..

GÜNAYDIN NERGİS! (4.BÖLÜM)

Çocukların gözünde artık beklediğim gibi deli rolünden ayrılmış onların abisi rolüne geçmeyi başarabilmiştim. Çok geçmeden ayrıldım yanlarından. Dönüp arkama baktığımda minnet dolu bakışlara şahit olmuştum. Ve tam yukarıya çıkacaktım ki bir ses böldü beni gideceğim yoldan. Şişman olan çocuktan çıkmıştı o ses:

'Ulan! Siz ölmediniz mi hâlâ aptallar'

Sessizliğimi korudum, gözlemciliğimi kullandım bir süre ve tam şişko olana cevabımı verecektim ki atladı tek kaşlı çocuk.

''Karnım ağarıyor Sefa''

(işte o an öğrenmiştim şişko olan çocuğun adının Sefa olduğunu.)

Ağlamaklı ve bir o kadar da sitemle haklı olduğunu kanıtlarcasına girdi söze:

''Ben size demiştim bu adam deli diye ne diye beni dinlemezsiniz anlamam ki. Şimdi öleceksiniz.''

İçlerinden en zayıfı tek kaşlı çocuğun söylediklerini desteklercesine girdi sözlerine:

''Benim de karnım ağarmaya başladı. Ulan Sefa yoksa haklı mıydı? Ölecek miydik''?

Mahallenin en delisi olmaktan kurtulduğumu sanıyordum. Oysaki her an her şey değişebilirdi. Öyle gözüküyordu. Ne güzel kurtulmuştum şu deli yakıştırmasından... Bok kafalı şişko sıçtı yine her şeyin içine. Kızgınlığımdan olsa gerek patlatmak istedik okkalı bir tokadı Sefa'nın ensesine ama yapamadım. Aslından vicdanımın izin vermemesinden değil o tokadı atmamam, tam atacakken tek kaşlı çocuğun sözleri beni o düşüncemden alıkoymaya yetmişti bile.

'' Karnımız falan ağarmıyor Sefa. Bizim için endişe etmene gerek yok. Ayrıca Kerem abimizin almış olduğu şeker ve çikolatalar çok da lezzetliydi. Ben bile iki tane yedim.''

Sefa ısrarcılığını sürdürerek:

''Akşama kadar görürüm ben sizi.'' Dedi ve kaşları çatık bir halde tekrar gitti evine doğru.

Sesimdeki titremeyi bir öksürük ile giderip başladım sözlerime:

''Çok teşekkür ederim çocuklar. İyi ki varsınız. Bayramınız mübarek olsun. Diğer arkadaşlarınızla da paylaşırsınız şekerlerinizi. Ben yukarı çıkıyorum eğer ki bir şeylere ihtiyacınız var ise ne zaman saat kaç olursa olsun hiç fark etmez tıklayın kapımı.''