The Lost Siblings

Hoofdstuk 3

14 oktober 1878

Cambridge

Christian reed met Jack de stad uit naar Olivia, het was zijn enige kans om Katherine te vinden, en hij zal haar vinden hoe dan ook.
Toen hij bij het landhuis aan kwam stapte hij van Jack af. Zette hem vast aan een hek en liep het gazon van het landhuis op, het was een mooi landhuis, groot en goed onderhouder en waren rozentuinen en mooie stallen, het landhuis leek op het landhuis wat zijn familie bezat die net buiten London stond, meer op het platteland.
Hij liep naar de voordeur en klopte met de kloppen, het geluid galmde door de hal heen.
Even later hoorde hij voetstappen en was dus iemand thuis.
Even later werd de deur open gedaan door een meisje, het meisje droeg een zwarte jurk met een schort ervoor, ze had donkerbruine ogen en donkerbruine haarkleur.
"Kan ik u helpen?" Vroeg ze beleefd, ze boog haar hoofd even, duidelijk een dienstmeisje.
"Ik ben opzoek naar Olivia Weber." Zei Christian.
"Waarom bent u opzoek naar haar, als ik vragen mag?" Vroeg het dienstmeisje.
"Ik wil even met haar praten." Zei hij.
Het dienstmeisje knikte. "Ik zal haar wel voor u ophalen, komt u maar binnen en wacht u alstublieft in de hal."
Ze deed de deur verder voor hem open en hij liep naar binnen, ook zag hij dat het landhuis leuk ingericht was.
Na een tijdje kwam er een meisje aangelopen in een donkerblauwe jurk, om haar hals droeg ze een ketting met een steen die dezelfde kleur had als haar jurk, haar blonde haar was opgestoken en in het haar wat los was aan de achterkant zaten pijpenkrullen. Ze had mooie blauwe ogen en haar gezicht was nog jong ze kon niet ouder zijn dan hij, ze was mooi en had een knap gezicht, een meisje waar iedereen wel voor open stond, om gewoon een praatje mee te maken, of voor jongenmannen een hele andere richting mee op te gaan.
"Hallo, ik ben Olivia Weber, ik hoorde van mijn dienstmeid dat u me wilde spreken." Ze stak haar hand naar hem uit, hij nam haar hand aan en kuste hem zoals dat hoorde op de bovenkant.
"Christian Tomson, aangenaam kennis te maken." Hij liet haar hand weer los en keek haar recht aan.
Hij zag dat Olivia haar wenkbrauwen fronste. "Tomson? Van Tomson & Co?" Vroeg ze.
Hij glimlachte, iedereen kende de naam. "Dat klopt, maar ik ben niet vanwege het bedrijf hier, ik kreeg informatie over jou dat je mijn zusje kent." Zei hij.
Ze keek hem nog verwarder aan. "Ik zou uw zusje moeten kennen?" Vroeg ze.
Hij knikte. "Katherine Tomson."
Olivia's gezicht veranderde toen helemaal, alsof ze er niks meer van snapte. "Maar Katherine had altijd aan me verteld dat ze geen familie meer had, dat ze ongewenst was geweest en daarom in het weeshuis achtergelaten." Zei Olivia.
"Ze wist niet van ons bestaan, net zoals ik tot een paar dagen geleden ook niet wist van haar bestaan." Zei hij, hoe vaker hij het zei, hoe meer hij zijn vader begon te haten, hij had het haar nooit aan mogen doen.
Olivia's gezicht veranderde weer, ze keek treurig. "Het spijt me heel erg, als je het maar geweten had of zij, dan was alles anders geweest." Zei ze, ze had gelijk.
"Kan ik met je praten over Katherine?" Vroeg hij. "Ik ben namelijk naar haar opzoek en jij bent nu mijn enige hoop."
Ze knikte. "Natuurlijk, we kunnen buiten even gaan zitten, het weer is nu goed."
Hij knikte en liep achter haar aan naar buiten.

"Ik heb Katherine voor het laatst gezien toen we zes waren, het weeshuis stopte ermee en ik was daarvoor geadopteerd door de familie met wie ik nu leef, Katherine ging door naar het volgende weeshuis, wat ze al zes jaar lang deed, van weeshuis naar weeshuis gaan. We hebben daarna nog een tijdje contact gehouden, maar nadat ze acht was verdween opeens elk contact wat ik met haar had, alsof ze ineens verdwenen was." Ze keek droevig, hij wilde wel meer weten, het was raar dat het contact ineens verdween en hij wilde meer weten over Katherine.
"Kon ze schrijven, Katherine bedoel ik?" Vroeg hij.
Olivia knikte. "Een beetje, niet heel goed, want dat leerden ze je niet echt in de weeshuizen, ik heb haar het meeste schrijven geleerd, maar ze schreef vaak de brieven zelf niet, dat liet ze iemand anders doen die wel goed kon schrijven."
Hij zuchtte, Katherine had het vast niet leuk gehad in al die weeshuizen.
"Wat was het laatste weeshuis waarin ze zat toen je voor het laats iets van haar hoorde?" Vroeg Christian, hij vond het jammer dat Olivia nu niet wist waar ze was, dan was alles veel makkelijker geweest.
"Bedford," Zei Olivia. "In haar laatste brief stond dat ze daar nog steeds was, ze had er toen nog maar een paar week gezeten, daarna weet ik niet waar ze heen is gegaan, ik hoorde niks meer van haar. Wat ik heel jammer vind, ze was mijn beste vriendin."
Christian sloot zijn ogen, Bedford was nog ver weg. Zijn reis hield dus nog niet op. "Bedankt voor de informatie." Zei hij.
Hij wilde weer verder gaan, maar Olivia hield hem tegen. "U kan als u wilt vannacht bij ons blijven logeren, mijn ouders vinden dat niet erg en zo bent u goed uitgerust voor uw reis van morgen."
Hij knikte, het was geen slecht aanbod en hij hoefde dan niet te zoeken naar een herberg of buiten te slapen. "Dat zou heel fijn zijn."
Olivia glimlachte. "Alles, voor een broer van Katherine, ik zeg tegen de dienstmeid dat ze de logeerkamer gereed maakt."
Hij knikte dankbaar.
Olivia glimlachte weer en knipperde even verleidelijk met haar ogen. "Ik kom zo bij u terug en zou dan graag wat meer over u te weten komen, meneer Tomson."
Hij glimlachte. "Het zou me een eer zijn om een mooie jongedame meer over mezelf te vertellen, als ik dan ook de kans krijg om deze mooie jongedame ook wat beter te leren kennen."
Olivia glimlachte nog breder. "Graag."

