The first love ( an Isaac Lahey love story)

Πισω ξανα...

Εβαζα τα τελευταια πραγματα μου στην βαλιτσα και θα ημουν ετοιμη να φυγω απο αυτο το μερος. Θα επεστρεφα πισω στην οικογενεια μου. Σε αυτους που νοιαζονταν για εμενα. Γιατι αυτος με το ονομα μπαμπας, σιγουρα δεν το εκανε. Εχω ξεχασει πως ειναι να περνας καλα με τον πατερα σου. Εχει να δειξει ενδιαφερον απο τοτε που ημουν 8. Τωρα ισα που τον βλεπω και στο σπιτι. Λεει οτι φταιει η δουλεια αλλα ξερω οτι δεν ειναι μονο αυτο. Βγαινει εξω και πινει και γυρναει τα ξημερωματα. Καποιες φορες δεν γυρναει καν. Το εχω βαρεθει αυτο το πραγμα. Θελω να θυμηθω πως ειναι να εχεις οικογένεια. Πως ειναι να εισαι αγαπημενη. Για αυτο τον λογο επεστρεφα στον Beicon Hills. Βασικα υπαρχει και ακομα ενας λογος. Ειμαι μαγισσα. Οχι οπως στις ταινιες με καπελα και ραβδια αλλα λαι παλι μαγισσα. Πως να επιβιωσω εδω; Εκει τουλαχιστον θα εχω την βοήθεια του Σκοτ. Καποιου. Εδω; Εδω ειμαι μονη. Βεβαια εχω εξασκηθει αρκετα ξερω πολλα αλλα οχι τα παντα. Μπορω να ελεγχω το αθρωπινο σωμα μονο με το μυαλο. Εννοω οτι μπορω να το πεταξω χιλια μετρα μακρια αλλα μπορω να αναψω και φωτια. Κατι αλλο που ξερω ειναι οτι εχω καλο στοχο. Αλλα δεν εχω ασχοληθει με αυτο. Ο Σκοτ φυσικα και ξερει για αυτο αλλα οχι η μαμα και ο μπαμπας μου. Ειχα μιλησει με τον μπαμπα μου για το ταξιδι και φυσικα δεν το ηθελε. Δεν ηθελε να χασει και το αλλο του παιδι. Αλλα δεν μπορουσα να μεινω αλλο. Ετσι το αποδεχτηκε.

-----
Αφου εφτασα στο αεροδρομιο εκανα τις απαραιτητες προϋποθεσεις και τελικα ανεβηκα στο αεροπλανο. Ολες αυτες οι σκεψεις ηρθαν παλι στο μυαλο μου. Μονο που αυτην την φορα μου προκαλεσαν δακρυα. Επρεπε να μιλησω στον Σκοτ. Νιωθω ανετα οταν μιλαω σε αυτον. Η αληθεια ειναι πως δεν ηξεραν για τον ερχομο μου. Θα τους ερθει ξαφνικο. Ελπιζω να μην εχουν προβλημα. Με αυτα και με τα αλλα προσγειωθηκαμε. Μολις βρηκα τις βαλιτσες μου πηρα ενα ταξι και ξεκινησα για το σπιτι. Ηταν Κυριακη αρα υποθετω θα ειναι σπιτι.Μολις εφτασα αρχισα να εχω αγχος. Τι και δεν με θελουν; Τι θα κανω τοτε; Δεν μπορω να γυρισω πισω αυτο ειναι σιγουρο. Τοτε αρχισα να κλαιω. Δεν ξερω γιατι. Εκεινη την στιγμη ειχα αναμεικτα αισθήματα. Αγχος, στεναχωρια...
Τοτε χτυπησα την πορτα. Επειτα απο λιγο ανοιξε την πορτα ο αδερφος μου, ο Σκοτ. Ειχε μια περιεργη εκφραση στο πρόσωπο του.
" Αλεξα; τι κανεις εδω; εισαι καλα;" ρωτησε αυτος.
