ontvoerd door de maffioso

4

p.o.v Jason

Jason stapte de auto uit die voor het huis stond, het was al laat in de avond. Hopelijk had Isa gekookt en wat voor hem overgehouden. Hij was van plan het goed te maken met Isa en haar te vertellen waarom hij haar niet liet helpen aan de zaak. Hij wou de sleutel in het slot van de voordeur doen maar die was opengebroken. Jason fronste en duwde de deur open. 'Isa!'

Geen antwoord. Hij liep de woonkamer in maar er was iets veranderd. Hij keek of zijn laptop nog onder de stapel papieren lag. Maar die lag er nog. Hij liep naar boven naar zijn werkkamer die was doorzocht. De lade van het bureau stonden open. Er waren geen papieren weg. Er lagen wel allemaal papieren op de grond. 'Isa?! Waar ben je?!'

Nog steeds geen antwoord. Hij liep naar de kamer van Isa. Die was verlaten. Haar Kleding kast stond open en er lagen wat kleding op de grond. Isa zou haar kamer nooit zo achterlaten dat wist hij zeker. Zijn angst groeide. Waar was ze? Hij liep naar de kast toe en deed hem open. Er waren allerlei soorten kleding weg. T-shirts, shirts, broeken en zelfs 3 jurkjes. Hij deed de lade open waar de schoenen in lagen. Er waren 2 paar weg. Haar gympen en haar ballerinas. Hij keek verder om zich heen maar nergens was een spoor te herkennen van wie dit had gedaan. Isa was het niet, dat wist hij heel zeker. Hij ging op de grond zitten en speurde die af. Hij bestudeerde de schoenafdruk die hij vond. Het was niet de schoenafdruk van één van hen. Isa had schoenmaat 37 en hij had schoenmaat 40. Deze schoenmaat was ongeveer 42. Het was dus een lange man. Hij mat de schoenmaat op en maakte er een foto van met zijn mobiel. Hij rende terug naar zijn werkkamer om te kijken of daar nog aanwijzingen waren. Hij bekeek de grond eens grondig toen hij daar aankwam. Hij keek de kamer rond toen hij niks zag. Op de muur tegenover het bureau was iets met graffiti gespoten. Hij wou ernaar toe lopen maar bedacht zich. Hij had het teken eerder gezien. Hij had het gezien toen zijn vrouw was ontvoerd. Het teken was gespoten bij de lichamen van haar collega's. Hij pakte zijn telefoon en belde het bureau. Ook belde hij Lisette ze zouden er over 2 minuten zijn. Hij zakte op zijn stoel. Isa was dus ontvoerd. Het moest wel met de zaak te maken hebben.

p.o.v Isabella

De volgende ochtend werdIsa vroeg wakker. Ze ging weer in kleermakerszit op bed zitten en staarde voorzich uit. Ze moest zien te ontsnappen. Ze moest haar vader zien te bereiken omhem te vertellen dat alles goed was. Ze moest haar vader of haar vrienden ziente bereiken. Er werd geklopt. 'Binnen' zei ze.

Marcus en Beniamino kwamen binnen.'Buongiorno Isa' -goedemorgen Isa- zei Marcus.

'Hoi.'

'Ben je nog nietaangekleed' vroeg Beniamino.

'Zoals je kan zien, nee' zei Isa.

'Als we je evenalleen laten om je om te kleden komen we zo terug' zei Marcus.

'Dat is goed, ga maar. Dan zal ik met omkleden en ik zal roepen als ik klaar ben.'

Marcus knikte en draaide zich om. Hij trok zijn zoon mee naar buiten. Isa liepnaar haar tas op de stoel en pakte daar een spijkerbroek, shirt met wijdemouwen en ondergoed uit. Ze liep met de kleding naar de badkamer en waste zichen kleedde zich daar om. Nadat ze klaar was ging ze weer in de kamer staan enriep: 'Ik ben klaar!'

Marcus en Beniamino kwamen weer de kamer in lopen. 'Ik wileven met jullie beiden praten' zei Marcus.

Isa zuchtte en ging op devensterbank zitten. 'Zoon, doe jij de deur even dicht?'

Beniamino draaide zichom en deed de deur dicht. 'Luister allebei goed' zei Marcus 'ik wil niet datwat er gisteren gebeurde herhaald wordt. Is dat duidelijk?'

Isa keek weg en zei zacht:'Hij begon.'

'Dat is niet waar' riep Beniamino 'jij begon door tezeggen dat je het niet geloofde dat wij zoveel talen spreken!'

