Sessizligin Içinden Gelenler

üniversitede ilk gün

Benim hislerim bana yeterince ağırlık  yaparken birde onu taşımak  minik kalbime zor geliyordu ..
Yurda gelmistim senenin başı  yeni insanlar yeni kişilikler  yeni tipler hayatım daha nekadar karisabilirdiki sevda yoktu  o evde olmayı  tercih etmişti ve nisanlanmisti. Olmasını çok isterdim.
Sonunda  odama  gitmiştim içeride oturan kırmızı hirkali  buğday  tenli
Siyah uzunca saçları olan kızı farkettim.
Selam vererek iceri daldım yurdun yabancısı  deildim çünkü rahattim kız bana dönerek merhaba dedi gözlerinin içinin parladığını  farkettim açıkçası yüzüme kocaman bu tebessüm oturmuştu.
Gülümseyerek  hoşgeldin dedim
Hosbulduk dedi aslında kız benimle konuşmak için  uğraşıyordu ama suan tek dusunebildigim benim karanlığıma çarpan o ışıktı
Yatağıma doğru ilerledim arkamdan  bir ses sen iyimisin dedi ve uzun zamandır kimsenin bana bu soruyu sormadigini  farkettim iyiyim dedim boğuk  ve yıpranmış  bir ses tonuyla yeni kız yanıma geldi ben şevval dedi gülerek, çok güleç ve samimi bir yapısı vardı en azindan bana hissettirdikleri  bunlardı.
Biraz duraksadim ve güzel  isim dedim. Bana ismimi sordu sadece  baktım boşluğa bakar gibi
Sonra birinin beni dürttüğünü farkettim
Aslı dedim  ismim asli..
Yeni kız  gülerek  sen biraz dinlen sabaha konuşuruz  dedi ve yatağına gitti.
Benim suskunluğum sabaha dinermiydiki düşünceler biraz olsun rahat birakirmiydi beni hayatım tamamen bir muamma olmustu
Sabah oldu buna bizzat şahit olmuştum ve gecenin karanlığını güneşe teslim edişine  şahitlik etmiştim düşünecek  çok vakit vardı benim için ama en sevdiğim  oydu güneşin üzerime doğuşu..
Artık gerçek hayata dönme vakti gelmişti  üstümü  değiştirdim ve çantamı aldım gitmem gereken  bi okul vardı  çünkü.
Şevval  yanima geldi günaydın asli dedi bende hos bir tavırla günaydın sevval dedim beraber yürümeye  başladık kahvaltı için  gittiğim  biyer vardı sevvalide alarak oraya  gittim.
Birşeyler  yedikten  sonra okula gitmiştik.
Bu sene üniversite deki ilk senem olmasına rağmen  fazla heyecan yoktu  bir sürü tanımadığım yüz vardı.
Ve kimseyi tanımak istemiyordum. Aslında bukadar asi ve nefret dolu bir kız değildim önceden. Beni bu hale getiren herkese lanet okuyordum icimden.
Kendi kendimi toplamam gerektiğini biliyordum  ve hemen ders programına bakmaya gittim not alıp ilk dersim olacak amfiye  doğru ilerledim. Içeri  girdiğimde  birsürü  tuhaf giyimli öğrenci  gördüm  çok
Garip bulmuştum gerçekten okumak icin mi burdaydilar.
Yüzleri gülen  ama içleri boş olan birsuru insanla aynı ortamda olmak kötüydü.
Sonunda ders bitmişti kendimi atmak istemiştim oradan. Dışarı ciktim  cay içmek için üniversitenin bahçesine indim bu aralar huzur bulduğum şeylerin  başında gelen şey ÇAY..
  Bir bardak huzur ve icime huzur veren ışığı  dusunmek.
Ama öyle  bişey vardı ki  onu  sadece düşünmek istemiyordum ben o olmak istiyordum ama tanımadığım  biri için bu fazla mi olurdu. Ve kafamda dönen tek şey onu bir daha gorebilecekmiydim?..

Umarım beğenirsiniz  arkadaşlar daha çok yeni olduğum  için uzun uzun yazmak konusunda tereddutluyum yorumlarinizi bekliyorum  hayırlı geceler..