" Σκοτ, εφυγα απο το σπιτι. Δεν μπορουσα αλλο." Ειπα εγω κλαιγοντας. Τοτε με αγκαλιασε και ειπε " Ηρεμησε ολα καλα. Θα μεινεις εδω. Η μαμα θα χαρει παρα πολυ." Ειπε προσπαθωντας να με κανει να ηρεμησω.
" Σε ευχαριστω Σκοτ. Αληθεια." Ειπα εγω και χαμογελασα λιγο. Αυτος χαμογελασε διαπλατα και με ξανα αγκαλιασε.
"Δεν το πιστευω οτι θα μενουμε μαζι απο εδω και περα." Ειπε χαρουμενος. Εγω γελασα και τοτε μπηκαμε μεσα. Αφου με πηγε στο δωματιο που μενω τα καλοκαιρια με αφησε να τακτοποιηθω. Εγω εβαλα τα ρουχα μου στην ντουλαπα και επειτα εκατσα στο κρεβατι. Ηδη ενιωθα χαρουμενη. Αυτο δεν ειναι ενα συναισθημα που εχω καθημερινα. Επιτέλους θα εχω οικογενεια!! Σκεφτηκα ξανα και ξανα. Επειτα απο λιγο κατεβηκα κατω οπου καθοταν ο Σκοτ με τον... θεε μου με τον Σταιλς.
"Σταιλς!!!!! Φωναξα και ετρεξα στην αγκαλια του.
"Αλεξα." Ειπε αυτος και με αγκαλιασε.
"Δεν το πιστευω οτι θα σε εχουμε μαζι μας για ΠΑΝΤΑ τωρα." Ειπε κανοντας μια αστεια φωνη στο 'παντα'. Ναι αυτος ειναι ο Σταιλς.
"Ουτε εγω μπορω καλα καλα." Ειπα εγω αφηνοντας τον. Τοτε εγω ο Σταιλς και ο Σκοτ καναμε την συνηθισμένη ομαδικη αγκαλια που συνηθηζαμε να κανουμε παλια. Η αληθεια ειναι πως αυτη ηταν παντα η οικογενεια μου και εας μην εμενα μαζι τους. Ποτε κανεις δεν με ειχε κανει να νιωσω ετσι.
"Πρεπει να παμε να μιλησουμε στην μαμα θα ειναι πολυ χαρουμενη μολις μαθει." Ειπε ο Σκοτ μες την τρελη χαρα.
"Ναι μου εχει λείψει παρα πολυ" ειπα εγω. Με αυτο βγηκαμε απο το σπιτι. Εκει μας περιμενε ο αλλος φιλος μας.
"Δεν μπορω να πω το τζιπ μου ελειψε οσο και εσεις παιδια" ειπα και ο Σταιλς αρχισε να γελαει.
"Σε ολους λείπει το τζιπ." Ειπε αυτος. Τωρα ειναι η σειρα μου να γελασω και ο Σκοτ. Ετσι ξεκινησαμε για το νοσοκομειο. Στο δρομο τους εξηγησα τι εγινε και τον λογο που ηθελα να φυγω τοσο απεγνωσμενα και ο Σκοτ φανηκε να με καταλαβαινει απολυτα.
"Λυπαμαι πολυ Αλεξα. Αλλα να ξερεις οτι απο εδω και περα θα ειμαι παντα εδω για σενα. Και εγω και η μαμα." Ειπε ο Σκοτ.
" Και ο Σταιλς" συμπληρωσε ο Σταιλς. Εγω γελασα λιγο.
" Ευχαριστώ παιδια. Δεν ξερω τι θα εκανα χωρις εσας." Ειπα εγω. Αυτοι χαμογελασαν και τοτε φτασαμε στο νοσοκομειο. Με το που μπηκαμε μεσα ειδαμε την μαμα. Δεν αργησε πολυ για να μας δει και αυτη. Δεν φανηκε να πιστευει αυτο που εβλεπε. Τοτε ηρθε γρηγορα κοντα μας και με αγκαλιασε.
