KARANLIK TARAF(ARA VERİLDİ)

-15- Acı Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

 @Do_ordie seni seviyorumm bebek <3 

Önceki bölüm yorumlar ve oylar için çok teşekkürler :):)

     Gözlerime inanamıyordum oradaki gerçekten Leon'du bir tarafım halen inanmak istemiyordu ama orada karşımdaydı.Yanımda duran Neil'den destek aldım.

"Şimdi ne olacak?" Şu aptal konsey beni öldürmüş veya yakalamış umrumda değildi.Hatta ben biran önce annemle babamın yanında olmak istiyordum onları gerçekte görmek ve  anılarımı tekrar hatırlamak,bu mümkün müydü?Yani öldüğümde her şeyi hatırlayacak mıydım?

"Düşünüyorum." diye dolaşan William'a baktım benden daha tedirgindi.Anlayabiliyordum.

 "Bodrum katına inebiliriz."

"Burayı biliyor musun Neil?"

"Biraz ve şimdi beni takip edin." Evet anlamında kafamı salladım zaten beden diliyle anlaşmaya çalışıyordum sanırım dilimi kaybettim çünkü konuşmakta güçlük çekiyordum.

Adım attığımızda evin içini tahta gıcırtıları dolduruyordu ve yerdeki tozlar havaya tekrar karışıyordu.Uzun süredir kullanılmadığı belliydi.Yavaş adımlarla merdivenlerden indikten sonra işaret parmağımı duvara sürttüm.Bir kabartma vardı uzaktan belli olmasada parmağını üzerinde gezirdiğin zaman anlaşılıyordu.Dikkatimi oradan ayırıp bodrum katına indim.

"Carmen hızlı olmayı dene."Adımlarımı hızlandırdım ve yanlarına doğru ilerledim.

"Kötü haber burada sıkıştık."

"Büyü yapın." Neil öylece bağırıp tüm dikkati üzerine çekmişti.Mantıklı bir fikir değildi çünkü karşımızdakiler büyücülüğün bilge kişileri olarak tanımlanan bir topluluktu en azından kendilerine göre.

"Engelleye bilirler."

"Ve engellemişler.."

Tüm nefesimi toplayıp konuşmak için bir adım attım."Beni öldüremezler şu işaret ruhlara bağlı değil mi?O yüzden şansları yok beni teslim edin gitsin."

"O sadece bir efsane gerçekliğinden emin bile değiliz." 

"Neil ve benden başka kim biliyor?"

"Leon." dedim ve sustum.Beni öldürmek istiyorsa neden birçok kez hayatımı kurtardı neden beni kendine aşık etmeye çalıştı ve lanet olsun başardı da...Daha önce bunu kendime hiç söylememiştim sanırım şuan içimdeki burukluğun sebebiyle kendime iç dünyamı açtım.

"Bir şeyler düşünmeliyiz zaman çok az." 

"Neden hala içeri girmiyorlar?" diye sordum.Çok fazla zaman tanımışlardı.

"Çünkü teslim olmamızı bekliyorlar."

"Aslında bir efsaneye göre bu evin aynısı ters olarak yer altına inşa edilmiş yani şöyle giriş kat ve çatı katı var aynısı yeraltında da olması lazım burası giriş kat ve aşağıda çatı katı var."

"Ne demek istediğini anlamadım?"

"Diyorumki-"Sözünü kesip ben araya girdim."Peki nasıl aşağı ineceğiz?"

"Gizli bir kapı,merdiven,sihirli bir geçit her şey olabilir."

"İşimizi çok kolaylaştırdın Neil." diyen William'a baktım.Ukala tavırlarında bir türlü vazgeçmiyordu neyseki bunada alışmıştım.Kısaa bir sessizlik oluştu.

"Tanrım orası kabartma değildi." Yavaş adımlarla oraya doğru ilerledim ses çıkartmamaya özen gösteriyordum çünkü eve girmiş olabilirlerdi. Kabartılmış yere tekrar dokunduğumda  sonradan eklenen duvar kağıdı olduğunu anladım ve tek hamlede duvar kağıdını yırttım.

