SONSUZLUĞA YOLCULUK

Zorluklara Karşı Tebessüm

Geçenler de yakın dostlarımla çarşıdayız. Dogruluk-cesaretlik oynadık onların denemesini yapıyoruz. Hafiften rüzgar esiyordu, o yüzden iki yandan kapalı bir mağazanın önüne gittik. Keyifle arkadaşlarımın oyunlarını izlerken yanımıza bir küçük kız geldi. Kış ayının başlangıcın da ayağında babet, üstünde ince bir hırka, kafasını ise ilk önce tülbentle örtüp, şapkayla kapatmıştı. Arkadaşım yanına gitti, galiba önceden tanışıyorlardı. Bende merakla onları izledim. Hiç bir şekilde küçük kızdan tiksinmeden ona sarıldı, öptü. Onları öyle görünce o kadar duygulandım ki. Tutamadım kendimi bende yanlarına gittim. Sarıldım miniğime, adını sordum. Ayak üstü dertleştik de denebilir. Bütün o süslü, püslü cebinde ki parayla övünen insanlardan o kadar farklıydı ki. Kendi durumunun farkında olmasına karşın hayata tebessüm ediyordu, sanki hiçbir şey onu yıldıramaz gibi. Ki gerçekten de öyleydi. Son kez sarılıp veda ettik ona. Ve gidene kadar dikkat ettim. O yüzünde ki gülümseme anlık değildi, ve tek bize de özel değildi. Herkese gülümsüyor ve hayatına devam ediyordu. Onu görünce kendimden utandım açıkçası. Istedigimiz birşey olmadığında mırın-kırın ediyoruz. Belki de bizim mırın-kırın ettiğimiz durum o küçük kızı çok mutlu edicek. Fazla benciliz. Biz insan oğlu çok nankörüz. Hava yağmurlu olunca isyan eder, güneş açsa deriz. Soğuk olursa sıcak olsa keşke deriz. Yahu Allahın seni o güne uyandırdığına sükredecegine, bir bahane bulup isyan ediyorsun. Sonra neden dualarımız kabul olmuyor. Sen Allahın verdiği güzelliklere, nimetlere, aldığın her nefese şükrediyor musun? Hayır. O küçük kız kadar olamıyoruz. Işte olay bu kadar basit. Abartılacak, olayları büyütecek hiçbir neden yokken, kendi kendimize büyütüyor, sorun ediyoruz. Kendimizi bu Dünya'ya o kadar kaptırmışız ki, buranın sorunlarını kendimize yer edinmişiz. Ahirete götürücez zaten bu dertleri değil mi? O yüzden sorun ediyoruz. Boşuna demiyorlar Yalan Dünya...