We are 2Passionate {K.L. & J.S.}

28. Remember me?

Written by QueenBWrites

Kian's POV

Ik baal ervan dat ik Samantha moet achterlaten in het ziekenhuis. Intussen is ze bijgekomen en heb ik het hele verhaal aan haar uitgelegd. Blijkbaar weet ze er zelf niets meer van af. Dat betekent dat ze dus echt wel heel wat gedronken moet hebben gisteravond. Door mijn eigen blijdschap dat Sam eindelijk wakker was, ben ik totaal vergeten Amber te sms'en over hoe het nu met haar gaat. Sam bleef maar verzekeren dat alles goed met haar gaat, toch weet ik het zo net nog niet. Ze bleef maar aandringen dat ik gerust naar het event kon gaan, maar toch laat ik haar niet met een gerust hart achter. Ik heb tegen haar gezegd dat ik het niet erg vond om bij haar te blijven, maar toch stond ze erop dat ik ging. Ik loop door de ziekenhuisdeuren naar buiten en pak mijn telefoon uit mijn broekzak.

''Kom er nu aan. Met Sam gaat alles nu goed, ik praat je zo bij. X Kian.''

Hoewel ik niet denk dat Amber het zal lezen, aangezien ze nu midden in de Q&A van het event, druk ik toch op verzenden. Joe heeft me alles verteld over zijn plannen die Samantha en hij samen hadden gemaakt om Amber te verrassen. Ik hoop dat ik nog op tijd ben om het te filmen. Snel loop ik richting mijn auto en rij ik aan richting het event. Gelukkig hoef ik niet zo ver te rijden, dat is al een hele opluchting want anders had ik het allemaal nooit meer kunnen halen.

Na een kleine tien minuten rijden kom ik de drukke parkeerplaats van het event opgereden. Gelukkig is er een speciaal ''VIP'' gedeelte waar wij onze auto neer kunnen zetten, anders zou alles nog langer duren. Ik parkeer snel mijn auto en vlieg uit de auto. Snel neem ik een kijkje op mijn horloge en zie dat, als alles volgens onze planning is gegaan, Joe over zo'n tien minuten gaat vertellen dat hij Amber leuk vindt. Opschieten dus!

Gelukkig ben ik al vaker in het gebouw geweest, waardoor ik precies weet waar ik heen moet. Snel open ik de grote deuren achterin de zaal, zodat niemand in de gaten heeft dat ik toch ben gekomen. Waarschijnlijk zal ik zo meteen toch wel het podium op moeten zodat mensen ook nog vragen aan mij kunnen stellen, maar als er nu fans komen dan kan ik een van de meest speciale momenten van Joe niet filmen. Ik stap voorzichtig op een kleine verhoging zodat ik boven de grote menigte uit kom.

''Voordat we deze Q&A beëindigen, moet ik jullie nog iets mededelen.'' Zegt Joe wanneer ik mijn camera net heb aangezet. Yes, net op tijd. Je ziet dat Amber niet begrijpt wat er gaande is, want dit was namelijk niet wat ze hadden afgesproken. Dat maakt het voor mij allemaal best grappig, omdat iedereen lijkt te weten wat er aan de hand is, behalve Amber zelf. ''Eigenlijk moeten wij iets mededelen.'' Zegt hij vervolgens. Ik zie dat Amber iets richting hem fluistert, maar hij reageert er niet op.

''We willen dit al best lang vertellen, eigenlijk vanaf het begin al. Maar dit is een mooi moment om dit te doen. En het leuke is, Amber heeft geen idee wat ik van plan ben nu.'' Hij is heel even stil. ''Ik heb het namelijk gepland met Samantha, die zoals vele van jullie weten er niet bij kan zijn, jammer genoeg. Dit betekent ook voor mij dat dit nu heel veel lastiger gaat worden. Ik heb het namelijk niet echt voorbereid met zo'n publiek. Alleen met Samantha, dus bedankt daarvoor Sam!'' Bij het horen van Samantha's naam, moet ik heel even slikken. Ookal weet ik dat alles nu beter met haar gaat, ik had haar er graag bij gehad.

''Dus vandaag is de dag, dat ik bekend maak dat ik verliefd ben. En zeg maar, heel erg verliefd. Het is nu wel duidelijk op wie, denk ik. Hoop ik. En zo niet..'' Joe loopt naar Amber toe en kust haar vol passie. Ik plaats mijn hand rond mijn mond en begon hard te roepen: ''Woohooooo!'' Joe en Amber kijken allebei tegelijkertijd verbaasd op, en kijken me beiden blij aan wanneer ze me zien staan. ''Kian!'' Roept Amber blij en wuift naar me dat ik naar het podium moet komen. Ik loop recht door het publiek heen richting het podium en spring er soepel bovenop. Ik geef Joe en Amber beiden een knuffel, om te laten merken dat ik blij voor ze ben en ga dan naast de twee staan. ''Nu moeten we deze Q&A echt gaan afsluiten. Heeft er iemand nog een laatste vraag?'' Joe kijkt de zaal rond en er vliegen tientallen handen de lucht in. ''Vooruit.. nog een paar dan.''

