"Çocukları küçük kurşunlarla öldürürler değil mi anne"
Kudüs'e sessiz kalan ümmetin tokatıyla ağladı bu çocuk ve gözyaşlarını vicdanın mücahit olduğu bedenlerin silahları kuruttu. Bir çocuğun Srebrenitsanın kanlı soğuğunda üstünü açık uyuduğu vakittir anne! Parmak uçlarında yürümene lüzum yok; o çocuğun uykusu, yarası kadar derin şimdi!...
Bosna! İnsanlığın ayıbı Bosna!...
Toprak sevdası ve ırkçılık köreltmiş gözleri ve yürekleri. Türklerden ve Müslümanlardan olan nefretin acımasızlığı yükselirken"medeniyet ciheti" denilen coğrafyadan; sessizliğin dopingiyle yamyamlığını sürdürenlerin önünü açtı Müslümanlar. Her şey Müslümanalar, İNSANLAR yaşarken oldu...
Milletlerin birleşip barışa, adalete ve refaha temsilci olduğu nutuklarını güderken dünyaya, o adalet ve barış kollarını Srebrenitsa üzerine açtığını söylediği lahzada; mavi kelebekler kozasına giriyor, toplu mezarların sakinleri uykusuna hazırlanıyordu. Adın Muhammed ise hükmün çoktan verilmiş, senin ilmini senden çalıp seni imha eden silaha yorulmuştu bile.
Yaşadığımız çağa bir söz söylemek , 1995 de ölen üçyüzonikibin(312.000) insanın ölümünü ve ikimilyon(2.000.000) insanın zorunlu göçünü hatırlamak gerek. İptidai, alaturka, çağdışı vs. absürt ve komik ithamları karşımıza alıp medeniyetimize, dinimize ve değerlerimze yapılan dalaverelere fiskoslu konuşmalarla değil, İslam muvazenesi altında sesimiz gür ve vârız bir biçimde "la" diyebilmemiz gerek. Yapılan kültür emperyalizmin önüne geçip çocukların çığlıklarını kahkahakarına karıştırmamız gerek. İlmimizle, ilkemizle silahlanıp düşmanımızın silahını etkisiz hale getirmemiz gerek.Çocukları küçük kurşunlarla değil, alaturka ninnilerle uyutmamız gerek.
Savaşta büyük zulme uğradınız. Zalimleri affedip affetmemekte serbestsiniz. Ne yaparsanız yapın, ama soykırımı unutmayın. Çünkü unutulan soykırım tekrarlanır." (Aliya İzzetbegoviç)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
