MERHEM OL YARALARIMA

AŞK

(Değerli okurlar yeteri kadar okuma ve yorum yok. Kimsenin fikrini bilmiyorum.Güzel mi? Devam etmelimiyimmi? Bu bölümden sonra bir süre yazmayacağım.Yeterli destek olduğunda inşallah devam ederim.)

BUĞLEM

Annemin bana hayatın en büyük tokadını attığı son yaptığıyla daha iyi anladım. Bana olan o büyük nefretini asla ama asla masum ve naif bir sevgiye dönüştüremeyecektim. Acısa da kalbim, onu hala yanımda istesem de, bu konuyu artık kapatma taraftarıydım. Hastaneden çıktıktan sonra artık önüme bakacaktım geleceğe ve umutlarıma, hayallerime odaklanacaktım. Evet bu yaşadıklarım beni perişan etse de bir şekilde hafızamın en arka planına atabilirdim.

Üstümü giyinip, hastane çıkış işlemlerini yapmaya indik. Sağ olsun Emel Teyze bu konuyla ilgilenmişti. Duru koluma girip beni taksiye doğru götürmeye çalışıyordu. Hastanenin kapısından ilk adımımı atar atmaz. Gözlerimi gökyüzünü çevirdim o kadar güzel o kadar kusursuz gözüküyordu ki. Adeta bir kuş olup o mavinin içine karışmak istedim. Gözlerimi aşağıya indirme vakti... taksi bizi bekliyordu.

15 dakika sonra kapının önündeydik. Biraz halsizlik vardı üstümde. Gözlerimi kapıya çevirdiğimde bir de ne göreyim bizim tahta kapı çeliğe dönüşmüş. Tabi bu dönüşme işlemi kendiliğinden olmadığına göre. Duru şaşkın şaşkın baktığımı görünce kapıyı kırmıştık ya, Yusuf taktırmış. Aynısını taktırmak istememiş bu daha güvenli olur diye düşünmüş.

Çantadan anahtarı çıkarıp kapıyı açtı Emel teyze. Ayakkabılarımı çıkarıp terliklerimi giydim. Uzanmak istiyordum ama malum bir koltuk var ve misafirlerimin yerde oturması doğru olmazdı.

Paytak paytak merdivenleri çıktım hoş geldin sesiyle şok oldum. Olduğum yerde kala kalmıştım. Yeni eşyalar vardı oturma odamda. Hümeyra Teyze, Esma Abla, Esma Abla'nın kardeşi Esra Abla, Yusuf, Yusuf'un kız kardeşi adını henüz bilmiyordum. Hepsi buradaydılar. Duru benim ağladığımı görünce göz yaşlarımı sildi kocaman sarıldı.

DURU:

-Artık ağlamak yok.

Herkes tek tek sarıldı geçmiş olsun dilekleriyle ağlamamı mı söylediler. Yusuf uzaktan

-Geçmiş olsun

-Sağ olun. Teşekkür ederim her şey için

Kafasını salladı. Duru'ya kafamı çevirdim bu eşyalar neyin nesi dedim.

DURU:

-Sürpriz Buğlem . Annem ve Esma Abla'nın yardımlarıyla.

Emel Teyze:

-Buğlem sakın sıkıntı etme kendine. Biz sen mutlu ol diye yaptık , lütfen kabul et.

Daha fazla insanları üzmek istemedim beni düşündükleri için onca şey yapmışlardı. Bende mutluluğumu göstererek onları mutlu edebilirdim. Hemen kocaman gülümsedim.

-Çok beğendim gerçekten teşekkür ederim hepinize

Duru kolumdan tutup son bir şey var yatak odası olarak kullanacağım odaya çekiştirdi beni. Kapıyı açtığımda gözlerime inanamadım. Burası mükemmel olmuştu. Yine duygulanmıştım. Hümeyra Teyze seslendi

-Hadi kızlar gelin bir şeyler atıştıralım

dedi.

Odayan çıkıp Esma Abla'nın güzel ikramlıklarından atıştırdık hep birlikte sohbet ettik. Bir kaç saat sonra herkes gitmişti.

Çitlenbiğim benimle kalmıştı. Bir ay falan kalırım dedi. Benim içinde çok iyi olacaktı en azından şu önüme bakma kararımın aşamasında birinin benimle kalması süper olacaktı.