Samantha's POV

Ik kijk verveeld om me heen. Kian is al een tijdje geleden vertrokken, en ik háát het om alleen te zijn. De verpleegster is al een paar keer komen kijken of alles goed is, en ik blijf maar zeggen dat alles goed met me gaat. Blijkbaar kom ik niet overtuigend over, want iedere tien minuten staat ze wel een keer binnen. Ik heb alle draadjes die aan me vast zitten al geteld, en geraden waar ze voor dienen, en ik begin me met de minuut erger te vervelen.

Zuchtend pak ik mijn telefoon uit de lade naast me en check of er nog iets spannends gebeurt is in de tussentijd. Een berichtje van Amber met de vraag hoe het met me gaat, maar Kian heeft haar nu vast al ingelicht. Daarnaast heb ik nog een berichtje van een onbekend nummer. Ik open het sms'je. ''Hey Sam, hoe gaat het met je? Het ging er allemaal nogal heftig aan toe gisteravond. Ben je al thuis van het ziekenhuis? Ik hoop dat je me je nog herinnert, anders is dit een beetje ongemakkelijk. Xx Mike (de barman).'' Ik denk even na over wat ik zal antwoorden. ''Hey Mike. Natuurlijk herinner ik me je nog! Ik ben nog steeds in het ziekenhuis, niks ergs maar ik mag nog niet naar huis..'' Binnen enkele seconden krijg ik al een reactie. ''Ik kan wel langskomen als je wilt? Ik heb vrij vandaag.'' Om eerlijk te zijn kan ik op dit moment wel alle gezelschap gebruiken, dus stuur ik terug dat hij zeker welkom is. Ook sms ik hem mijn kamernummer en de afdeling door, zodat hij weet waar hij moet zijn.

Binnen twintig minuten vliegt de deur van mijn kamer open. ''Samantha!'' Roept Mike blij. Ik glimlach naar hem en hij komt direct naar mijn bed gelopen. ''Ik heb wat voor je meegenomen.'' Er verschijnt een enorme bos bloemen achter zijn rug vandaan. ''Ik voelde me schuldig doordat ik je al die alcohol heb gegeven. Kun je het me vergeven?'' Hij kijkt me met een lieve, onschuldige blik aan. ''Natuurlijk gekkie!'' antwoord ik. ''Dit was jouw schuld niet. Ik bedoel, waarschijnlijk had je echt op je donder gekregen als je me die alcohol niet had gegeven.'' Ik begin te lachen en ook Mike schiet in de lach. ''Ik ga even op zoek naar een glas of een vaas of iets. Dan zet ik de bloemen even in wat water.'' Hij glimlacht lief en loopt dan weg.

''Ben ik weer!'' zegt hij wanneer hij binnen komt. Hij was best een tijdje weg geweest, waardoor ik bijna in slaap was gevallen. Ik schrok op toen ik zijn stem hoorde. ''Wil je dat ik wegga? Ik snap het als je moe bent.'' vraagt hij beleefd. ''Nee, blijf alsjeblieft.'' Ik kijk hem aan en hij zet de vaas op het tafeltje naast me. ''Sorry dat het zo lang duurde, ik kon niets vinden.'' ''Geeft niets.''

''Weet je, de laatste keer dat ik iemand aan mijn bar had zitten die net zo dronken was als jij..'' Hij stopt even. ''Nee wacht, dat is nog nooit gebeurt.'' Hij schiet in de lach door zijn eigen grapje, waardoor dat dat het voor mij nog grappiger maakt. ''Daarover gesproken, je was zo dronken dat je niet eens de rekening hebt betaald.'' Hij geeft me een knipoog. Ik kijk hem geschrokken aan. ''Dat meen je niet?'' Hij knikt maar wuift het dan weg. ''Ik heb hem voor je betaald. Dat is wel het laatste wat ik voor je kan doen na gisteravond.'' ''Je krijgt het terug, dat beloof ik je.'' En we beginnen allebei te lachen.

''Ik kom echt heel veel rare typetjes tegen hoor, in die bar. Laatst was er iemand te dronken om na een toiletbezoek zijn broek omhoog te trekken. Hij is, met zijn broek tot aan zijn enkels naar buiten gerend. En het was -10 graden!'' Mike is al de hele middag verhalen aan het vertellen over de rare dingen die hij meemaakt op zijn werk. Ik vind het leuk om naar zijn enthousiaste verhalen te luisteren. Ik glimlach even en merk aan mezelf dat ik erg moe ben geworden. Mike begint druk pratend weer aan een nieuw verhaal maar ik ben te moe om naar hem te luisteren. Ik doe mijn ogen dicht en niet veel later val ik in slaap.

Ik weet niet hoe lang Mike nog bij mij aan mijn bed heeft gezeten, hoe lang ik geslapen heb, maar ik hoor dat hij zijn stoel naar achteren schuift, opstaat, zijn jas aantrekt, en vervolgens zo zachtjes mogelijk de deur van mijn kamer open doet. Ik hoor dat hij heel even blijft staan, en trekt dan de deur weer achter zich dicht. Ik glimlach even en val dan weer in een rustige slaap.