The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 21

De vorige dag was in een waas voorbij gegaan. Het was net een nare droom gewist, hoewel ik me er heel goed van bewust was dat het geen droom maar een herinnering was. Een kersverse herinnering die toch meer effect zou hebben op de toekomst dan gedacht. Ik was gisteren zo opgelucht geweest dat ik mijn vader alles had opgebiecht en dat alles zo positief had uitgepakt, maar nu kon ik uit ervaring zeggen dat wij weerwolven nooit zoveel geluk hadden. We zaten in een tijd van tegenspoed waardoor voorspoed nooit lang duurde. Het zou altijd vervagen doordat de tegenspoed zich weer aan de werkelijkheid opdrong en er zou pas weer plek zijn voor voorspoed als de ziekte die de tegenspoed veroorzaakte, uitgeroeid of genezen was.

Dat was waarom ik tegenspoed haatte, je wist nooit hoe lang het zou duren en je wist nooit wat je er precies van kon verwachten. Soms was het een neerwaartse spiraal en soms was het een kaarsrechte lijn. Momenteel was het een neerwaartse spiraal. Ik durfde te veronderstellen dat dat kwam doordat er niet alleen tegenspoed had plaatsgevonden in deze slechte situatie. Voorspoed had zich ermee bemoeid. Voorspoed had geprobeerd macht uit te oefenen op iets waar het geen macht op kon krijgen, hoe hard er ook geprobeerd werd. Voorspoed had de tegenspoed verergert. Een lichtpunt had gezorgd voor een grotere duisternis.

Want...

Ik was gisteren meteen naar mijn vrienden toe gegaan toen mijn vader in feite had gezegd dat ik mocht gaan en staan waar ik wilde. Ik had voornamelijk aan Scott uitgelegd wat zich had voorgevallen want ik had vermoed dat hij mijn situatie het beste zou begrijpen aangezien hij min of meer hetzelfde door zou moeten maken als zijn moeder er achter zou komen dat ook hij een weerwolf was en hij begreep uiteraard hoe ik me hierbij voelde. Hij was er voor me en drukte me op het hart dat mijn vader het allemaal goed had opgevat, waar ik hem erg dankbaar voor was, maar hij liet zijn zorgen echter ook duidelijk doorschemeren. Ik was niet de enige die zich zorgen maakte om de veiligheid van iedereen die achter het bestaan van het bovennatuurlijke kwam - behalve als je deel uitmaakte van die wereld natuurlijk.

Na lang praten hadden Scott en ik samen met Stiles besloten dat we naar mijn pack toe moesten gaan. Ik wilde ze het wel vertellen en ik wist instinctief ook dat dat beter was, maar ik was bang voor de manier waarop ze zouden reageren. Ik was bang dat Kayleigh zich door mijn fout zorgen zou gaan maken om de veiligheid van haar tante - die immers haar laatste familielid was - en daardoor minder met me op zou gaan trekken waardoor onze vriendschap niet hetzelfde zou zijn als voorheen. Ik was bang dat Isaac teleurgesteld zou zijn in mijn zwakte omdat hij altijd zo sterk was geweest door de mishandelingen van zijn vader te doorstaan en nu door te leven als wees met nog een hoop zorgen erbij door het weerwolvenbestaan. En bovenal was ik bang voor Derek die waarschijnlijk boos op me zou zijn - wat ik nog aan zou kunnen - maar al helemaal teleurgesteld in mij zou zijn en ik wist dat ik die teleurstelling van hem niet aan zou kunnen. Ik had zijn goedkeuring nodig. Meer dan alles was dat hetgeen dat me overeind hield. Door hem geliefd en gewaardeerd worden.

Ondanks mijn zenuwen en angstvallige twijfels stonden we een kwartier later voor Dereks huis. We wisten dat Kayleigh en Isaac daar ook zouden zijn, want een pack was immers het grootste deel van de tijd samen. We liepen zonder aankondiging naar binnen en toen Derek opkeek, zag ik dat hij blij verrast door onze komst was. Sinds de ontmanteling van Jackson als kanima hadden we besloten samen te werken als team onder de voorwaarde dat de regels van Scott en mij zouden gelden: Jackson redden in plaats van hem te doden, wat Derek eigenlijk wilde doen. Derek liep op ons af.

'Samirah, Scott, Stiles,' zei hij.

We begroetten elkaar en staken toen van wal.

'Er is iets wat we jullie moeten vertellen,' zei Scott tegen Derek, Kayleigh en Isaac.