'Dat zei ikniet' riep Isa.

'Nee, maar dat bedoelde je wel' zei Beniamino kwaad.

Hij deed eenstap naar haar toe. 'Nu is het genoeg' riep Marcus kwaad 'dit bedoel ik nou! Hiermee moeten jullie ophouden!'

Isa keek weg.

'Is dat begrepen?'

'Sì vader'zei Beniamino na even nadenken.

'Isabella' vroeg Marcus.

Ze keken allebei naarhaar. Isa zuchtte, 'sì.'

'Mooi zo' zei Marcus 'dus jullie maken het nu goed.'

Isa stond op en liep naar Beniamino toe. Hij deinsde iets achteruit. Isagrinnikte, 'ben je bang voor me?'

'Nee' zei hij stoer 'tuurlijk niet.'

'Nou-' zeiIsa terwijl ze haar hand naar voren stak, 'schud dan mijn hand.'

Hij keek naar haarhand en schudde die. 'Goed zo' zei Marcus 'dan kunnen we nu ontbijten. Gaanjullie mee?'

'Ja' zei Isa.

Ze trok haar hand terug. Ze wou naar buitenlopen maar Beniamino riep: 'Wacht even!'

'Wat' vroeg Marcus.

'Moet ze geenhandboeien om?'

'Eigenlijk wel' zei Marcus.

Hij keek naar Isa. 'Tenzij je belooftniks uit te halen' zei hij.

'Ik zal echt niks doen' zei Isa 'ik beloof het.'

Ze hield haarhanden in de lucht zodat ze konden zien dat ze het meende. Beniamino keek haarminachtend aan. Hij had sowieso geen vertrouwen in haar dat wist ze zeker.Marcus liep hen voor naar beneden naar de eetzaal. Beniamino liep achter Isa enhield haar goed in de gaten. Isa nam het huis eens goed in zich op. Hoe kon zehet beste ontsnappen? Ze moest sowieso Max, Kiki of haar vader zien tebereiken. Ze moesten weten dat ze oké was. Ze moesten ook weten waar ze was.Maar dat wist ze zelf nog niet eens. Marcus liep de eetzaal in gevolgd door Isaen Marcus. Alonso, Baldassare en Gregorio waren er al. Ze zaten al op hunplekken. 'Buongiorno Capo ed figlio della capo' - goedemorgen baas en zoon vande baas- zeiden ze tegelijk.

'Ed naturalmente il nostro ospite.' - ennatuurlijk onze gast- zei Alonso.

'Buongiorno tutto' -goedemorgen allemaal- zeiIsa.

'Ga zitten' zei Marcus, 'dan kunnen we gaan ontbijten.'

Isa ging zitten, netzoals Marcus en Beniamino. Ze zaten weer zoals gisterenavond. Er stondenallemaal manden met brood op tafel. Er stonden ook allemaal soorten beleg optafel. Kaas, ham, chocolade vlokken, hagelslag en gestampte muisjes. Isa nameen wit bolletje met kaas en at het rustig op. Nadat ze uit waren gegeten zeiMarcus: 'Baldassare wil je Isa weer naar haar kamer begeleiden?'

'Sì Capo' - jabaas- zei Baldassare.

Isa stond op en liep naar de deur waar Baldassare op haarwachtte. 'Capo, waar zijn de handboeien?'

'Die had ze niet om. Ze heeft beloofdniks uit te halen' zei Beniamino. Baldassare knikte en liep samen met Isa naarhaar kamer. 'Waar hadden jullie het over' zei hij terwijl hij de deur opendeed.'Wat bedoel je?'

'Ik bedoel waar jullie het over hadden voordat jullie naarbeneden kwamen.'

'Oh, Beniamino en ik mogen geen ruzie meer maken met elkaar.'

'Hij zoekt het ook altijd op' zei Baldassare zuchtend.

'Hoezo? Doet hijdat vaker dan?'

'Hij zoekt meestal ruzie met Gregorio. Met mij heel af en toe.'

'Oké.'

'Heb je nog wat nodig' vroeg Baldassare.

'Eh ja, mag ik nogeen boek?'

'Ik zal er een halen.'

Hij draaide zich om en liep naar buiten. 'Ik kom hem zobrengen' zei hij nog voordat hij haar weer opsloot.

Isa ging bij het raamstaan en keek naar buiten. Het was een mooie en zonnige dag. Isa begon eenliedje te neuriën en daarna begon ze het liedje erbij te zingen. Toen ze klaarwas hoorde ze achter zich: 'Je kan mooi zingen.'