Dus zo liep hij later met Olivia door de grote tuin heen.
Toen hij haar zijn arm had aangeboden had ze hem meteen aangenomen.
Olivia had ervoor gezorgd dat er voor Jack gezorgd werd en dat vond hij heel fijn.
Olivia glimlachte naar hem met stralende ogen. Hij fluisterde wat in haar oor en ze begon met blozen, hij glimlachte.
Hij vond het altijd leuk om meisjes te laten blozen. Hij hoorde dan ook altijd dat hij heel charmant was, en praten met meisjes ging hem niet slecht af.
"Jullie lijken veel op elkaar." Zei Olivia ineens.
Hij keek haar aan. "Wie?" Vroeg hij.
"Jij en Katherine, jullie hebben dezelfde zwarte haren en zelfde lichte huidskleur, alleen heeft Katherine grasgroene ogen in plaats van donkerblauw zoals de jouwe."
Het was goed om te weten hoe ze er uit zag, en dat ze op hem leek, dan kon hij tenminste weten dat hij het juiste meisje had.

Toen de nacht viel lag Christian in een comfortabel bed, het voelde als thuis.
Ook de maaltijd die hij van de familie had gekregen was hem erg bevallen.
Hij gaf toe dat hij en Olivia misschien elkaar te goed hadden leren kennen. Olivia had ineens naar voren geleund en haar lippen tegen de zijne aangedrukt, op dat moment had hij niet echt nagedacht aan de gevolgen en haar terug gekust.
Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar te kussen, niet dat hij het erg had gevonden.
Ze was een mooie jongenvrouw, maar hij kon nu niet aan relaties denken, hij moest eerst Katherine vinden en daarna kon hij zich weer richtten op meisjes.
Hij glimlachte even in zichzelf, soms ging niet alles zoals hij gepland had.

Die ochtend vertrok hij vroeg, hij had een briefje voor Olivia onder haar deur geschoven en voor haar ouders en bedankt brief op de eettafel achter gelaten, met een aantal pond, als bedankje voor de overnachting en het eten.
Hij had alleen niet verwacht dat terwijl hij bezig was met het opzadelen van Jack dat Olivia de stal in kwam, in een nachtpon met daarover snel aangetrokken ochtendjas.
"Je denkt dat jij me zo kan verlaten?" Zei ze met een omhoog getrokken kin, ze had zijn brief in haar hand.
Hij schudde lichtjes zijn hoofd. "Ik wilde je niet zo vroeg wakker maken." Zei hij, hij singelde op dat moment Jack aan.
"Wat maakt mij dat uit, ik dacht dat je een heer was, dat je wel afscheid zou nemen."
Hij zuchtte, hij wilde haar niet boos maken, zeker niet omdat ze zo'n goede hulp was geweest en hem verder gebracht had naar het spoor van Katherine.
Hij liep om Jack heen naar haar toe, hij legde voorzichtig zijn handen op haar schouders.
"Luister Olivia, je bent echt een geweldige jongedame, maar...." begon hij, maar ze onderbrak hem. "Ik ben niet waardig genoeg voor je om meer aandacht aan te besteden, je had gisteren alleen tijd voor me omdat ik informatie had, verder niet." Concludeerde ze.
"Nee, nee, dat is helemaal niet zo, je bent het wel waard, je bent mooi en een geweldige jongedame. Maar nu is mijn grootste doel mijn zusje vinden, daarna zou ik het geweldig als ik je vaker zou kunnen zien, ik zou je graag uitnodigen om naar Londen te komen."
Ze knikte, hij keek haar in haar blauwe ogen die langzaam waren begonnen met glimmen.
Hij meende elk woord. Hij leunde langzaam naar voren en kuste haar zacht op haar lippen, het was een korte aanraking van hun lippen. Daarna liet hij haar los, ze keek hem aan met iets van verdrietige ogen. Hij deed Jack zijn hoofdstel om, Olivia keek toe hoe hij ervoor zorgde dat Jacks uitrusting goed zat.
Toen hij klaar was liep hij met Jack de stal uit.
Olivia volgde hem en voordat hij op wilde stappen pakte zij hem bij zijn bovenarm. "Als je haar vind, zeg dan dat ik graag weer contact met haar wil. En of er misschien een mogelijkheid is dat we elkaar weer kunnen zien." Vroeg ze, haar stem klonk smekend.
"Natuurlijk, als ik haar vind stuur ik je meteen bericht." Beloofde hij.
Ze knikte dankbaar. "Dank je." Ze gaf hem een kus op zijn wang. "Vind haar." Zei ze en even galmde zijn moeders stem in zijn hoofd. Vind haar, Christian, ik weet dat jij het kan. Hij stapte op Jack drukte zijn kuiten tegen de flanken van het paard en Jack stoof er vandoor met Christian op zijn rug.