De Volle Leegte

Hoofdstuk 2

Dupont is de toezichter van de school waar ik mijn dagen slijt.  Hij heeft het imago van een brulaap te zijn die zonder pardon vijf bladzijden Frans geeft aan iedereen die uit de rij loopt en als je het echt te bont maakt, dan mocht je nablijven in de strafstudie, waar je een tekstje mocht vertalen van het Nederlands naar het Frans en naar het Engels.

Ikzelf heb echter nooit een straf gekregen, meestal omdat ik het slachtoffer ben van de pesterijen van de bullebakken van de school.

Hij zit achter zijn bureau, dat sterk ruikt naar sigaren.  Terwijl hij teken doet dat ik plaats moet nemen in de stoel voor zijn bureau, kijkt hij langs de andere kant uit het raam dat de schoolpoort in het zicht heeft.

"Jonathan,"
begint hij... en opeens zonder enige reden voel ik de vulkaan in me tot ontploffing komen.

"Weet U, elke keer dat U tussenkomt maakt U het eigenlijk alleen maar erger.  Waarom kan U gewoon niet de andere kant opkijken?"

Dupont draait zich om in zijn stoel die een gevaarlijk piepend lawaai maakt alsof de stoel zijn laatste adem uitblaast. 
Hij kijkt me aan over zijn bril en bijt op zijn bovenlip.  Dat nerveuze trekje dat hij altijd heeft wanneer hij zich inhoudt om niet te ontploffen.

"Wat bedoel je daarmee?"
vraagt hij zijn stem onder controle houdend.

"Wel, dat als U niets doet, ze vanzelf wel zullen ophouden..."

Mijn woede ebt eens zo snel weg als ze komen opzetten is.
Dupont zucht diep en legt zijn bril voor zich op de tafel neer.  Hij zet zijn duim en wijsvinger op het bovenste gedeelte van zijn neus tussen zijn beide ogen en masseert die plek terwijl hij tergend traag zegt:

"Geloof je dat nu echt?"

Met een bedremmeld stemmetje en mijn hoofd schuddend piep ik er een kleine 'neen' uit.

"Je moet leren van je af te bijten of anders zal dit scenario zich niet enkel blijven voordoen op deze school maar later ook in je beroepsleven of op de hogere school.  Pestkoppen zoals die twee nitwitten kom je in elke passage van je leven tegen en het is best dat je leert je ertegen af te zetten..."

Ik zit wat met mijn vingers te draaien wanneer hij weer eens een boom opzet over hoe ik eigenlijk tegen hen moet opkomen en me niet meer laten doen.  Wanneer het enkele seconden stil blijft, kijk ik hem aan.

"U weet toch dat ik het geprobeerd heb?"

Het blijft stil.

"Ze stoppen gewoon niet, mijnheer.  Ik heb schrik elke keer als ik naar de refter ga en als ik probeer iets terug te doen of te zeggen, krijg ik strafstudie van U en een extra klappen buiten de schoolpoort... en daar heb ik nog veel minder zin in..."

"Jonathan,"
zegt hij ineens, "als je echt wilt dat het stopt, dan zul je van echt je af moeten bijten.  Niet proberen maar gewoon voor jezelf opkomen...zelfs als dat betekent dat ik je straf moet geven.  Het gaat over het signaal dat je uitzendt.  Van je af bijten, je niet laten doen."

Ik kijk hem recht in de ogen en ineens wordt het me duidelijk.  Het wordt tijd dat ik me niet meer laat doen.

"OK, dank u.  Ik denk dat ik het begrepen heb."

De rest van de dag lukt het me niet om op te letten tijdens de lessen Aardrijkskunde en Geschiedenis.  Ik zit me constant af te vragen wat ik nu juist ga doen op het moment dat ik mijn twee pestkoppen weer tegen ga komen. 
Opeens voel ik mijn GSM trillen. 
De leraar blijft op zijn zelfde zeurstem een stuk declameren over Napoleon en de Franse Revolutie en al zouden er nu enkele apen het klaslokaal op stelten zetten, vermoed ik dat hij niets in de gaten zou hebben.

Het tekstje is van Laura, een meisje met wie ik school loop sinds de kleuterklas.

"Heb gezien hoe ze je weer aan het pesten waren.  Alles in orde? XOXO"

Ik draai mijn hoofd om aangezien ze twee banken achter me zit en grijns.  Laura en ik zijn bevriend geraakt door het feit dat zij ook vaak het slachtoffer is van pestkoppen. 
Ik stuur haar terug :

"Ik heb er genoeg van.. vandaag was het de laatste keer dat ik me laat doen..."

A/N
Dank aan FantasyLaviniaAyano voor de opbouwende kritiek en bemoedigende commentaren