The Lost Siblings

Proloog

21 September 1861

London

Eduard Tomson stond op de gang samen met zijn moeder, het was het moment dat zijn vrouw Eleanor ging bevallen van hun eerste kindje, aan hem was gevraagd door de vroedvrouw om op de gang te wachten.
Zijn moeder stond bij hem en was helemaal in haar nopjes, omdat ze oma werd.
"Een zoon is goed genoeg om het familiebedrijf oven te nemen, mijn zoon."
Hij knikte. "Dat weet ik, Moeder."
Hijzelf hoopte op een zoon, maar hij wist ook dat zijn vrouw liever een dochter wilde, maar een dochter kon het familiebedrijf niet overnemen, dus moest hij wel een zoon krijgen.

Er klonk een schreeuw vanuit de slaapkamer, hij keek bezorgd naar de deur, ze waren al zo lang bezig, wat duurde toch zo lang. Hij hoorde zijn vrouw weer schreeuwen en toen gehuil van een baby. Zijn hart sloeg snel in zijn borst, zijn eerste kind.

Na een tijdje ging de deur open en de vroedvrouw kwam naar buiten.
"U kunt binnen komen om uw zoon te ontmoeten."
Een zoon, hij had een zoon gekregen, hij glimlachte en liep de kamer in.
Zijn vrouw lang op het bed met een deken in haar armen, haar gezicht was bezweet maar ze staarde vol geluk naar het kindje.
Hij liep naar haar toe en pakte haar hand vast.
"Een zoon." Zei ze haar stem aanbiddend.
"Hij is prachtig." Zei hij tegen haar, hij keek bij de deken in.
De baby had een roze gezicht en zwarte donshaartjes zaten op zijn hoofd, hij had zijn ogen gesloten.
"Onze Christian." Eleanor glimlachte, maar toen vertrok haar gezicht, ze begon zwaar te ademen, ze gaf hem de baby.
"Wat gebeurt er?" Vroeg hij bezorgd. "De weeën, ze zijn weer begonnen." Zei ze zwaar ademend.
De weeën?
Hij keek de vroedvrouw, die ook naast het bed stond, niet-begrijpend aan.
Ze glimlachte vrolijk. "Ik denk dat jullie nog een kindje krijgen." Zei ze.

Verstijfd keek Eduard toe hoe zijn vrouw het tweede kindje eruit perste. Eerst kwam het hoofdje, toen het rompje met armpjes en daarna de beentjes, de vroedvrouw pakte het bebloede kindje op.
Het kindje begon meteen te huilen, Christian in zijn armen opende zijn blauwe ogen en begon ook weer met huilen.
Hij probeerde Christian te sussen maar hij had eigenlijk geen idee hoe, hij bewoog hem ongemakkelijk op en neer.
De vroedvrouw maakte het kindje een beetje schoon en wikkelde het in een dekentje.
"Een meisje." Zei ze, de baby huilde ook nog steeds.
De woorden kwamen langzaam tot hem binnen, hij had een dochter gekregen en een zoon.
Hij dacht kort aan de gevolgen voor het familiebedrijf, een meisje zou hij niet kunnen gebruiken, het was te onhandig, dan zou ze moeten trouwen en onterfd worden voor de bruiloft anders zou hij het moeten delen met een andere familie, dat ging hij dus niet doen.
Het familiebedrijf was alleen voor zijn familie, dus voor Christian en zijn gezin later.

