UYUM

GİRİŞ

Zaptı zordur ateşin, bir kıvılcım bin orman yakar! 

Büyük bir yangın!

Patlama seslerinin doldurduğu alanda görünen tek şeydi kızıl kâbus. Havayı yalayıp geçerken ulaşmayı hedeflediği tek bir kişi vardı; ben! Aldığı emre itaat eden bir asker gibi yılmadan deniyor ve ateşini sıçratmaya çalışıyordu.

Yeşil rengin hâkim olduğu orman önce gri bir dumanla, ardından alevlerin kızılıyla ve en sonunda kül rengiyle kaplanmıştı. Geçtiği her yere bırakıyordu ölümün yakıcı soğukluğunu. İşte, alevlerin alazlanan sıcağı, ölümün o pervasız soğukluğuna kapıldığında vahamet vuku bulmuştu; ölüm adım adım yaklaşıyordu.

Koluma ulaşmayı başaran minicik bir sıcaklık, derinlerdeki acıları uyandırmıştı. Çığlığım duyulduğunda yangınlar sönmüş ve sefil bir yalnızlıkla baş başa kalmıştım. Bir aileye sahip değilmiş gibi silinmişti geçmiş. Gözlerim kararmaya başladığında bir kez daha onunla karşılaşmıştım, Alevler kralı.

"Bana zarar vermezsin." dedi. 

Konuşan alevlere bakarken gözyaşlarımı hissetmeye başlamıştım. Ateş kadar sıcak olmasa bile canımı acıtmaya yetiyordu. Ağlamak sanki tüm güçlerimi içimden söküp çıkarıyor ve beni çaresizliğin ortasına sürüklüyordu. Geride kalan güç kırıntılarımı bir araya toplayarak konuşmayı başardım.

"Ama sen verirsin."

Mırıltı halinde çıkan sesimi duymuştu. Gülümsemeye başladığında ateşlerden sıyrıldı. Uzun boyuyla karşımda dikiliyordu ancak ben bir anda ortaya çıkan parıltılar yüzünden artık net göremiyordum.

"Yine de seni bırakamam." dedi.

Kaçmam gerektiğini en başından beri biliyordum. Hiç durmadan koşmalı ve alevlerden uzaklaşmalıydım ancak yapamıyordum. Ölümüne korktuğum bu sıcaklığa beni neyin çektiğini bilmek istiyordum.

" Seni bırakmayacağım Derin!"

Sesi giderek yükselmişti. Sert ve net olan ses tonu değişime uğrayarak bir çocuğun sesini anımsatmaya başladığında meşum olaylar yeniden yaşanmıştı sanki. 

Kötü bir his,

Küçük İki çocuk,

Kor bir alev,

Ve o alevlerden gelen, soğuk bir ölüm!