MERHEM OL YARALARIMA

VESİLE

Bu vicdan azabı beni her gün daha da öldürüyordu. Aslında ölü bir ruh gibi yaşama devam ediyordum. Bir ay olmuştu. Bir ayda insan nasıl değişir çok iyi tanık oldum. Artık eskisi gibi değildim. Sabahtan akşama kadar dışarılardaydım. Duru'yu kendimden uzak tutuyordum. Çünkü çok fazla karışıyordu bana. Zaten artık onların evinden ayrılmam gerekiyordu. Daha fazla kalamazdım. Alkol kullanmak beni çok uyuşturuyordu. Uyku düzenim berbattı. Sürekli dışarıda birileriyle kavga ediyordum. Hırsımı, sinirimi, acımı hep başka insanlardan çıkarıyordum.

..........................................

Yine karanlık bir sabaha daha kalkmış bulunmaktayım. Yataktan kalmak istemiyordum. Yatakta doğrulup aynaya baktım. Yüzüm, gözüm şiş haldeydi. Bomboş bir hayat yaşıyordum. Bir boşluk her an düşecekmişim gibi. Çekmeceyi açıp şarj aletimi almak için uzandım. Tam o sırada kağıdı fark ettim. Beni uçurumdan kurtaran çocuğun verdiği adres vardı. Her çekmeceyi açtığımda gözüme ilişirdi ama umursamıyordum. Aslında merak etmiyor değildim. Acaba nasıl insanlardı. Beni ne konuda bilgilendireceklerdi. Kendi kendime biraz düşündüm ve kalkıp hazırlandım. Gitmeliydim, hem ev bulmaları için yardım isteyebilirim.

1 saat sonra tam adresin olduğu yerdeydim. Cesaretimi toplayıp kapıyı çaldım. Güler yüzlü tesettürlü bir hanım kapıyı açtı.

-Buyurun kime bakmıştınız?

-Şey ben bir arkadaştan bu adresi aldım. Bana yardım edeceğinizi söyledi.

- Aaa evet hatırladım. Buyur gel içeri konuşalım.

İçeri girip üst kata çıktı. Karşılıklı koltuklara oturduk. Bana ikramlık bir şeyler getirdi.

-Senden haberim var. Hümeyra Abla sizden bahsetti. Oğlu sizi uçuruma atlayacağınız vakit kurtarmış.

-Evet. Tam acılarımdan kurtulacaktım ki engel oldu bana.

-Sakın böyle şeyler söylemeyin.

-Hanımefendi lütfen bana nasıl yardımcı olacaksınız öğrenmek istiyorum.

-Önce ben kendimi tanıtıyım size. Ben Esma psikologum. Bu evde kız kardeşim Esra ile yaşıyorum. Kız kardeşimde hafız. Sizin yardıma ihtiyacınız olduğunu düşünüyorum. Hümeyra Abla sizden bahsedince hemen sizinle tanışmak istedim. Sizi bayadır bekliyorum. Nasip bugüneymiş. Seninle her gün terapi yapmak istiyorum eğer sende istersen. Hiçbir ücret talep etmeyeceğim. Maksat doğru yolu bulman. Ne dersin?.Bu arada ismini bahşetmez misin?

-Ben Buğlem. Tanıştığıma memnum oldum. Ben ne diyeceğimi bilmiyorum. Belki de hayata tutunmak için yardım almam gerekir demi.

-Aynen öyle tatlım. Hatta şimdi hemen başlayalım. Bana baştan her şeyi anlat. O uçuruma seni sürükleyen şey ne?

Tam iki saat baştan sona kadar her şeyimi, hayatımı sığdırabileceğim kadar yüzeysel anlattım. Sadece dinledi beni.

-Buğlemcim bugün bu kadar yeter, seni de yormak istemem. Her gün bekliyorum seni. Ha bu arada üzülme, ev işini kafaya takma birkaç haftaya karşımızdaki komşu taşınacak ben orayı kiralarım sana. Hem mahallemiz o kadar güzel ki burada annenin yokluğunu aratmayız sana.

- Gerçekten mi? Çok mutlu oldum. Ev aramak beni epey zorlayacaktı. Teşekkür ederim her şey için.

