Artık dayanamıyorum. Çok yorgunum; kendimi bildim bileli verdiğim varolma çabalarım, içimde benim ölümle burun buruna olmama rağmen yaşamını sürdüren umudum, duygularım ve bulamadığım benliğim bu yorgunluğun temelini oluştursa da şuanki yorgunluğumun asıl sebebi içinde bulunduğum çıkmaz. Canımı kurtarmam, kendimden önce ailemi bulmam için yaşamam gerekiyor. Ancak açlık, yorgunluk ve bilinmezlik yaşama ihtimalimi oldukça düşürüyor. Pekala. İşte başlıyoruz.
Yaza doğru ilerleyen mevsime göre saat tahminimce sabahın beşiydi. Yaşama ihtimalimi arttırmak için bir şeyler yapmam gerekiyordu. Karnımı doyurmak için etrafı araştırmaya karar verdim. Etrafı daha iyi görebilmek için yüksek bir ağacın tepesine çıkmak mantıklı bir fikir gibi gelmişti. Yorgunluğum gibi yükseklik korkumu da yok sayarak tırmandım ağaca ve etrafa göz atmaya başladım; sktr! Gerçekten de çok yüksekti. Aşağıya bakmamak için kendimi zor tutuyordum.
Etrafı kolaçan etmeye başladığımda güneş tepenin arkasından gözükmeye başlamıştı. Güneşin yaydığı aydınlık etrafı daha rahat görmemi sağlıyordu. Öyle ki günün ilk ışıkları sayesinde amacıma da ulaşmıştım. Gördüğüm duman büyük ihtimalle bir yerleşim yerine aitti. Oraya gidip dinlenebilir, hatta onlardan yardım bile isteyebilirdim. Midemden gelen ses karnımı doyurmam gerektiğini de söylüyordu. Pekala. Şu ağaçtan inebilirsem hepsini yapacağım söz.
Zor da olsa ağaçtan inebilmiştim. Son birkaç metre kala düşmemi es geçersek gayet de iyiydim. Elbisemin yırtılması, vücudumda birkaç yerimin ağaç tarafından çizilmesi ve düşünce sağ el bileğimi incitmemi saymazsak tabi...
***
Yorgunluk, açlık, susuzluk ve bunlar yetmezmiş gibi bir de el bileğimdeki ağrı gittikçe güçsüz düşmeme neden olmuştu. Kasabaya yaklaştığımı hissetmiştim ama vücudum buna daha fazla dayanabilecek miydi bilmiyordum. Başım dönmeye başlamıştı bile. Ayaklarım artık benden bağımsız hareket ediyordu. Diğer bütün organlarım da anlaşmalı gibi işlevlerini kaybediyorlardı sanki. Bayılacağımı anlamıştım ama biraz daha ileride bayılırsam belki kasabalılar beni bulur da yardım eder umuduyla hala adım atmaya çalışıyordum.1 2 3 4...
5. adımı atamadan kendimi yerde buldum. Sonrası; Karanlık.
_______
Devamını ben de merak ediyorum