De vroedvrouw wilde net het meisje aan Eleanor geven, maar hij was de vroedvrouw voor en drukte Christian in Eleanors armen en stak zelf zijn handen uit naar het meisje, de vroedvrouw keek hem raar aan maar gaf hem wel het meisje, ze huilde nog steeds en Christian deed net zo hard mee.
Hij wenkte de dienstmeid, die ook aanwezig was in je de kamer, ze was nog een jonge meid en pas net eenentwintig, ze werkte ook nog niet zolang voor de familie, pas twee jaar, maar deed altijd keurig wat haar gezegd werd.
Hij gaf haar de baby. "Maak haar goed schoon en stop haar in een extra warme denken, geef haar daarna terug aan mij."
De dienstmeid knikte. "Ja meneer Tomson."
Ze boog lichtjes haar hoofd en liep met de baby de kamer uit.
Hij keek even naar zijn moeder, die knikte goedkeurend, alsof ze wist wat hij van plan was.
Eleanor daarin tegen keek hem verschrikt aan, het was haar gelukt om Christian stil te krijgen.
"Wat ga je met haar doen?" Vroeg ze, hij hoorde haar angst.
"Het beste voor onze familie." Zei hij, ze keek hem niet-begrijpend aan.
Hij had haar expres de baby niet vast laten houden, zo had ze zich niet aan haar kunnen hechten en zou straks alles minder moeilijk voor haar zijn.
"Maar waarom moest ze dan uit de kamer, voordat ik haar kon vasthouden? Kan ik haar dan straks vasthouden?" Vroeg Eleanor.
Hij staarde zijn vrouw stijf aan, toen leek ze te realiseren dat ze nooit haar dochter zou vasthouden.
Ze begon haar hoofd te schudden. "Nee," ze schudde nog heftiger haar hoofd. "Nee Eduard, dat kan je niet doen."
Hij trok zijn kin omhoog. "Ik doe wat het beste is voor onze familie." Zei hij.
Tranen begonnen over Eleanors gezicht te lopen. "Nee, je mag dit niet doen, ze is ook mijn dochter!" Eleanor verhief haar stem, hij was juist om haar sterke wil voor haar gevallen, maar nu wilde hij liever dat ze haar mond hield.
"Ik ben haar vader!" Gaf hij als weerwoord, Eleanor wist wat dat betekende.
Hij draaide zich om en liep de kamer uit.
"Je kan dit niet doen! Eduard! Je mag dit niet doen!" Hoorde hij Eleanor hem nog naschreeuwen.

De dienstmeid kwam aangelopen met de baby, ze had de baby zoals gevraagd in een warme deken gewikkeld, ze liep naar hem toe en gaf hem ze baby.
"Ik heb gedaan wat u zei, meneer."
Hij knikte, ze boog haar hoofd.
"Ik zou graag mijn jas en hoed willen, ik ga naar buiten."
Ze fronste haar wenkbrauwen en keek naar de baby, hij verwachtte ze hem tegen zou spreken, maar ze knikte. "Ik haal uw jas en hoed, dan breng ik ze bij de voordeur, waar u ze aan kunt trekken, meneer."
Ze liep weg om zijn jas en hoed op te halen.
Het was goed dat ze geen tegenspraak gaf, hij was daarvoor niet in de stemming geweest.
Hij liep richting de voordeur en kwam daar op hetzelfde moment aan als zij. Ze nam de baby van hem over toen hij zijn jas aantrok en zijn hoed opdeed, daarna nam hij de baby van haar over, hij bedankte haar en liep naar buiten.

Zoals meestal in London, waren de avonden koud, zelfs in september, het sputterde zachtjes van de regen.
Hij liep over de straat, op weg naar een adres waar hij nog nooit geweest was maar wel wist wat het was.
Het kostte hem nogal wat tijd om daar te komen, te veel tijd, naar zijn voorkeur, hij had eigenlijk maar de staljongen moeten vragen om hem te brengen, maar hij kon er nu niks meer aan veranderen.