" Θεε μου Αλεξα. Τι εγινε εισαι καλα; Τι κανεις εδω; Οχι πως δεν χαιρομαι, χαιρομαι αλλα-" ξεκινησε να λεει αλλα την εκοψα γιατι αρχισε να μιλαει πολυ γρηγορα.
"Μαμα ειμαι μια χαρα. Απλα δεν αντεχα αλλο."(δεν θα σας ξαναπω τι εγινε γιατι το ξερετε.)
" Ο θεε μου Αλεξα δεν το πιστευω λυπαμαι τοσο πολυ. Δεν επρεπε να σε αφησω εκει εξαρχης." Ειπε αυτη.
" μαμα δεν πειραζει ολα περασαν τωρα." Ειπα οσο πιο ηρεμα μπορουσα.
"Δεν πρόκειται να σε αφησω να ξαναγυρισεις εκει περα. Θα μεινεις εδω μαζι μας." Ειπε ετοιμη να κλαψει.
" Ενταξει μαμα. Ενταξει. Ηρεμησε." Ειπα και την ξανα αγκαλιασα.
"Θα αφησω την δουλεια. Θα παρω αδεια για σημερα. Πρεπει να ερθω μαζι σας." Ειπε.
" οχι μαμα δεν χρειαζεται. Θα ειμαι με τον Σκοτ και τον Σταιλς. Μην ανησυχεις."ειπα εγω συνοδευοντας ενα χαμογελο στο τελος. Τοτε αυτη χαμογελασε πισω και μας χαιρετησε. Τοτε πηγαμε να συναντηθουμε με την Αλισον και την Λυντια. Τις ειχα γνωρισει στα καλοκαιρια που ερχομουν. Την Λυτια την ξερω παραπανω απο την Αλλισον μιας και την Αλλισον την γνωρισα το περασμενο καλοκαιρι. Φτασαμε σε ενα μερος και εκει ειδα την Λυντια και την Αλλισον να καθονται. Μολις με ειδαν το στομα τους κρεμαστηκε. Ηρθαν και οι δυο τρεχοντας και με αγκαλιασαν. Ειναι οι καλυτερες μου φιλες.
"Αλεξα τι κανεις εδω;" ρωτησε η Αλλισον με ενα χαμογελο.
"Ηρθα για να μεινω." Ειπα εγω χαμογελαστα επίσης.
"Βλεπω πως ακομα εχεις Στυλ." Ειπε η Λυντια. Φορουσα ενα μπλε σκουρο φορεμα μεχρι το γονατο και μαυρα σταρακια. Εχω καφε μαλλιά και καφε ματια.( μπορειται να την φανταστειται οπως θελεται εγω αυτο σκεφτηκα.).
"Σε ευχαριστω Λυντια" ειπα και γελασα. Τοτε περασαμε πολυ ωραια. Ο Σκοτ μου εξηγησε το θεμα που εχει με την Αλισον. Οτι δεν πρεπει να βλεπονται. Ενιωσα ασχημα γιατι αγαπιονται αλλα η οικογενεια της Αλισον ειναι κυνηγοι λυκαθρωπων και ο Σκοτ ειναι λυκαθρωπος. Ετσι πρεπει να το κρατησουν μυστικο. Βασικα κατα καπιο τροπο ειναι και ρομαντικο. Η ωρα ειχε περασει και ετσι πηγαμε πισω στο σπιτι.
"Καλυτερα να πας για υπνο. Ειχες μια κουραστικη μερα." Ειπε ο Σκοτ.
"Ναι εχεις δικιο. Καληνυχτα Σκοτ." Ειπα και τον αγκαλιασα.
"Καληνυχτα Αλεξα." Ειπε αυτος. Αφου ξαπλωσα στο κρεβατι μου κατευθειαν με πηρε ο υπνος.