KARANLIK TARAF(ARA VERİLDİ)

-5-Maria,1995 Mayıs Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

Bu bölüm bir farklılık yaptım ve geçmişe gittim umarım keyif alırsınız iyi okumalar :):) 

1995 Mayıs

Maria

    Ağlamaktan kızarmış gözlerime aynadan bakıyordum.Saçlarım karışmış,gözlerim şişmiş ve kızarmıştı.

"Ağlamayı kes Maria o bebeği doğurmayacaksın."

"Hayır anne kızımı doğuracağım karşımda ne olursa olsun,konseyin başında babamın olmasının önemi bile yok." diye bağırdım.Bebeğim benim olacaktı onu benden alamazlardı.

"Cinsiyeti bilmiyorsun bile."

"Hissediyorum." diye karşılık verdim.Bu kadar bağırmam , asabi olmam annemin hoşuna gitmemişti ama ben dediğimi yapacaktım,buradan gitmem gerekse bile.Her şeyi göze almıştım.

"O bebek doğmayacak Maria." dedi son bir kez daha ve beni odamda tek bırakıp gitti.Yatağımın üzerine oturdum. David'i düşünüyordum uzun zamandır ondan haber alamamıştım ev hapsindeydim odamdan bile dışarı çıkamıyordum izin vermiyorlardı.Zaten kapıya büyü yapılmıştı ben hariç herkes girip çıkarken ben dışarı adımımı bile atamıyordum.Tekrar hıçkırmaya başladım.

Kızımın ismi bile hazırdı onun adı Carmen olacaktı ve babasının soy ismini taşıyacaktı.Carmen Hurt! Özel bir çocuk olacaktı ve herkes onun adını bilecekti.Elimi karnıma götürdüğümde gülümsedim.O da beni hissediyordu.Her şeyin farkındaydı.

Kapıdan gelen sese döndüm."Maria iyi misin?" Jack'den başka kim olabilirdiki?Yataktan kalktım ve ona sarıldım."Nasıl geldin?"

"Ailen beni seviyor." dedi ve gülümsedi.

"David ne yapıyor?"

"Konseyde verilecek kararı bekliyor."

"Tüm gereksiz büyücülerin toplandığı amaçsız konseyi dinleyecek değiliz." dediğimde yüzünde umutsuz bir gülüş vardı.

"Bak Maria konsey senin ve tüm büyücüler için güzel bir karar vereceğine inanıyorum.Şimdiden etrafta yüzyıllardır beklenen lanetin o bebek olduğu konuşuluyor."

"Sende mi öyle düşünüyorsun?"Bir süre sessizlikten sonra " İnanmıyorum sana Jack.Sana güvenebileceğimi sanmıştım fakat seninde onlardan farkın yok." dediğimde yine her zamanki gibi gözlerimden yaşlar akıyordu.Hamile olduğumu öğrendiklerinden beri her gün ağlamıştım.

"Maria sadece ben değil.Herkes..."

"Herkes?"

"O bile." Yutkundum.Güçlü olmam lazımdı.Kızım ve kendim için güçlü olmam lazımdı.

"O zaman bu işte tek başımayım." derken arkamı döndüm ve gitmesini bekledim.Kapının kapandığını duyduğumda kendimi yatağıma attım ve kafamı yastığa gömerek ağlıyordum.Nefessiz kalana kadar...

"Güçlü ol Maria.Güçlü ol!!!" ayağa kalktım ve kilitli olan dolabımı açıp içinden büyü kitabını çıkardım.Odamdaki koruma çemberini hayır hapis çemberini kaldırmalıydım.Masanın üzerine koydum.Kalın kapağı açtıktan sonra sayfalarda hızlıca göz gezdiriyordum biri gelmeden bu işi halletmeliydim.

"İşte buldum."

"Tau li tug perimeter." dedim.Kapıdan geçmek için ilerledim fakat başarılı olamamıştım.Bir şey eksikti.Büyü kitabına tekrar baktım.Lanet olsun iki kişi olmak lazımmış derken ayak sesleri duydum.Kitabı hemen sakladım.