zero

14 januari 1835; 04:00 uur

Er kan een beetje geweld voorkomen

ZERA GLIBER

Wees niet bang mama, papa ik zal er wel voor zorgen dat het eiland weer normaal wordt: met vrede en vriendschap, zoals het voor de oorlog uitzag, zoals jullie altijd gedroomd hadden... 

Deze zinnen gingen maar door mijn hoofd heen en weer, het leek wel alsof het telkens weer tegen een ander deel van mijn hersenen botste. Elk deeltje van mijn lichaam moest zich aan mijn ouders herinneren. Nu moet ik werken om de kosten terug te betalen dat mijn ouders niet meer hebben kunnen betalen maar toch waren mijn ouders de beste!! Waren omdat ze nu dood zijn door de oorlog, ze hebben zich geofferd voor meester Genius.

Hun dood was langzaam, ik had het gezien: eerst scheurden de Dirzanen rustig hun vingers af, dan hun tenen, later doorzaagden ze hun benen, stukje per stukje, het bloed spetterde overal, ten slotte bestond hun lichaam alleen nog maar uit hun bovenlijf, hun hoofd en een stukje van hun armen en benen, met veel plezier kapten de dirzanen hun hoofden af om hun macht te tonen. Ik stond daar achter een boom toe te kijken, machteloos. 

Machteloos, dat wil ik nooit meer horen!!!! Ik zweer mama,papa ik zal sterk worden voor jullie en alle anderen...

Na 2 uur te hebben geslapen word ik al wakker. Wazige beelden verschenen in mijn hoofd: de emmer, de straf, ... En ook de herrinneringen aan mijn ouders...

Ik werd rustig wakker en keek om me heen, nu pas had ik door dat ik bloed was verloren op de plekken waar meester Genius mij geschopt had. Ik wou rechtopstaan maar dat ging moeilijk door de blauwe plek op mijn rug die ik gekregen had omdat hij mij op de grond had gegooid. Toch lukte het om op te staan, het deed vreselijk veel pijn maar als ik nog 50 cent wou krijgen       -dat was gelukkig niet afgeschaft- moest ik nu aan het werk beginnen.