Zera Gliber
"nee, ik wil niet weg. Laat me gaan. Mijn papa en mijn mooie kleren zijn daar!"
"Weet je Mira? Al die dingen zijn in mijn hart: mijn ouders, mijn mooie kleren en zelfs alle herrinneringen aan hen: de leuke en de verdrietige... Die ben ik nooit vergeten. Papa zei altijd tegen me,"als je echt van iets houdt, dan zal het voor altijd in je hart blijven." antwoordde ik pijnlijk aan Mira door weer aan hun te denken.
Even zei ze niets en ik ook niet. Maar die stilte werd snel verbroken door Mira.
"Zera??" Vroeg ze alsof ze dacht dat ik weg was.
"Mmm?" Mijn hoofd deed verschrikkelijk veel pijn. Ik was moe aan het worden. Ik kon zelf geen 'ja' zeggen.
"Wil je mijn vriendin zijn??" Ik hoorde onzekerheid in haar stem. Maar door deze woorden voelde ik al heel mijn kracht terugkomen.
"Ja, natuurlijk" blijheid overspoelde me, maar deze woorden hadden me te veel macht gekost en alles voor mijn ogen werd zwart. Het enige wat ik nog hoorde waren de onrustige woorden van Mira:
"Zera!!??Zera !!?? ZERA!!!! NEEEEEEE, NIET NU!!!!!"
Wat zou er met Zera gebeurd kunnen zijn??
Is ze dood of zo moe dat ze gewoon flauw viel???
Dit hoofdstuk is wat korter. sorry ;(
Ik wou het gewoon zo eindigen omdat het volgend hoofdstuk anders niet zal kloppen.
Vote en Comment, dat zou leuk zijn.
JE LEEST
zero
Short StoryMira Junke en Zera Gliber zijn al lang de allerbeste vriendinnen.Hun familie zijn ze allebei kwjit door een kleine oorlog tussen hun eiland: "Tenrou" en het eiland van de Dirzanen "Dirzan" Daardoor zijn er heel veel dingen gebeurd. Maar Zera verstop...
