The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Proloog

Het was bijna zomer. Bijna vakantie. Ik keek er elke dag naar uit. Ik moest toegeven dat ik hard aan vakantie toe was, aan rust. Dat was waarom ik na school besloot door het bos te wandelen.

Het bos had een rustgevende werking op mij. Dat had het altijd al gehad. Zo lang als ik me kon herinneren. Ook dit keer was dat het geval. Terwijl mijn haren door de wind door de war werden geblazen, voelde ik de ultieme rust die de natuur uitstraalde. De rust van de bomen, het ruizen van de wind, de geluiden van de dieren om me heen. De dieren die nooit bang leken te zijn om opgemerkt te worden. Die zich openlijk vertoonden. Ik had wel eens het idee dat dat een groot verschil was met andere bossen op andere plekken. Ik had wel eens gehoord dat het bos misschien de reden was waarom Beacon Hills zich onderscheidde aan andere plaatsen. Ik kon ze niet tegenspreken. Ik had zo vaak het gevoel dat dit plaatsje anders was dan andere plekken. Het voelde vertrouwd. Het klopte gewoon dat ik hier woonde, zo voelde het. Alsof het gewoon zo moest zijn.

Ik kwam niet vaak in andere bossen, maar ik wist wel zeker dat het daar niet hetzelfde zou zijn geweest. De rust zou anders voelen, geforceerd. En hier was het precies goed.

Toch zat ik met het idee dat er iets niet klopte. Een idee dat zich herhaaldelijk aan mijn gedachten bleef opdringen. Ik kon niet zeggen dat het me niet verontruste. Het baarde me zorgen, dat kon ik niet ontkennen. Het was gewoon iets dat anders was dan anders. De dieren waren onrustig, wat zelden het geval was. En buiten dat had ik het gevoel niet alleen te zijn. Alsof iets of iemand me in de gaten hield. Maar er kon toch niets gebeuren? Hoe groot was de kans nou dat een seriemoordenaar zich in de struiken verschool, op zoek naar een nieuw slachtoffer terwijl ik hem toevallig voorbij liep. Als iemand die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Hoe groot was de kans dat zo'n verschijnsel zich uitgerekend hier en nu voordeed? Te klein om me er zorgen over te maken.

Ik probeerde me weer te concentreren op de rustige omgeving, om de rust deel van mij uit te laten maken. Om er één mee te worden. Dat was een talent dat ik in de loop van de jaren ontwikkeld had. Een talent om voor even overal aan te kunnen ontsnappen. Om mijn zorgen los te kunnen laten en mijn gedachten de vrije loop te geven. Maar hoeveel jaar deze methode al voor mij werkte, vandaag was het anders. Ik kon het onrustige gevoel niet uit me bannen. Ik kon het niet van me af duwen. Want elke keer als zich weer een beetje rust aan me opdrong, kwam het gevoel terug. Elke keer krachtiger en krachtiger. Totdat het elk ander gevoel overweldigde. Ik moest hier weg en snel. Ik voelde dat er iets ging gebeuren. Iets dat zowel angstaanjagend als gevaarlijk was. Ik liet mijn instincten het overnemen. Mijn overlevingsinstincten. Ik voelde dat de adrenaline zich een weg door mijn aderen baande. Voelde hoe al mijn menselijke grenzen werden verlegd. Ik voelde me machtig. Voor het eerst voelde ik me niet zwak en kwetsbaar als een mens, maar sterk en onverwoestbaar. Het was misschien een beetje arrogant, maar ik wist dat ik dit kon. Ik wist dat ik het eventuele gevaar aan zou kunnen. Althans, dat dacht ik.