De Volle Leegte

Hoofdstuk 8

                 

Mijn vader kijkt om.  Heel eventjes denk ik dat hij mij ziet, maar dan loopt hij gewoon door me heen en grijpt de deurklink beet.

"Hij ligt hier," zegt hij met gebroken stem.

Het is de tweede maal dat er iemand gewoon door me heenloopt en net zoals de eerste keer kan ik niets voelen, behalve dan de pijn om mijn vader als een hoopje verdriet te zien.

Mijn moeder komt al snikkend binnengewandeld.  Ze heeft een zakdoek in haar linkerhand gefrommeld en met haar rechter houdt ze een deken om haar schouders heengeslagen. 

"Mijn arme kleine lieve jongen," jammert ze luidop wanneer ze op mijn dode lichaam neerkijkt.  Mijn vader komt langs haar staan en legt zijn arm om haar schouder. 

Tranen stromen onafgebroken over mijn wangen en ik vervloek mezelf dat ik aan Asra gevraagd heb om mijn ouders nu nog te zien.  Het verdriet dat ze me in losmaken is bijna ondraaglijk en ik draai mezelf naar Asra toe, die nu ook dichter bij mij is komen staan. 

"Zou hij beter zijn waar hij nu is?"

Vraagt mijn moeder tussen twee snikken in aan mijn vader. 

"Ik hoop het... ik hoop het echt..." zegt mijn vader.

Ik weet niet waarom maar het voelt alsof die sluimerende kracht langzaam weer aan het ontwaken is en mijn arm beweegt.  Asra lijkt niets in de gaten te hebben en ik leg mijn hand op de schouder van mijn vader.  In tegenstelling tot daarstraks, blijft ze daar rusten, zelfs als ik druk zet op mijn hand.  Het lijkt erop dat mijn vader het niet gewaar wordt en ik durf niet te ademen of te laten zien aan Asra wat ik aan het doen ben.

Op dat eigenste moment lijkt Asra de hele situatie door te hebben en ze staart me aan met een vreemde blik.  Een blik die op herkenning lijkt.  Alsof ze zich iets herinnert.  Alsof ze me herkent.

"In ieder geval," vervolgt mijn vader, "denk ik niet dat die twee pestkoppen hem nu nog zullen lastigvallen..."

Mijn moeder legt haar hoofd op de schouder van mijn vader en barst los:

"Dit heeft hij niet verdiend, Thomas.  Het was de braafste, liefste jongen van de hele buurt.  Hij heeft nooit een vlieg kwaad gedaan.. Het was de onschuld zelve en nu ligt hij hier... Het is zo oneerlijk..."

Mijn vader knarsetandt: "Als ik mijn handen rond de nek van die twee stoethaspels zou kunnen leggen..."

De woorden van mijn vader zijn olie op een dovend vuurtje dat in een grote steekvlam ontaardt. 

Door emotie overmand wordt mijn geest overspoeld door verschillende flashbacks.  Ik zie mezelf rechtstaan en vallen en huilen, mijn moeder die aangerend komt en me troostend in haar amen neemt, ik zie mezelf tussen mijn vader en moeder kaarsen op een taart uitblazen, de eerste keer dat ik een schaakspelletje won tegen mijn vader, de eerste keer dat ik Laura leerde kennen, mijn eerste goede schoolrapport...  Deze positieve emoties worden plotsklaps onderbroken doordat mijn vader mijn moeder terug begeleidt naar de deur en zo onze connectie verbreekt. Mijn moeder verlaat de kamer en mijn vader kijkt nog eenmaal naar mijn dode lichaam.  "Die rotzakken verdienen niet beter..."

De flashbacks worden donkerder.  Ik zie mezelf tegen de muur geduwd worden, de lachende tronies van Rav & Guy, ik hoor hoe ze me verwijten naar het hoofd slingeren, Dupont die me beschermt als ze mijn hoofd in de wc willen steken. Het eindeloos getreiter, mijn stukgetrapte bril en dan ineens mezelf die Guy enkele trappen geeft, mijn vader die knarsetandt van onbegrip. De haat tegenover die twee laait op en het brandende gevoel van eerder die dag keert weer.
De snelheid waarmee de gloed door mijn lijf trekt bouwt opnieuw een energie op maar dit keer wil ik ze niet uitschreeuwen. Dit keer wil ik wraak op Rav en Guy.

"Jonathan, we vertrekken..."

Asra staat recht en steekt haar handen uit, terwijl ze haar vleugels spreidt. Maar het is te laat. Ik zie nog net haar verbaasde gezicht wanneer ikzelf een draaikolk creeer en mezelf erin werp.

Het volgende wat ik zie is Guy die op een basketveld bij ons in de buurt een andere persoon aan het treiteren is. Het is mijn enige vriendin Laura.