Evden ayrılıp sokağın başına geldim. Taksi bekliyordum. Malum bende para yok ama sağ olsun Duru harçlıksız bırakmıyordu. Saf saf etrafıma bakarken Hümeyra Teyzenin oğlunu gördüm. Göz göze geldiğimiz an hemen bakışlarını çevirdi. Hızlı adımlarla sokağa girdi. Ya bu oğlanını da anlamıyorum, ukala, insan bir gelir merhaba der. Hayır yani o kadar zaman geçti ne yaptın durumun nasıl der bir insan. Adını bile daha öğrenemedim. O da buralarda oturuyor galiba. Ama Antalya'daydı evleri. Buraya taşındılar herhalde. İçimdeki sorular devam ederken taksimde gelmişti.

Duru her zaman ki gibi yine kapıda karşıladı beni. Sinirli bir tavrı vardı. Elimden tutup odasına çıkardı. Sert bir şekilde otur dedi.

-Ne oldu kızım bu tavırlar ne?

-Sus Buğlem ben konuşacağım. Bir aydır sustum sustum artık yeter. Kendine gel artık ya. Ben en yakın arkadaşındım. Benimle hiçbir şeyini paylaşmıyorsun. Eve kaçta geldiğin belli değil. Benimle takılmıyorsun. Bana gözükmeden çıkıp gidiyorsun. Ne oluyor kızım. Alkol kullanıyorsun bilinçsiz şekilde, doğru düzgün yemek yemiyorsun. Ben seni böyle gördükçe ölüyorum. Seni kız kardeş yerine koydum ben, canımsın sen benim be.

-Bitti mi?

-Evet

-Bak Duru zaten size yük oluyorum birde seni kendi derdimle yoramam. Ben acımı tek yaşamak istiyorum anlıyor musun? Sen ve ailen benimle uğraşmak zorunda değilsiniz. Beni öz annem istemiyor ve kız kardeşimin ölümüne sebep oldum. Yaşadığım şeyler bana fazla. Neyse Duru kapat konuyu.

-Of Buğlem of .

- Ha bu arada haberin olsun ben 1 hafta sonra taşınacağım. Ev buldum.

-Ne? Gideceksin yani. Bak sana yüz defa dedim burada istediğin kadar kalabilirsin nerden çıktı şimdi.

- Uzatma Duru. Kendi başımın çaresine bakmak zorundayım. Hadi iyi geceler.

Odama geçip balkona çıktım. Derin bir nefes aldım. Uzun uzun ağladım. Derdime, acıma, umutlarıma, düşlerime ağladım. Beni yalnızlığa mahkum edenlere ağladım.

Sabah olur olmaz hemen Esma Hanımın yanına gittim. Sanki oraya gitmeye zorlayan bir duygu vardı içimde. Kapıyı çaldım yine güler yüzüyle beni karşıladı. Dün beni dinledi bugünde kendinde sıra olduğunu söyledi. Ve söze başladı.

-Buğlem ilk olarak senin aşman gereken en büyük sorunun, kardeşinin ölümüne sebep olduğunu düşünmen. Bak her canlı bir gün ölecek. Bir kişinin vakti zamanı dolduğu zaman Rabbim onu bir sebeple alır dünyadan. Biz bunu bir saniye geciktirme gibi gücümüz yok.

-Ama ben eğer törene gelmediler diye onlara kızmasaydım. O da beni mutlu etmek için çıkıp hediye almazdı. Ve o gün evden çıkmazdı ve ölmezdi.

- Senin kardeşinin vakti doldu kaza yaptı ve vefat etti. O gün dışarı çıkmasaydı evde ölecekti. Sen sebep olmadın bunu bir kere kabul etmen kendini suçlamaman gerek. Bu canı Allah bize emanet olarak verdi. Biz bu cana zarar veremeyiz biz aciz kullarız nasıl böyle bir hadsizlik yapabiliriz. Sen o uçurumdan atlasaydın kurtulmayacaktın tam tersine daha da acı yaşayacaktın. Sakın bir daha intihara kalkışma. İnşallah beni daha iyi anlayacaksın. Anladığım kadarıyla dini bir eğitim almamışsın ailenden. Allah'ın izniyle sana doğruları vermeye çalışacağız. Sen buraya bir taşın Esra ile de irtibata geçeceksin sen yeter ki iste.

-Esma Hanım ben çok düşündüm. Ben eski hayatımda da bir boşlukta yaşıyordum. Artık ait olduğum yere kavuşmak istiyorum.

-Çok sevindim. Peki o zaman bende elimden gelen ne varsa yapmaya çalışacağım. Ha bu arada Esma Hanım değil. Esma Abla de tamam mı?

- Tamam

Bendeki eksiklik hakikati bilmemekti. Bu yüzden boşluktaydım. Beni neler bekliyor bakalım.