Nergis, içeriye girmiş etrafı gözlemliyordu sanırım beni terk ettiği iki yıl önceki kalıntıları arıyordu. Önce gözleri, beraber çekildiğimiz fotoğrafların bulunduğu anı köşemize takıldı, oradan puan kaybetmedim çünkü bütün fotoğraflar yerinde ve tozlu bir halde duruyordu. En son Nergis almıştı çerçevelerin tozlarını ve ben de ondan sonra hiç kimseye aldırmadım çerçevelerin tozlarını. Sonra beraber uyuduğumuz yatağa takıldı gözleri, inanmazsınız ama hala Nergis'in kalıntıları vardı o yatakta. Evi tamamen gezdi ve sanırım içi artık rahatlamış olsa ki oturma odasında duran tekli koltuğa oturdu ardından gözyaşlarını dirseğine silip derin bir bakış attı bana. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Bu kızın amacı da neydi dedim içimden.
Nergis, iki yıl boyunca neredeydin? Neden hiç gelmedin?
Umursamaz bir tavırla verdiği yanıt bende uzun bir süre şok etkisi yarattı.
- Sen ne diye bunları sorguluyorsun şimdi. Bak geldim işte! İstemiyorsan gidebilirim.
Oysa benim ona bu soruları sormam gayet normal değil miydi sizce? Onun verdiği bu anlamsız ve ukala tepkiyi önemsemez bir halde duymazlıktan geldim ben de. Oyunu kurallarına göre oynama sırası artık bende diyerek çektim bütün kalkanları Nergis'in üzerine. Fakat ona hiçbir şey belli etmeyecektim. Etmedim de.
''Hoş geldin Nergis''
"Hoş buldum Kerem. Affettin mi beni?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
..
Teen FictionKatıla katıla gülebileceğiniz ve aynı zamanda hüzünlerine kapılabileceğiniz bir hikaye... Keyifle okuyun...