Ik was blij dat hij het voortouw nam en dat hij het deed voorkomen als een probleem dat we gezamenlijk hadden veroorzaakt terwijl de schuld daadwerkelijk alleen bij mij lag. Hij was een goede vriend en daar was ik hem dankbaar voor, net zoals ik Stiles daar dankbaar voor was. We gingen allemaal zitten en toen stootten beiden jongens me aan dat ik de rest moest vertellen. En dat deed ik ook. Iedereen was geconcentreerd aan het luisteren terwijl ik over het voorval vertelde, terwijl ik vertelde over het moment waarop ik uit pure onmacht mijn mond voorbij had gepraat. De rustige gezichtsuitdrukkingen om me heen veranderden geleidelijk naarmate ik verder in het verhaal kwam en ik zag op ieders gezicht dat ze de situatie op een andere manier bekeken en met andere dingen worstelden.

Toen ik uitgepraat was, was het een tijdje stil. Iedereen liet alles tot zich bezinken, ook Scott en Stiles ondanks dat ik het hen nog geen uur geleden net zo gedetailleerd had verteld. Ik vermoedde dat ze net als ik de anderen de tijd gaven om een mening te vormen.

Derek leek daar als eerste in geslaagd te zijn. 'Samirah, ik snap dat het moeilijk is om zo'n groot geheim met je mee te dragen en bovenal voor je vader geheim te moeten houden. Ik weet dat het je een hele lange tijd gelukt zou zijn als hij je niet op heterdaad betrapt had. Een hele lange tijd. Feit is namelijk dat je vroeg of laat door de mand zou vallen. Je vader ziet je dag in dag uit veranderen en hij moet al iets vermoed hebben want anders had hij niet op je gecontroleerd. Het is een extra zorg, maar hij pakte het goed op en ik weet zeker dat hij het zelf geheim zal houden om je te beschermen. Hij laat je je gang gaan nu hij weet hoe het zit en om eerlijk te zijn is hij geen dag écht veilig geweest sinds je een weerwolf bent. Hij heeft altijd gevaar gelopen, ook al was dat onbewust. In principe loopt hij niet meer gevaar nu, mits hij er in slaagt dit voor zich te houden en daar twijfel ik niet over. Maak je geen zorgen, het zit goed. Ik ben trots op je dat het je is gelukt het zo lang geheim te houden. Niet iedereen zou je dat nadoen.'

Het was weer even stil totdat Isaac, Kayleigh en uiteindelijk ook Scott en Stiles instemden met wat Derek gezegd had. Ik was compleet verrast dat mijn misstap zo goed werd opgepakt en dat maakte me zo opgelucht dat het leek alsof even al mijn zorgen verdwenen waren. Scott en Stiles brachten me naar huis en ik voelde dat we allemaal positief terugkeken op het kort, maar krachtige gesprekje van net.

We stopten voor mijn huis en de jongens lieten me voor zodat ik de deur kon openen waarna ik ons allemaal binnen liet.

'Pap, ik ben thuis!' riep ik. Geen reactie. Hij had me waarschijnlijk niet gehoord, hij had immers geen oren zoals een weerwolf die had. 'Pap!' riep ik opnieuw, 'ik ben thuis!' Nog steeds geen reactie. Een angstig gevoel bekroop me. Dit had hij toch wel moeten horen? 'Pap?' probeerde ik nog een keer, maar het volume werd vervangen door een onzekere toon. Een toon vol wanhoop. 'Papa?'

Ik draaide me om naar Scott en Stiles en zij hadden dezelfde bezorgde gezichtsuitdrukking.

'Dit is niks voor je vader,' zei Scott na een korte stilte.

'Nee, dat is het inderdaad niet,' viel Stiles hem bij.

Ik hoefde het niet eens te bevestigen, aan mijn gespannen houding konden ze genoeg afleiden. 'Scott, beneden, Stiles, eerste verdieping. Dan doe ik de zolder.'

Ik hoefde niet uit te leggen wat ik bedoelde, ze begrepen het meteen. Scott doorzocht al roepend de benedenverdieping terwijl Stiles en ik onze eigen verdieping doorzochten. Even later stonden we allemaal weer beneden.

'Geen pap,' zei ik.

'Geen pap,' bevestigden de jongens, ook al was het niet hun vader.

Een lichtpunt had gezorgd voor een grotere duisternis.

Want...

Mijn vader...

Mijn vader was ontvoerd.

'Wat nu?' vroeg ik wanhopig aan de jongens die met een meelevende en bezorgde blik naast me stonden.

'Ik heb geen idee,' gaf Stiles spijtig toe en ook Scott keek verontschuldigend voor zich uit.

Mijn vader was ontvoerd en we hadden geen idee hoe we hem konden redden... als hij nog te redden was.

Hey lieve lezers, ik weet dat het alweer anderhalve week heeft geduurd en dat ik momenteel minder secuur ben in het updaten en dat spijt me. Het komt omdat ik het gewoon druk heb met school en dat ik dat belangrijker vind. Dit deel is echter wel weer wat langer en buiten dat moet je voor het begin wel een beetje nadenken om het te kunnen volgen dus ik hoop dat jullie even vooruit kunnen totdat ik een nieuw deel erop zet.