen als jullie in dezelfde situatie zouden zitten? Laat het weten in de comments. Het volgende hoofdstuk bevat het gevecht!