"Orayı kullanırsak kapana sıkışırız peşimizden gelirler."  dedim ve geriye doğru adım attım kabartılmış bir yer olarak  tahmin etmiştim  ama  tamamen bir boşluk ile kaplıymış ve esrarengiz uzun bir merdiven ile.

"O yüzden burada saklanıyoruz ve onların aşağı inmesini izliyoruz."

"Zekice." Onayladım.

"Riskli ama denemeye değer." 

"Sanırım geldiler."Fısıldadım.Gözlerim merdiven altına kaydı.Saklanacak en mantıklı yer şuan orasıydı.El işareti yaparak oraya doğru gittim ve sırtımı duvara dayadım.Çok kısa bir süre sonra William ve Neil'de geldi.Ayak sesleri duyduğumda nefes alış verişim dahada zorlaşıyordu.

"Lütfen,lütfen,lütfen..." Fısıldarken William eliyle ağzımı kapattı.Kulağıma "Biraz daha konuşmaya devam edersen yakalanacağız.Şimdi sessiz ol." Evet anlamında kafamı salladım.

"Buradan aşağı inmişler." diye bağıran bir ses duyduğumda gözlerimi kapattım ve William'a sarıldım ve kafamı onun gövdesine yasladım.Gölgeler bodrum katını doldururken korkum tamamen vücudumu etkisiz hale getirmişti.

"Burayı mı kullandılar sence Leon?"

"Sanırım ya da bizi yanlış yönlendiriyorlar."

"Leon sen burada kal biz aşağı kontrol edelim."  

"Tamam." diyerek onayladı.Hıçkırarak ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.Neil'in birden hareket edip Leon'un karşına çıkmasıyla sarsıldım.William delice bir şey yapmamam için beni bırakmıyordu.Sessizliğimi korumak zorunda kalıyordum.

"Dostum neden böyle bir şey yaptın?"

"Herkesin çıkarları var."

"Böyle birisi değilsin,kötü adam sen olamazsın."

"Hep böyleydim sadece sen görmedin"

"Ne yapmaya çalıştığını söyle gitsin."  

"Onları buldum."Leon'un bağırmasıyla irkildim."Şuan  burada Leon var dışarıda ise sadece üç ve ya iki kişi vardır umarım, kaçabilirsin." diyen William'a baktım.Yapabileceğime emin değildim ama denemekten zarar gelmez.Leon'un sesi kesilince bulunduğum yerden çıktım.O öylece yerde yatıyordu.

"N-ne oldu?"

"Şakalaştık." 

"Carmen koş!" Sarsılmıştım ne dediklerini tam duymuyordum.Kolumdan tutulmamla kendime geldim."Yapabilirsin sadece koş,arkandan geleceğiz."

"Peki."  diyerek  ilk hızlı adımlarla yürümeye başladım.Gücümü topladığımda koşacaktım şuan kendimde o gücü hissetmiyordum.Pencereden baktığımda iki kişi vardı dedem olduğunu tahmin ettiğim yaşlı adamla,beni zorla kaçıran kişi.Derin bir nefes alıp arka pencereden atladım.Aptal olabilirdim ama onların beni yakalamasına izin vermezdim.

"Kız kaçıyor."Hadi ama bu kadar çabuk anlamış olamazlar.Bundan daha hızlı nasıl koşabilirimki!Geri dönüp savaşmak bile daha mantıklı.

Karnıma saplanan acıyla inledim bu acı çok fazlaydı."Sen Carmen Hurt'sın yapabilirsin." Acı gittikçe tüm vücuduma yayılırken kesik kesik nefes alıyordum ve yenildiğimi anlıyordum tek yapmam gereken ellerimi havaya kaldırıp teslim olduğumu söylemekti.Bu sefer acı sadece bir yere sabitlenmişti sırtıma.Gözlerimin kararmasını sağlayacak kadar,ayaklarımı hissetmeyecek kadar...Yere düştüğümü hissediyordum ama neler olduğunu kavrayamamıştım etraf tamamen siyahtı.

"Kızı vurdun mu?"

"Sadece yakalamaya çalışıyordum."

"Kızı canlı istiyorlar,ölü değil."