Hij klopte aan op de voordeur.
Het duurde even voordat er werd opengedaan, een vrouw van rond de dertig deed open, langs haar probeerde er een kind naar buiten te glippen, maar ze pakte hem snel bij zijn kraag en trok hem terug naar binnen.
"Ik zei dat je op bed moest blijven liggen." Haar stem klonk vriendelijk, maar toch ook weer met gezag, het jongentje maakte dat hij weg kwam. Hij schraapte zijn keel en de vrouw keek op. "Hallo, kan ik u helpen?" "Leidt u het weeshuis?" Vroeg hij.
Ze knikte. "Dat klopt."
"Dan heb ik nog een extra mondje voor u." Hij duwde de baby in haar armen, de baby begon meteen weer met huilen.
Ze schudde haar hoofd. "Maar dat kan niet, ik heb geen ruimte voor een baby, ik heb alleen kinderen die ouder zijn dan drie."
"Dat maakt mij niet uit, dit kind is niet gewenst." Zei hij, hij zou de baby niet terug nemen.
"Meneer, dit kan echt niet, ik kan haar niet aannemen."
Ze wilde hem de baby terug in zijn armen geven, maar hij stapte achteruit.
"Ik wil haar niet, ze is voor u."
Ze schudde weer haar hoofd en de baby huilde nog steeds. "Een baby kost meer tijd en verzorging, en meer geld, ik kan haar niet veroorloven."
Hij zuchtte, stak zijn hand in zijn zak en pakte zijn portemonnee en pakte er een aantal biljetten uit en legde die op de deken van de baby.
"Dit is het geld wat u krijg als u haar alleen al aanneemt, daarna zou ik u elke maand totdat ze drie jaar is een bepaald bedrag sturen voor haar onkosten, maar dan wil ik haar dan ook nooit meer zien, en ik hoef niks van haar te weten, alleen als ze doodgaat, of geadopteerd wordt of naar een ander weeshuis gaat, voordat ze drie is."
De vrouw zuchtte. "Naam?" Vroeg ze.
"Wat?"
"Naam? Elk kind heeft een naam, deze ook." Zei ze.
"Geef haar zelf een naam." Zei hij.
Ze schudde weer haar hoofd. "Ze is van u, dus ik wil van u een naam."
"Dat is niet mijn kind!" Snauwde hij, wijzend naar de baby.
"Alsnog wil ik een naam van u, geen naam geen deal."
Hij begon zich langzaam aan haar te ergeren.
Hij zuchtte. "Katherine." Zei hij uiteindelijk, dat was de naam die Eleanor gegeven zou hebben als ze een dochter gekregen hadden.
"Achternaam?"
Hij staarde de vrouw geërgerd aan, hij wilde niet dat zij zijn achternaam zou dragen, maar de vrouw zou anders moeilijk doen.
"Tomson. Katherine Tomson."
De vrouw glimlachte. "Dank u, meneer Tomson, er zal goed voor haar gezorgd worden."
Hij knikte, de vrouw ging weer naar binnen en sloot de deur, hij draaide zich om en ging weer op weg naar huis.

Eleanor had dagen gehuild, om de baby, ze had hem in die dagen niet aan kunnen kijken, hoe erg hij ook probeerde om haar aandacht te krijgen.
Toen ze wel weer was begonnen met hem aan te kijken, keek ze hem vol haat aan, ze deed haar best om zo goed mogelijk voor Christian te zorgen, maar daardoor liet ze hem niet in de buurt van Christian of probeerde altijd te voorkomen dat hij hem vasthield.
Als hij vroeg waarom hij zijn zoon niet mocht vasthouden was haar antwoord: "Omdat jij me mijn dochter niet liet vasthouden."
Hij begreep maar niet waarom Eleanor de hele tijd zo boos kon zijn, hij had gedaan wat het beste was voor hun familie.
Een avond had Eleanor geëist dat hij haar vertelde waar hij Katherine naar toe had gebracht, hij had haar niks verteld, hij kende zijn vrouw te goed om te weten dat ze het daarbij niet liet rusten, ze zou dan er meteen naar toe zijn gegaan om haar baby weer op te halen.

Toen hij geweigerd had te vertellen waar ze was, was Eleanor hysterisch geworden, ze was op hem af komen lopen en was hem begonnen te slaan met haar vuisten op zijn borst.
"Waar is mijn baby!" Had ze geschreeuwd, "Waar heb je haar heen gebracht! Waar is mijn dochter!"
Hij had zich niet in kunnen houden en had haar een klap gegeven in haar gezicht, hij had haar nog nooit geslagen, dat was toen de eerste keer geweest, ze had hem geschokt aan gekeken met haar hand op haar wang, maar was toen wel gestopt met schreeuwen.
"We hebben geen dochter, alleen een zoon." Had hij gezegd, dat was hij blijven volhouden tot dat Eleanor gestopt was met vragen naar Katherine.