De Volle Leegte

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 9

Het is allemaal erg snel gegaan.  De oplaaiende woede omwille van mijn treurende ouders connecteerde bijna onmiddellijk met de sluimerende kracht in mij, die veel sneller dan de laatste keer zich door mijn lichaam verspreidde.  Ik kon echter precies deze keer gebruik maken van de energie dan ze gewoon zomaar los te laten op de buitenwereld zoals ik gedaan heb net na mijn ongeval.

Ik weet niet hoe ik die draaikolk creeërde, ik weet nog veel minder hoe die draaikolk me precies teleporteerde naar die plek waar ik één
van mijn pestkoppen zou zien.  Wat ik wel weet is dat ik nog nooit zo hard het iemand betaald wilde zetten.

Het basketbalterrein, dichtbij waar ik vroeger woonde, is een realisatie van ons buurtcomitee dat ijverde bij het lokaal bestuur voor meer bezigheden die de jeugd weg zou houden van de straat en de bijhorende criminaliteit.
Laura en ik spendeerden vele weekends op het terrein waar we één tegen één speelden of soms met de andere kinderen van de buurt.
Voor mij is het een van de dingen waarin ik met plezier terugdenk als ik mijn jonge leven overloop en uitgerekend op de dag waarop ik sterf, zie ik het uitschot mijn vriendin lastig vallen.

Er waait een matige wind die de takken van de nabije bomen doet tikken tegen elkaar en samen met het botsen van de basketbal tegen het asfalt voor een eigenaardig ritme zorgen.  Naast het veld zie ik de rode scooter van
Guy staan, die de fietsen van de andere jongeren blokkeert.
Guy heeft voor de verandering zijn lange haar in een paardenstaart getrokken en hij draagt een rood trainingspak.  Zijn paardengehinnik
bezorgt me zelfs als geest rillingen en de haartjes op mijn rug gaan overeind staan.

"Laat ons met rust, Guy."
Laura's stem klinkt wanhopig terwijl ze haar jongere zus achter zich houdt.  Ik zie dat haar ogen nog steeds opgezwollen zijn.  Haar blauwe jeans en sneakers zijn dezelfde als die ze droeg tijdens de schooluren en ze heeft haar haar los dragen.
Guy laat de basketbal enkele keren op en neer botsen en neemt hem vast met zijn beide handen terwijl hij haar gemeen toelacht.

"Wat is er, seutje?  Bang dat ik je zusje pijn ga doen?  Of ben je bang dat ik hetzelfde doe als we gedaan hebben met die brilsmurf?"
Hij hinnikt luid en laat de bal weer enkele keren op en neer stuiteren.

Laura reageert niet en bijt op haar onderlip om te voorkomen dat ze weer gaat wenen.  Ik ken die trek van haar en het huilen staat haar
nader dan het lachen.
"Neen, ik ben niet bang.  Ik wil gewoon dat je je scooter verplaatst dan kan ik samen met Lena terug naar huis."

Lena, de jongere zus van Laura is een exacte kopie van haar zus, op haar bril en haar nogal brutalere mond na.  Ze kijkt Guy gemeen aan en zegt:
"Ik heb gehoord dat je nu je vijfde jaar voor de derde keer doet.  Is het echt zo moeilijk of ben je echt zo dom?"
De ogen van Guy schieten vuur en hij gooit de basketbal geheel onverwachts en met nogal veel kracht naar het gezicht van Lena, die
zich op tijd kan wegbukken.
Laura hapt verschrikt naar adem bij het zien van de agressiviteit van Guy en probeert haar zus weer weg te steken, terwijl ze haar zus
berispt.

"Lena, alsjeblieft... dit is echt niet het moment."

"Ik ben niet bang van jou, lompe boer," slingert Lena Guy naar het hoofd.

Die opmerking doet Guys potje helemaal overkoken en hij springt naar beide zusjes toe.  Hij trekt Lena weg van bij Laura en duwt Laura op de grond, die haar val kan breken door haar beide handen uit te steken.  Lena gilt luid en het is op dat moment dat ik dezelfde kracht
weer door mijn ziel en lijf voel glijden.

"Ik heb vandaag al een brilsmurf enkele lappen gegeven. Een tweede maakt de dag alleen maar beter!"

Terwijl Guy probeert Lena enkele oorvijgen te geven, die het jongere zusje behendig ontwijkt, rolt de basketbal tot aan mijn voeten.
Tot mijn verrassing houdt mijn rechtervoet de bal tegen en rolt hij niet door me heen.  Net zoals toen ik mijn hand op de schouder van
mijn vader leg.  Ik buk me voorover en probeer de bal op te rapen, wat verbazingwekkend genoeg lukt.  Ik houd de bal nu met beide handen vast en bekijk hem bewonderend.

De luide klap van een hand tegen een kaak doet mijn aandacht opnieuw verhuizen naar Guy en Lena en de bal gaat door mijn beide handen heen en valt opnieuw op de grond.

Lena is erin geslaagd Guy een flinke mep tegen zijn neus te geven. Ik zie hoe hij nu werkelijk alle geduld verliest en naar zijn achterzak grijpt. Schrik slaat me om het hart en de warmte glijdt opnieuw door mijn lichaam. Ditmaal wil ik hem raken waar het echt pijn doet. Ik storm maar hen toe.

Guy staat met gespreide benen voor Lena en opent zijn vlindermes.
"Kleine lelijke trut," scheldt hij luid.
Lena trekt grote ogen. Ik weet niet of het uit angst of ontzetting is maar ik trap met alle kracht tussen de twee benen van Guy, waarop hij zijn mes laat vallen, kreunend naar zijn kruis grijpt en voorover valt.

Ik zie de basketbal liggen en loop eropaf. Ditmaal blijft hij tussen mijn twee handen en ik ram de bal uit alle geweld op het gelaat van Guy.

"Ditmaal is er geen Dupont die je redden kan," sis ik en ik werp me op zijn schouders. Terwijl ik onafgebroken blijf slaan op zijn gezicht, hoor ik zijn botten kraken.

"Jonathan? Ben jij dat echt?"
Laura's stem. Ik kijk op en ze kijkt me aan. Nog voor ik iets kan zeggen voel ik hoe mijn lichaam naar achteren wordt gegooid en zwarte vleugels belemmeren me het zicht.