We are 2Passionate {K.L. & J.S.}

26. A rough night

Written by QueenBWrites

Kian's POV

''Joe, rustig blijven!'' Ik doe een stap naar voren en pak zijn arm vast. ''Laat Caspar met rust, we regelen dit morgen wel. Het heeft nu toch geen zin om nu iets te doen. Hij heeft gedronken en dacht vast niet goed na. Laat hem met rust, hij zal morgen wel alles uitleggen. We gaan eerst naar het ziekenhuis. Amber heeft je vast nodig op dit moment.'' Bij mijn laatste zin dringt het pas tot Joe door en voelde ik de spieren in zijn arm, waarmee hij Caspar wilde slaan, verzwakken. ''We gaan.'' mompelt hij. ''Connor, zou jij Caspar thuis willen brengen en de rest inlichten dat we Samantha gevonden hebben?'' vraag ik terwijl ik hem hoopvol aankijk. Gelukkig knikt hij dus vertrekken Joe en ik meteen richting het ziekenhuis.

''Amber!'' roept Joe terwijl hij naar haar toe rent. Amber zit te wachten in de wachtkamer en kijkt op wanneer ze haar naam hoort. Meteen sprint ze in zijn armen als ze hem ziet. ''Waarom ben je niet bij Samantha?'' vraag ik bezorgd. ''Ik moest de kamer uit.'' antwoordt Amber. Ik kan zien dat ze in paniek is waardoor ik ook lichtelijk in paniek raak. Gestrest neem ik plaats op de stoel en ga met mijn hoofd in mijn handen zitten. Joe en Amber komen naast me zitten want ook zij weten dat niemand van ons op dit moment iets kan doen. Mijn telefoon trilt in mijn zak. Ik zucht geïrriteerd maar haal hem er dan toch snel uit. ''Troye Sivan.'' staat er op het schermpje. ''Hallo?'' zeg ik vragend wanneer ik opneem. ''Kian, met Troye. Heb je al nieuws over Samantha?'' Ik hoor een hoop stemmen op de achtergrond waar ik uit kan halen dat iedereen al terug is van de zoektocht. ''Nee, nog geen nieuws. We zijn in het ziekenhuis maar mogen niet op haar kamer. Geen idee waarom.'' Troye zucht. ''Laat je iets weten wanneer je meer weet? Sterkte. Ook aan Joe en Amber.'' Ik bedank hem en vervolgens hangt hij op.

Er komt een dokter aangelopen en het lijkt erop dat hij onze kant op komt. ''Heeft u nieuws?'' vraag ik terwijl ik opspring en recht voor hem ga staan. Hij verzoekt me om terug op mijn stoel te gaan zitten en loopt dan naar de mensen die naast ons zitten. Ik gok dat het man en vrouw zijn. De vrouw heeft tranen in haar ogen en je kunt zien dat de man zich sterk probeert te houden voor haar, maar ook hij kan zijn tranen bijna niet bedwingen. Wanneer de dokter voor hen gaat staan, staan ze allebei op. Je kunt aan het gezicht van de dokter zien dat hij geen goed nieuws komt brengen. Voorzichtig begint hij te praten en daarna legt zijn hand op de schouder van de vrouw, die hard begint te huilen. Ook de man houdt het op dit moment niet meer en ze vallen huilend in elkaars armen. Ik kan niet horen wat de dokter zegt maar ik weet wel dat het geen goed nieuws is. Hierdoor raak ik erg in paniek en wil ik gewoon Samantha zien, ik moet weten dat alles goed met haar is. Ik sta op en loop hard de gang door, waarbij ik door alle raampjes kijk op zoek naar Samantha. In mijn ooghoek zie ik dat Joe is blijven zitten, maar Amber komt achter me aan. ''Kian!'' Roept ze maar ik loop gewoon door. ''Kian, alsjeblieft.'' Haar stem klinkt nu gebroken. Abrupt blijf ik stilstaan en ik draai me om richting Amber. ''Het spijt me.'' zegt ze waardoor ik haar verbaasd aankijk. Ik loop naar haar toe en bedenk me dan dat ze zich waarschijnlijk schuldig voelt over het principe dat ze Samantha alleen heeft gelaten. Maar iedereen heeft haar alleen gelaten, niet alleen Amber. Ik moest perse naar JC toe, Amber en Joe waren een video aan het filmen, en de rest had het te druk met elkaar waarbij niemand er aan dacht om Samantha ook mee te vragen. Ik ga voor Amber staan en trek haar in mijn armen. ''Het is niet jouw schuld Amber, het is niemands schuld.''

______

We zitten hier al een tijdje en ondertussen is Amber in slaap gevallen tegen Joe aan. Ook Joe slaapt en leunt met zijn hoofd op die van Amber. Ik zou zo graag willen slapen maar ik wil Samantha niet alleen laten. Ik moet wakker zijn wanneer er nieuws is. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het intussen half zes 's ochtends is. In de hoek van de ruimte staat een tafeltje met een koffiezetapparaat, en aangezien er nergens eten is besluit ik maar een kop koffie te halen. Ik sta op en loop richting het tafeltje.

Ik sta net melk in mijn koffie te gieten als de dokter komt aangelopen. Ik wuif naar hem dat hij naar mij toe moet komen zodat Joe en Amber niet wakker worden. ''Heeft u nieuws?'' vraag ik terwijl ik hem opnieuw hoopvol aankijk. ''Samantha heeft een harde klap gehad toen ze is gevallen waardoor ze een hersenschudding heeft opgelopen. Ook heeft ze een alcoholvergiftiging gekregen door de hoeveelheid alcohol die ze heeft gedronken. We hebben haar maag leeggemaakt maar ze is op dit moment nog wel onder narcose. Het probleem is voor nu in ieder geval opgelost. Jullie kunnen naar haar toe, maar schrik niet. Ze ziet erg bleek en heeft allemaal slangetjes aan haar zitten.'' Hij knikt op een vriendelijke manier naar me, duwt een kaartje met het kamernummer in mijn handen en loopt vervolgens weg.

''Amber. Joe.'' Ik tik de twee tortelduifjes aan en ze worden allebei langzaam wakker. ''We mogen haar zien.'' Meteen is Amber klaarwakker en ze staat snel op. Joe doet hetzelfde en we lopen samen aan richting Samantha's kamer. Amber loopt voorop en doet de kamerdeur voorzichtig open. Ik kom er meteen achteraan en zie dat Amber achteruit deinst van de schrik wanneer ze Samantha ziet liggen. Joe pakt Amber's hand vast en geeft er een kneepje in. Samantha heeft haar ogen gesloten en zoals de dokter al zei ziet ze erg bleek. Ik neem plaats op de stoel naast haar bed en leg mijn hand op die van haar. Joe neemt plaats aan de andere kant van het bed en Amber gaat op zijn schoot zitten. Niemand van ons zegt iets omdat geen van ons weet wat we moeten zeggen, en omdat we Samantha niet wakker willen maken.

Na een tijdje kijk ik Joe en Amber aan. ''Jullie mogen wel gaan, jullie hebben je rust nodig. Ik blijf wel bij haar en hou jullie op de hoogte wanneer ze wakker is. Het heeft geen zin om hier met z'n allen te gaan zitten.'' Joe knikt en kijkt dan Amber aan om te kijken of ze het er mee eens is. Ze denkt even na en stemt dan toch in. Ik weet hoe graag ze bij Samantha wil blijven maar het zal vast nog wel even duren voordat ze uit narcose is. ''Beloof dat je iets laat weten.'' Zegt ze zacht. Ik knik en vervolgens verlaten ze beiden de kamer.