The Lost Siblings

Hoofdstuk 2

6 juli 1869

Birmingham

Het had Katherine, (die zich nu niet meer Katherine maar Kate noemde, omdat ze niks meer te maken wilde hebben met haar ouders en dus ook niet meer de naam wilde dragen die ze van hun gekregen had), en de jongens waarmee ze op trok Victor en Max, een poos gekost voor ze eindelijk waren aangekomen in Birmingham.
Ze hadden afgereisd van Bedford, naar Northampton dan naar Coventry en uiteindelijk terecht gekomen in Birmingham.
Ze hadden het lopends gedaan, of op treinen gesprongen en soms meegereden met een boer die hun een stuk vooruit wilde brengen met zijn hooikar.

Door een paar maanden geleefd op straat te hebben en weinig kansen op wasbeurten voelde, Kate zich aardig vies.
Ze verlangde naar iets om zichzelf te wassen, de jongens waarmee ze optrok leken dat verlangen niet met haar te delen, die zagen dit alles als een groot avontuur.
Victor was vier jaar ouder dan Kate, en dus twaalf jaar, en nam dan ook een beetje de leiding, Max was drie jaar jonger dan Kate, en huppelde een beetje achter haar en Victor aan.
Kate's voeten deden pijn en ze wilde graag rusten, ze zag ook aan beide jongens dat ze uitgeput waren.
"Kunnen we ergens gaan slapen?" Vroeg ze.
De jongens knikte instemmend.

Ze gingen bij een fontein zitten die op een plein was, het was donker dus niemand zou de drie kinderen heel snel opmerken.
Kate leunde over de rand van de fontein heen, ze maakte van haar handen een kommetje en liet hem vol lopen met water, ze bracht haar handen naar haar lippen en dronk het water wat ze in haar handen had, het water smaakte vies, maar ze wilde iets om haar dorst te lessen.
Zo deed ze dat nog een aantal keer, tot ze geen dorst meer had en ze haar hongergevoel ook niet meer voelde. Daarna waste ze even met het water haar gezicht, de verfrissing voelde fijn.
Toen ze opzij keek zag ze dat Victor ook uit de fontein dronk, hij trok een vies gezicht toen hij de eerste slok nam.
"Bah, vies water." Zei hij, maar net zoals zij dronk hij ook verder.
Zij hielp Max om op de fontein te komen, zodat hij ook kon drinken.
Ze tilde hem er weer van af toen hij zei dat hij genoeg had gehad.
Ze gingen met hun ruggen tegen ze fontein aan zitten en dicht bij elkaar, om elkaar warm te houden, de nachten waren meestal koud in Engeland.
"Ik heb honger." Zei Max, hij zeurde vaak om eten, maar er was gewoon niet genoeg om het hongergevoel lang te stillen ook niet voor Kate en Victor.
"Weten we, we gaan morgen wel opzoek naar eten, het is nu te laat en te donker." Zei Victor.
Kate vond dat hij gelijk had.
Max kroop nog dichter tegen haar aan, hij rilde, ze sloeg haar arm om hem heen.

Langzaam was Max tegen haar zij in slaap gevallen, Victor was nog wakker en staarde voor zich uit, Kate staarde hem aan, toen hij zag dat ze keek, zuchtte hij.
"Mis jij je ouders?" Vroeg hij.
Ze schudde haar hoofd. "Nee, ze deden me al vlak naar mijn geboorte weg, ik weet niet wie ze zijn, ik weet wel dat ze niks om me gaven."
"Noem je daarom jezelf Kate en geen Katherine meer?" Vroeg hij.
Ze knikte. "Mis jij je ouders?" Vroeg ze aan hem terug, hij knikte wel.
"Elke dag, ik wenste dat ze nog bij me waren, dan was ik nooit in een weeshuis gestopt en waren we niet op straat gegooid omdat het te vol was en alle nieuwelingen op straat werden gezet. Hoe wreed kunnen ze zijn, kinderen op straat gooien om voor zichzelf te zorgen, weeshuizen horen kinderen zoals ons op te kunnen vangen." Ze hoorde de woede in zijn stem.
Ze keek even naar de grond, ze wist ook wel dat het niet hoorde dat ze op straat waren gezet, maar ergens vond ze dit iets fijner dan een weeshuis, waar ze echt het gevoel had dat ze nooit verder kwam dan een weeshuis. Hier had ze misschien meer mogelijkheden.

Ze haalde diep adem en keek weer naar Victor.
"Waar wil je eigenlijk helemaal heen gaan?" Vroeg ze aan hem.
Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en ze staarde in zijn bruine ogen.
"Ik denk Manchester," Het zou dus nog een lange reis worden. "Ik hoop dat we daar kans hebben om iets te kunnen doen, misschien te gaan werken in een fabriek, althans Max en ik, ik denk dat jij misschien wel een dienstmeid kan worden, dan heb je tenminste een warm huis."
Maar ze wilde liever de jongens niet achterlaten, toch knikte ze.
Victor had al zoveel gedaan, hij was degene die zorgde voor het eten, die ervoor zorgden dat ze op treinen konden springen.
Ze legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen om te slapen.
"Welterusten Kate." Zei Victor zacht.
"Welterusten."
Niet veel later was ze in een diepe slaap gevallen.